Bij jezelf blijven...hoe doe je dat?

Ik schreef een aantal maanden geleden al dat ik met mezelf 'aan de slag' zou gaan. Daarna was er wat dat betreft volledige radio-stilte, wat niet wil zeggen dat ik het ook niet heb gedaan. Integendeel.

Het kostte echter wel wat moeite om de puzzelstukjes op hun plek te laten vallen. En nog steeds is de puzzel niet compleet, en ligt het nog flink door elkaar. In het midden verschijnt wel het eerste beeld inmiddels. Eigenlijk moet de hele puzzel eerst uit elkaar gehaald, om opnieuw gelegd te gaan worden. En dat valt niet mee.......

Sinds eind juli kom ik bij de hypnotherapeut. Gedeeltelijk uit nieuwsgierigheid naar deze vorm van therapie, gedeeltelijk omdat ik in andere soorten therapie eigenlijk niet zoveel vertrouwen meer heb. De reguliere psychologie is in mijn ogen gewoon niet toereikend meer. Praten kan ik wel, maar ik kan ook heel erg goed mensen naar de mond praten, dus waarschijnlijk zou ik binnen no-time weer buiten staan: "u snapt het wel, u kunt weer gaan". (Terwijl er eigenlijk nog geen snars veranderd is)

Hypnotherapie, en dan met name deze methode ( CREF) laat weinig ruimte voor toneelspel. Er wordt 1 op 1 gesproken, maar ook gebruik gemaakt van paarden. Paarden laten zich niet foppen. Geen enkel dier laat zich foppen. Dieren leven volledig vanuit hun gevoel, en voelen jou aan zonder dat je een woord zegt. (Kijk maar eens een aflevering van The Dog Whisperer bijvoorbeeld) Kinderen doen dit ook voor een veel groter deel dan volwassenen. Ik kan mijn kind iets verbieden, maar als ik dit doe omdat de omgeving dit wil, en ik er eigenlijk niet achter sta, zal ze veel eerder in protest/discussie gaan, dan wanneer ik vanuit mijn tenen meen dat ik iets niet wil hebben. Daar hoef ik dan mijn stem niet eens voor te verheffen, ze voelt dat er geen ruimte is voor discussie.

En daar zit een groot deel van mijn probleem.

Bij de hypnotherapie ben ik ook de MBSR training gaan doen, oftewel de 8-weekse Mindfulness training. En ik ben gestart met Yoga. Je zou toch denken dat het daarmee moet lukken weer bij mezelf te komen.

Toch viel een heel groot puzzelstuk vorige week tijdens de Mindfulness training pas.

De oefening was: Je plek in de ruimte kiezen. Niks ingewikkelds, gewoon op die plek in de ruimte gaan zitten of staan waar jij je prettig voelt. Mijn eerste gekozen plek was met mijn rug tegen de muur op een plek waar ik de hele ruimte kon overzien en iedereen in de ogen kon kijken. Veiliger kan niet. Daarna moesten we opnieuw een plek kiezen. De ruimte waar we in zaten bestond uit 2 delen; de grote ruimte, en het halletje dat verbonden is met de grote ruimte d.m.v. 2 togen. Eigenlijk wilde ik in het halletje gaan zitten. Me afscheiden van de rest. Maar mocht dat wel? Hoorde dat bij 'de ruimte'? Twijfelend ging ik dus halverwege de toog zitten, zodat ik wel een beetje afgescheiden was, maar toch de ruimte nog in kon kijken, want stel dat het halletje niet bij 'de ruimte' hoorde.
Daar viel het stukje: "waarom maak ik me in hemelsnaam zo druk over wat 'mag'" Ik kies dus niet de plek waar ik wil zijn, maar maak maar een 'halve keuze'. Dat doe ik met bijna alles. Laat ik vooral geen mensen voor het hoofd stoten. Laat er in hemelsnaam geen confrontatie ontstaan. Doe wat er van je verwacht wordt, en als je het niet zeker weet, gok, of doe het half/half.

Dit gaat heel lang goed.... tot mijn energie op is, tot ik het echt zat ben en de schijn niet meer op kan houden, tot ik het lef heb om wel aan te geven wat ik wil. En dat laatste gaat vaak gepaard met een enorm schuldgevoel, want ik heb iemand teleur moeten stellen. Of totdat ik ziek wordt, en gedwongen een stap terug moet doen of iets op moet geven.

Bij mezelf blijven? Als ik zou weten wie dat was......

Let wel, dit gedrag gaat volautomatisch. 90% van de tijd heb ik het niet eens door, en ben ik er zelf van overtuigd dat ik doe wat ik wil/voel/denk. Wat ik daadwerkelijk wil op dat moment, is namelijk iedere confrontatie vermijden, en dat lukt prima op deze manier.

Ik ben zeggen en schrijven, 5x in mijn leven heel erg kwaad geweest op iemand, en die keren kan ik nog zo voor me halen. Dat ging gepaard met schreeuwen, soms tranen, en een intense innerlijke woede. Het zag letterlijk rood of zwart voor mijn ogen. Het bijzondere is, dat ik met al deze mensen, weliswaar na enige tijd, weer prima door 1 deur kan. Ik durf er vergif op in te nemen dat al deze mensen weten wie ze zijn. We lachen er nog wel eens om. ;-)


Van de week heb ik dit besproken met de hypnotherapeut. Dit werd ook meteen mijn eerste echte hypno-sessie. Je gaat niet onder hypnose, maar wel helemaal naar binnen. Je begint met ontspannen in een stoel, en daarna telt ze af van 10 naar 1 alsof je een trap afdaalt. Wat er gebeurde kan ik niet uitleggen. Bij 10 was ik nog volkomen ontspannen, bij 1 stond ik zo gespannen als een veer, kon ik nauwelijks adem halen, was ik volkomen in paniek en liepen de tranen over mijn wangen.
Dat is dus hoe mijn binnenste eruit ziet.......
Het gevoel was bizar! Elke tel die ze terug deed, werd het erger. En ik heb nog steeds geen idee waarom.

De rest van de sessie moest ik vertellen welke beelden ik voor me zag, waarbij zij leidende vragen stelde. In dit geval wat ik het liefste wil doen. Het eerste kwartier (denk ik) kon ik alleen maar antwoorden: alles is zwart. Langzaamaan kwam er gelukkig wel licht, en kleur en uiteindelijk zelfs beelden.
Die beelden hou ik nog even voor mezelf, de tijd is er nog niet rijp voor.

Eerst thuis en in de omgeving maar eens oefenen met 'bij mezelf blijven', in plaats van me als kameleon te gedragen. Want iets wat zo volautomatisch gaat, leer je niet zomaar weer af.

Experiment! Die TV gaat uit!

In ons huishouden wordt tv gekeken.....veel.....veel te veel. Er wordt niet eens echt gekeken, er wordt gezapt. Het ding staat aan om het aan staan.
Het is iets waar ik mij al langere tijd aan stoor. Ik kijk zelden tv, hooguit series op een moment dat het mij uitkomt. Of een film. Dan ga ik er echt voor zitten. Zappen is iets dat mij volkomen vreemd is, en ik ook oprecht niet begrijp.
Er zijn zoveel leukere dingen te doen, en ik verveel me nooit.

De telefoon is een ander verhaal. De laatste tijd was ik weer behoorlijk verslaafd aan een spelletje. Verder zit ik regelmatig op Instagram, Facebook en Pinterest. Ik post veel op IG, en kijk
's avonds ook de feeds van anderen even door, reageer op posts van anderen, en lees eventuele reacties op mijn eigen posts. Pinterest is mijn bron van ideeën. Daar kan ik me zo twee uur in verliezen, maar ook weer weken niet komen.

Van huis uit heb ik zappen ook niet echt meegekregen. Mijn vader was een grote zapper, en zat mijn zijn neus vanwege zijn slechte zicht zo'n beetje in de televisie. Dat betekende wel dat de rest van het huishouden weinig kans kreeg om te kijken. Als ik echt iets wilde zien moest ik dat aangeven, en als het niet gelijk viel met iets dat hij wilde zien, keken we. Vanaf mijn 16e had ik een tv op mijn kamer. Ik heb het ding zelden gebruikt. Het beeld was slecht, en de reden waarom ik hem had nog zuurder....maar dat doet niet ter zake denk ik. Al zal het misschien de reden zijn dat ik tv kijken niet zo interessant vind.

Ik heb echter 2 huisgenoten. Mijn man is regelrecht zap verslaafd. Vanaf dat we samenwonen staat het ding aan zodra hij in de kamer is. Op onze eerste 'date' presteerde hij het zelfs om de tv aan te zetten terwijl ik voor hem gekookt had. Zat ie South Park te kijken. Het was er bijna op stuk gelopen. De rest van de avond hebben we chick-flicks zitten kijken. Het feit dat hij dat uitgezongen heeft, heeft onze relatie letterlijk gered.
Mijn eerste kerst bij de schoonfamilie was na 3 weken verkering....en tijdens het kerstdiner stond...jawel.....de tv aan. Na het kerstdiner werden er 2 films gekeken. Niet echt wat ik gewend was van kerst. Hij stond bij ons NOOIT aan met de kerstdagen, hooguit 's middags als er een film was ( Annie, The Sound of Music, Charlie and the Chocolatefactory, West Side Story) die de hele familie graag wilde zien. De tv aan met kerst schuurde tegen heiligschennis aan.....

Totaal verschillende nesten dus wat TV gebruik betreft. Het één niet slechter dan het ander, maar wel totaal anders.

Bij kinderen is het helaas; monkey see, monkey do. Joy is al net zo verslaafd als haar vader. En ga maar eens tegen je kind zeggen dat de tv uit moeten blijven 's morgens, als het eerste wat één van de ouders doet als hij beneden komt, datzelfde is.

Afgelopen week was ik het zat. Ik had al vaker gemerkt dat Joy enorm chagrijnig wordt van YouTube. Als die een uurtje op de telefoon zit te swipen, is er daarna geen land met haar te bezeilen. Daarbij erger ik met dood aan al die vloggers en challenges. OOOOOOOOH MYYYYYYYY GOOOOOOOOD!!!!! ( = de vloggers...niet ik) Ik weet dat het erbij hoort in deze tijd, maar mijn 7 jarige kan dat nog prima missen. Ik wil geen ouderwetse ouder zijn, maar zodra ik merk dat mijn kind er een enorm grote mond van krijgt, taalgebruik gaat overnemen waar ik haar echt nog te jong voor vind en er gewoon chagrijnig van wordt, is het voor mij klaar. Tijd voor verandering. Of in ieder geval tijd om eens te kijken of dat beeldschermturen ècht zo'n negatieve invloed heeft op mijn kind.

Voor de duidelijkheid, ik heb het hier dus over MIJN kind. Het kan zomaar zijn, dat een ander kind er totaal niet zo op reageert. Ik laat het wel uit mijn hoofd om wie dan ook te veroordelen wat betreft beeldschermgebruik, dat moet ieder voor zich weten, we hebben onszelf er ook flink schuldig aan gemaakt tenslotte.

Nog een puntje wat aan het begin van het experiment leuk is om te vermelden: Joy speelt niet alleen. Heel af en toe zit ze wel even zelf te knutselen.....maar de Playmobil, Lego en poppenzooi wordt alleen gebruikt als er andere kinderen bij zijn. Zodra ik met haar thuis ben, vraagt ze continu aandacht, tenzij er een scherm aan te pas komt. Dus eerlijk is eerlijk: ik ben ook af en toe behoorlijk blij met het apparaat na weer ontelbare spelletjes en knutselwerken met mijn kind. Ik wil ook wel eens gewoon zitten met een tijdschrift, of zelfs het huishouden doen zonder dat er steeds iemand aan mijn been staat te trekken.

Vandaag was dag 1. Cold Turkey...en meteen volle bak, want madammeke heeft een oorontsteking. Gelukkig is hij gistermiddag doorgebroken, dus de druk is eraf, en eigenlijk voelt ze zich wel weer prima. Ze was dus wel de hele dag thuis. Papa had nachtdienst, die lag te slapen. De eerste moeilijke momenten zouden voor mij zijn. 'Voet bij stuk houden mama, zet 'm op!'

Euhm spoiler alert:.....de moeilijke momenten kwamen eigenlijk niet. Sterker nog.....dit was de gezelligste dag met mijn dochter thuis in maanden! Of het een toevalstreffer was, moeten we afwachten....

Ik had haar gisteravond al gemeld dat de tv overdag uit zou blijven, en de telefoon door ons allebei niet gebruikt ging worden, tenzij ik gebeld zou worden of iemand zou moeten bellen.
Ze wilde na het schoencadeautje uitpakken ( waar ik expres een knutseldingetje ingestopt had) meteen de tv aan doen, over gewoonte gesproken. Mijn "euh, volgens mij hadden we een afspraak gemaakt gisteren" was genoeg. En ze was er eigenlijk zelf verbaasd over dat ze meteen naar de tv liep zonder erbij na te denken. Ik kreeg nog wel "oh, dat wordt best moeilijk", maar het ging zonder mopperen. We zijn samen gaan ontbijten, en daarna is ze aan haar knutsel begonnen.
Die knutsel was natuurlijk na een half uurtje wel af....het eerste moeilijke moment. "mama, mag ik echt helemaal geen tv kijken vandaag?" "Nee schat, om 18.00 gaan we Sint Journaal en Freek kijken..dat is het voor vandaag". "Zucht, steun, kreun, maar wat moet ik dan doen?" "Je zou met iets kunnen gaan spelen, je hebt tenslotte genoeg, en anders ligt de hele kast vol met knutselspullen." "Maar daar heb ik geen zin in...." "Dan moet je iets bedenken waar je wel zin in hebt, ik ga nu even het huis opruimen". Ze liep wat mopperend naar boven, ik hoorde een hoop gestommel, er lagen uiteindelijk een hoop knuffels onder aan de trap, en zijzelf kwam met een berg keukenspullen in haar handen naar beneden. 10 minuten later was ze op de grond aan het picknicken met al haar knuffels.

Serieus: ik kon wel janken van geluk!!! 7 jaar, en de keren dat ik dit heb meegemaakt zijn echt op 1 hand te tellen. We zijn zelfs met school bezig omdat we ons er zorgen over maken..... en daar zit ze ineens: zelf te spelen.

De rest van de dag zal ik kort houden: we hebben samen af gewassen, samen geluncht, gekwartet, ik heb inderdaad de woonkamer kunnen soppen zonder aanhangsel en gedrein, en zij heeft getekend, met haar keukentje gespeeld, haar knuffels les gegeven in rekenen en samen met haar vader gekookt. Er was geen ruzie, er waren geen driftbuien, er was geen verdriet. Ik heb zelfs een boek over jaarfeesten kunnen lezen, en gedeeltelijk met haar gelezen. Even waren er tranen, van geluk. Toen ik vroeg bij het avondeten of ze een gezellige dag had gehad. Ik kreeg een dikke knuffel, en een zoen....en waterige oogjes. Het sprak voor zich. 

Ik denk, dat het uit doen van de tv, in combinatie met het wegdoen van de telefoons een wereld van verschil gaat opleveren! We zien en horen elkaar weer. Er zit geen scherm, geen ruis tussen. En er zijn 100.000 prikkels minder.

Deze week gaan we het zeker nog volhouden, en als de rest van de week net zo gaat als vandaag, gaat het een vaste gewoonte worden. Zodra we met meer dan 1 thuis zijn, gaan de beeldschermen uit.
Ik zal de ervaringen bijhouden. Het is me vandaag namelijk wel opgevallen waar je die telefoon allemaal voor gebruikt! Het is bijna advent, en we hebben nog geen advent ster....even de telefoon pakken om te kijken of we een nieuwe kunnen bestellen. Waar staan alle weken voor advent eigenlijk voor?...Wikipedia is je vriend. Stockmarkkrijtjes, wat kosten die? Effe googlen....
Allemaal niet gedaan vandaag. Het zijn vragen die niet per direct beantwoord hoeven. We zijn zo gewend aan 'meteen'. Maar dat is een heel ander verhaal..... voorlopig houden we ons even bij dit experiment, en ervaren we het.

Over een week meer..... :-)

Handicap?

De laatste maanden krijg ik de vraag steeds vaker, omdat ik per 1 december officieel geen baan meer heb: "wat zou je willen doen?"
Een vraag die op zich voor mij niet moeilijk te beantwoorden is, alleen loop ik steeds tegen hetzelfde 'probleem' aan: ik ben namelijk kleurenblind. Weliswaar matig kleurenblind..... maar ik zie niet wat de rest van de wereld ziet. Vrouwen zijn zelden kleurenblind, dus eigenlijk is het best bijzonder. Een bijzonderheid die ik de laatste tijd echter wel enorm vervloek. Het beperkt me namelijk.

Het is een familieaangelegenheid. Mijn moeder is kleurenblind, al mijn tantes zijn kleurenblind, mijn broers zijn kleurenblind en het grootste deel van mijn neven ook. Er is 1 achternichtje die ook niet geheel zuiver de kleuren ziet, maar gelukkig nog in een matiger vorm dan ik. Ik sprong dan ook een gat in de lucht toen mijn dochter het niet bleek te zijn. Kleurenblindheid wordt door de moeder overgegeven, dus de kans dat ze het zou zijn was aanzienlijk. Gelukkig ontspringt ze de dans.

Over het algemeen is het iets waar goed mee te leven valt. Dingen waar je tegenaan loopt zijn bijvoorbeeld de rode en groene lichtjes bij lasergamen: ik schoot gewoon op alles wat bewoog. Waarom kunnen ze die dingen niet blauw en geel maken? Misschien moet ik dat eens aangeven bij de fabrikant van die pakken. Het zou de teamronde ( meestal de 2e) voor veel mensen een stuk leuker maken. Van het stoplicht weet je dat de bovenste rood is en de onderste groen. Zouden ze dit voor de grap omdraaien: ik rij gewoon door als het onderste licht aan is.

Op de basisschool werd ik ermee gepest. Mijn luchten waren standaard paars, en het gras oranje. Ja, ik zie het gras echt als oranje. Als je kleurenblind bent, zie je bepaalde kleuren niet of vervormd. Het is niet zo dat ik geen kleuren zie, ik zie ze anders. Mijn hersenen weten ook niet of het groen of bruin is, blauw of paars....dat wordt gewoon niet herkent. Helaas is het ook niet iets wat je kunt leren. Je kunt wel leren dat dingen een bepaalde kleur hebben, zoals ik al weet dat de lucht blauw is, en het gras groen. En dat mijn houten tafel bruin is. Maar zet twee stroken geel en limegroen naast elkaar...en ik zie een licht verschil tussen de 2, maar zou het allebei als geel benoemen.

Op de middelbare school wilde ik graag tekenen en handvaardigheid in mijn pakket houden, ook al moest ik daarvoor 8 vakken doen in plaats van 6 op mijn examen: het werd me afgeraden. De opmerking die ik meekreeg was: "je bent hartstikke creatief, maar die kleurenblindheid gaat je nekken". Na de middelbare school wilde ik heel graag MDGO activiteitenbegeleiding (toen echt nog een vak) gaan doen: ik werd niet aangenomen vanwege mijn kleurenblindheid. Intens verdrietig verliet ik de open dag weer..... en gaf het op.

Dat is namelijk het euvel: ik ben ontzettend creatief. Inmiddels heb ik 20 jaar in de zorg gewerkt met heel veel liefde, waarvan ook een aantal jaar op dagbesteding. Helaas nooit op groepen waarin ik mijn creativiteit echt kwijt kon. De dagbesteding bestond meer uit verzorging en begeleiding vanwege de ernstige handicap van de cliënten. De hoeveelheid creatief bezig zijn was denk ik nog geen 10%.

Omdat ik het begeleiden ook heel erg leuk vond, en het zoeken naar mogelijkheden van de cliënten, heb ik dit dus heel lang gedaan.

Maar ik zou zo graag meer creatief bezig willen zijn. Thuis teken ik, schrijf ik, haak ik, fotografeer ik, en ben ik op dit moment ons interieur en de tuin aan het ontwerpen. Mijn ruimtelijk inzicht is prima, en ik ben een ster in het bedenken van praktische oplossingen voor "rare hoekjes". Ik knutsel bijna dagelijks met mijn kind. Oftewel: het is gewoon wat ik het liefste doe. Dingen maken, ontwerpen, creëren. Mijn moeder loste het op dezelfde manier op: zij maakte kleding, knutselde met ons en was handvaardigheids-juf bij ons op de basisschool. Ze hoefde niet te werken, en kon op deze manier toch haar talent kwijt. Die luxe heb ik de afgelopen drie maanden ook gehad, buiten dat er natuurlijk enorm verbouwd wordt op het moment, waar veel tijd in gaat zitten. En creatief bezig zijn, is gewoon datgene wat me gelukkig maakt.

Mijn ultieme droom is creatief therapeut te worden. Kan dat? Volgens mij wel! Bij creatieve therapie is het toch vooral de kunst om anderen zich te laten uiten door middel van creativiteit. Ik hoef de kleuren niet voor ze te kiezen, dat moet uit hun hart komen. En creatieve therapie is zo ontzettend breed: er kan ook gebruik gemaakt worden van muziek, van beweging, van dieren, van schrijven, van beeldhouwen. Het gaat om het gebruiken van je zintuigen, en terugkomen bij je eigen gevoel. Het gevoel dat zoveel mensen verloren zijn in deze maatschappij. De maatschappij die zo competitie-gericht is, zo enorm focust op datgene dat je niet kan of niet goed doet. De maatschappij die draait op presteren.

Tot ik mijn ultieme droom waar heb kunnen maken zal ik echter ook aan de slag moeten. De luxe van 1 salaris zit er hier gewoon niet in, en eerlijk gezegd wil ik ook gewoon werken. Dat huismoederen was een paar maanden leuk maar ik wil mijn talenten inzetten om anderen gelukkig te maken, te helpen, dienstbaar te zijn. Ik wil blijven groeien. En ik wil de creatieve kant op. Ik wil ook op mijn werk dingen maken, iets tastbaars creëren, mensen gelukkig zien vertrekken omdat ik ze heb kunnen helpen. De eerste stap is gezet: een sollicitatie is de deur uit. Ik heb mijn tekeningen meegestuurd, maar nog niet in de brief vermeld dat ik kleurenblind ben. Gewoon omdat ik heel bang ben dat ze me niet eens uitnodigen op alleen die zin. Ik moet het gewoon proberen.

Verder gaan we begin 2019 een afspraak maken bij een optiek in Tegelen die de EnChroma bril verkoopt. Deze bril geneest kleurenblindheid niet, maar ik zou de wereld misschien wel kunnen zien zoals de meeste mensen hem zien. Meer tinten onderscheiden. Ik zou nog steeds niet weten welke kleur het is, maar wel meer kleuren zien. Deze bril is duur, maar als het werkelijk werkt, is het een kleine investering voor datgene dat het me oplevert: de wereld zien zoals anderen hem zien. Dat vind ik doodeng (het doet misschien niks), maar ik ben ook enorm nieuwsgierig. De filmpjes van de mensen die hem geprobeerd hebben spreken boekdelen, zelfs mensen die voorheen alleen in grijstinten zagen, zien kleur. Een jongen komt erachter dat het haar van zijn zus toch echt wel enorm rood is na ruim 20 jaar. Een ventje van 8 ziet ineens 6 kleuren ballonnen in plaats van 3. En bijna iedereen die de bril opzet heeft het over het intense blauw van de lucht. Ik zie de lucht ook, weet dat hij blauw is....maar is het echt anders dan mijn ogen waarnemen? Zal ik het gras eindelijk als groen ervaren? Of werkt het voor mijn ogen niet.... Het schijnt in zo'n 80% van de gevallen te werken....ik hoop dat ik onder die 80 val.

Ondanks dat ik kleurenblind ben, ben ik namelijk wel dol op kleur. Ik haak het liefst met veel verschillende felle kleurtjes. Dat kan zijn omdat ik de subtielere tinten niet goed waarneem. Ik heb ook wel eens een deken gehaakt met grijstinten en wit. Het resultaat is prachtig, maar het maken ervan schenkt me minder voldoening. Misschien als ik de wereld zie, zoals anderen die zien, zal het me meer voldoening schenken? Ik heb ook wel eens iets gemaakt waarvan anderen zeiden:"oooh, wat een prachtige kleuren!" terwijl ik dacht dat ik het heel neutraal gehouden had. Ik heb in ieder geval nog nooit iets gemaakt waarvan mensen zeiden: 'dat kan echt niet bij elkaar', dus kleurgevoel heb ik blijkbaar wel......

Wat betreft kleding is het lastiger. Ik ben altijd vrij neutraal gekleed, of 1 felle kleur op een spijkerbroek, want daar wil ik nog wel eens miskleunen. Dat was is mijn werk op de woongroep ook iets wat ik echt niet deed: kleding klaarleggen voor mensen met een kleurrijke garderobe. We hadden 1 dame waarvan de moeder gek was op kleur..... in zelfs voor mij de overtreffende trap. Ik kon echt niets bij elkaar vinden waarvan ik dacht: dit staat leuk. En ik heb haar wel eens naar dagbesteding gestuurd in een outfit die echt niet kon, en waarvoor de begeleiding daar belde of ze een andere legging mochten komen halen. Natuurlijk! Ik wil niet dat het kind voor gek loopt, maar haar kleding was niet klaargelegd en ik was alleen die morgen dus kon ook een collega niet om hulp vragen. Helaas zat haar enige spijkerbroek op dat moment in de was, anders had ze die van mij aan gekregen, daar kun je zelden mee blunderen.

Je leert trucjes door de jaren heen. Zo heb ik stiften met kleurnummers, waarvan ik inmiddels de nummers uit mijn hoofd ken, en die altijd op dezelfde volgorde in mijn etui zitten. De lucht is dus blauw, het gras groen, de houten tafel bruin. De waterverfkleuren van mijn dochter zijn er nooit meer dan 12, en na een tijdje weet ik wel wat de groen, en wat de bruin is. Plakkaatverf hebben we in 8 kleuren die zo fel zijn dat ik ze wel uit elkaar houdt. Kleuren mixen kan ik wel, ik weet hoe de kleurencirkel in elkaar steekt. Als ik zelf schilder ( wat ik veel te weinig doe) heb ik alleen de 3 primaire kleuren nodig, en wit en zwart....de rest mix ik op 'weten' dat blauw en geel groen wordt, en blauw en rood paars etc. De aquarelpotloden koop ik ook alleen met kleurnummers. Daar staat de grote doos nog van op mijn wishlist. Dit trucje gebruik ik al vanaf de basisschool: ik had mijn eigen kleurpotloden en stiften.

Conclusie: is kleurenblind zijn een handicap?

In mijn geval wel degelijk. Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die helemaal niet houden van creatief bezig zijn, en dan beperkt het zich tot het 2e potje lasergamen misschien.
Maar voor de meeste mensen zal het echt beperkingen opleveren. Mijn oudste broer is bouwkundig ingenieur. Hij kan huizen volledig vanaf de grond af tekenen en bouwen. Het interieur zal hij aan een ander over moeten laten, maar ik geloof niet dat hij dat erg vindt. Mijn 2e broer was vroeger altijd veel bezig met tekenen en schilderen, maar heeft dat opgegeven later. Inmiddels is hij van 'de milieu-politie', terwijl hij denk ik liever kunstenaar was geworden. Broer 3 is ingenieur in de informatica. Dat heeft hij altijd willen doen, en ondervindt dus geen hinder. Broer 4 is elektricien geworden, en heeft zich door de LTS weten te werken, en kan de draadjes blijkbaar goed uit elkaar houden. Ik maakte me daar wel eens zorgen over....want hij komt rustig voor zijn idee met kerst met rode en groene waxinelichtjes thuis die in 1 bak lagen....en bij thuiskomst allemaal rood bleken te zijn. Voor zover ik weet heeft hij nog nooit kortsluiting of erger veroorzaakt.
Mijn zus heeft de mazzel niet kleurenblind te zijn. Zij is fysiotherapeut, maar naait thuis wel kleding en heeft in het verleden ook wel gebreid. Zij is degene die met mijn moeder kleding gaat kopen, en de kleuren uitkiest zodra er geverfd of behangen moet worden in het ouderlijk huis. Aan de rest van haar kroost heeft ze wat dat betreft weinig.

Toevallig net de regenboog bekeken met mijn man. Ik zie eigenlijk altijd een brede gele streep en een brede blauwe..... terwijl dat blijkbaar groen en paars is. Rood zie ik heel wazig, terwijl dat de kleur is die mijn man juist bij elke regenboog ziet. Ik zie de wereld duidelijk anders.....

Blote Voeten Zeebodem Pad Kraggenburg

Vanaf vorige week heb ik zondag tot uitjes-dag bestempeld hier in huis. De laatste weekenden was ik alleen maar bezig met werk en solliciteren, vacatures zoeken, opdrachten maken voor de loopbaancoach en huisarts etc. Danny was op zaterdag aan het klussen, of hij lag te slapen na zijn nachtdienst. Het gevolg: Joy kroop 2 weken geleden op zondagavond tegen me aan met de opmerking: 'hehe, eindelijk heeft één van jullie even tijd voor me!" Wake-up call! Hier gaat iets mis! Dit moeten we anders aanpakken.

Ze had gewoon volkomen gelijk. We waren het hele weekend druk geweest met van alles en nog wat, maar niet met haar. Ik zat achter mijn pc of was mijn huishouden aan het bijwerken, Danny was zaterdag aan het klussen, en zondag aan het voorbereiden voor het klussen van maandag, en lag voor de rest gesloopt op de bank. 

Ons eerste uitje was naar de Orchideeën Hoeve in Luttelgeest. Top! Meteen een jaarabonnement genomen. Daar gaan we van de winter nog veel plezier aan beleven.
De Orchideeën Hoeve is redelijk bekend en heeft een mooie website en Facebookpagina. Genoeg over te vinden dus. Misschien dat ik er in de toekomst nog eens een blog aan wijd. 

Afgelopen weekend had Danny nachtdienst, dus was ik alleen met mijn dochter. Een hele tijd geleden was ik al op zoek geweest naar originele uitjes in de Noordoostpolder die geen fortuin kosten, en was daarbij onder andere gestuit op het Blote Voeten Zeebodempad bij Kraggenburg. Joy en ik lopen allebei het liefst de hele dag op onze blote voeten, dus het leek me een prima uitje voor ons. Het was prachtig weer, wat voor deze activiteit wel fijn is qua modder en geen koude voeten. Maar ook als je niet van modder houdt, is dit prima te doen. Je kunt het natte gedeelte overslaan, mits het niet de dagen ervoor geplensd heeft van de regen natuurlijk. ( Behalve het voetenbad in het begin, maar daar kom ik later op terug)

Via Google maps is het prima te vinden. Op de site was al aangegeven dat je helemaal moest doorrijden tot na de laatste schuur en daar kunt parkeren. Parkeren is gratis. En daar hou ik van. Bovenstaand bord wijst je welke kant je op moet, en dan is het het verharde pad volgen om de schuur heen naar de ingang. 

Kinderen betalen 5 euro, volwassenen 7,50. Voor dik 2 tot 3 uur lol, geen slechte prijs. Je kunt het ook in een uurtje doen, maar dan ben je wel heel gehaast aan het lopen geweest. Ik had een 6 jarige bij me die onderweg nog krekels heeft geprobeerd te vangen, en we hebben gepicknickt halverwege. 

Bij het begin kun je je schoenen/slippers achterlaten in een kast.
Voor je begint legt iemand je uit waar het fenomeen Blote Voeten Pad vandaan komt, en word je naar een koud voetenbad geleid. 3 rondjes moet je maken om de doorbloeding van je voeten een boost te geven. Dit activeert je voeten waardoor je beter voelt. Dit bad is het eerste rondje knap koud en even doorbijten. Zeker met jonge kinderen natuurlijk hilarisch als mama het uitgilt. ;-) Misschien voelt het op minder hete dagen wat minder koud aan......

Daarna is het principe simpel: volg de bordjes. Alles staat prima aangegeven, en het gemaaide pad wijst als vanzelf de weg. Onderweg kom je een maisveld tegen. Ook hier is het gewoon het platgelopen zand (klei, de polder bestaat uit klei)volgen, het is niet echt een pad. Wij kwamen keurig op de goede plek aan de andere kant uit. Later in het seizoen zal in het maisveld ook een doolhof gemaakt worden. Helaas stond de mais daarvoor nog net niet hoog genoeg. Dat vond mijn dochter geen enkel probleem: "dan doen we het toch gewoon nog een keer!" Ze vond het vanaf de eerste minuut al enorm leuk. 

Daarna volgen om de zoveel tijd bakken met materiaal waar je doorheen kan lopen. Met name de zwart-witte stenen waren een openbaring met dit warme weer. De zwarte stenen waren loeiheet, de witte stenen koel. Prima lesje natuurkunde. En ik kon meteen uitleggen waarom ik haar witte kleding aan had getrokken. 

Het zwarte zand was rennen geblazen, en het speciale glas waar je je voeten niet aan bezeerd heb ik wel gedaan, maar heeft Joy overgeslagen. Dit spiegelt en was gewoon echt heel erg heet. Niet gesneden, wel lichtelijk rode voeten na die ervaring. Er zijn nog veel meer bakken, maar ik ga ze natuurlijk niet allemaal verklappen. 

De grootste uitdaging voor Joy was de sloot. En als ik heel eerlijk moet zijn: voor mij ook. Er is een keurig trapje naar de sloot toe, en het eerste wat ze zag waren een vis, een waterspin en een salamander. Super interessant, maar niet om je voeten in te stoppen. Ik ben nog zo dapper geweest om er zelf als eerste in te gaan, en na een laagje blubber is de grond gewoon hard. Maar blubber aan mijn voeten vind ik gewoon geen fijn gevoel. Dit voelde mevrouw haarfijn aan, en ze kwam dus, ondanks aansporingen van een jong gezin wat voor ons wel de sloot getrotseerd had ( HELDEN!), niet verder dan het trapje. Stiekem was ik daar wel blij mee, want dat betekende dat ik er ook weer uit mocht. Joy ziet gewoon graag waar ze haar voeten neerzet, en deze sloot was alle behalve helder. Geen teen ging erin, daar zorgde de waterspin wel voor. Ik wist nog wel het visje te vangen met mijn handen, en deze hebben we samen bestudeerd. Tot zover de sloot. 

Daarna volgt een vrij lang stuk langs een maisveld richting de 'hoge bank". Door de droogte was het gras op het pad helemaal verdord, waardoor het wat scherp aanvoelde. Blote voeten pad ervaring ten top! Aan de rand van het maisveld staan borden met info over de Noordoostpolder en de drooglegging ervan. Dit was nog iets te hoog gegrepen voor mijn druif. 

De 'hoge bank" ( het ding is 2,5 meter hoog) staat op de voormalige strekdam. Vanaf de bank heb je een prachtig uitzicht over de omgeving. Wij zagen onze kans schoon om hier even lekker een broodje te eten, en werden en passant nog getrakteerd op wat kleine wervelwindjes in het zand op een akker verderop. Je zit er tussen de mais, aardappels en de tarwe. Veel meer "midden in de NOP" kun je niet zitten. 

Je loopt dezelfde weg een stukje terug, waarna de route zich vervolgt. Je komt langs een 'modderbak' die wij overgeslagen hebben vanwege hetzelfde probleem als de sloot. We hebben anderen hier echter enorm veel lol in zien hebben, en schoon erin zien gaan, en zwart eruit zien komen. Het is glad, dat is duidelijk. Aan het einde van de wandeling is er gelegenheid tot schoonspoelen, dus met mooi weer is dit zeker geen enkel probleem. Mocht je kind niet van modder houden, zoals de mijne, dan kun je er over het verharde pad langslopen. 

Er volgen daarna nog een aantal bakken, en een spel dat je met je voeten kunt spelen. Dit spel was nog wat te ingewikkeld voor Joy helaas, en daardoor met zijn 2-en niet te doen. Als haar vader erbij was geweest had ik kunnen lezen, en hij het samen met Joy kunnen doen. Ook nog iets wat we een 2e bezoek kunnen doen. 

Al met al: super leuk met jonge kinderen! Pubers vinden er waarschijnlijk niet zoveel aan, maar voor kinderen tot een jaar of 10/11 is het echt leuk, en ook volwassenen kunnen het op hun eigen niveau ervaren. Als ik alleen was geweest zou ik wat bewuster "gevoeld' hebben wat het met mijn voeten deed, nu was ik vooral bezig met lol hebben en aan het genieten van de verwondering van mijn kind. Joy gaf het blote voeten pad een dikke tien. Ze kon niets bedenken wat ze niet leuk vond, en volgende keer wil ze misschien wel de sloot proberen. 

Als je weer terug komt bij de cafetaria, heb je de mogelijkheid je voeten te wassen. Dit hebben wij gedaan en zijn vervolgens op onze blote voeten wat te drinken en een ijsje gaan halen. Joy had haar oog in het begin al op de bak met visjes laten vallen die aan je voeten knabbelen. De dame die de sloot niet in wilde uit angst voor vissen en beestjes, wilde dit wel graag proberen. "ja mam, maar hier zie je de vissen!" Voor 12,50 heeft ze een kwartier gegiecheld en gegild....maar je moet alles in je leven een keer geprobeerd hebben, en deze kan ze alvast van haar lijstje strepen. 😆 Er is ook een soort van landgoedwinkel bij, waar ik 2 manden kocht. 1 voor de aardappels, en 1 voor de uien. Die passen straks mooi in onze nieuwe keuken. Staat toch leuker dan die zakken uit de supermarkt. 

Toen ik aangaf na een kopje thee dat het nu toch wel tijd werd om te gaan, barstte Joy in lachen uit. Verbazing op mijn gezicht maakte dat ze nog harder moest lachen. "Mam!! Je moet je schoenen nog halen!!!" Inmiddels was ik er zo aan gewend, dat ik er echt geen seconde meer bij stil stond dat ik al de hele tijd op mijn blote voeten door de winkel en de cafetaria had gelopen. Ik was er uiteindelijk op weg naar de auto wel achtergekomen vanwege het grint, maar hilarisch was het. Zij had haar slippers alweer aan getrokken inmiddels.

Ik kan niet anders zeggen dan dat het een dikke hit was, en dat we het zeker nog een keertje gaan doen. Er zijn meerdere blote voetenpaden in Nederland, misschien dat we ook een keer een andere gaan proberen, omdat deze zo goed bevallen is. 

Wat de volgende ontdekkingstocht gaat worden, blijft nog even een verassing. 😉 

Info: Blote Voeten Zeebodem pad, Zwartemeerweg 25, Kraggenburg.
https://www.blotevoetenzeebodempad.nl/blotevoetenpad-flevoland/

Als iemand nog ideeën heeft voor uitjes hier in de buurt, dan hoor ik het graag. We gaan met liefde voor jullie testen. 

HSP en als je kind anders leert

Ik hou niet zo van hokjes. Iedereen is anders, en dat is wat de wereld zo mooi maakt in mijn ogen. Maar bij het krijgen van een kind, krijg je ook ineens te maken met 'de middellijn'. 
Wat consultatiebureau (of consternatiebureau) betreft hadden wij wat dat betreft geluk: behalve dat Joy met een iets kleiner hoofd dan gemiddeld werd geboren, was ze tot haar vierde jaar enorm gemiddeld....bij het irritante af. Gemiddeld gewicht, gemiddelde lengte.

Toch hadden wij al vrij snel door dat ze op andere vlakken toch wel iets van het gemiddelde afweek. Ze liep betrekkelijk laat, maar praatte heel snel al in volzinnen. Ze observeerde, had dingen door waar andere kinderen nog lang geen interesse in hadden, was uiterst opmerkzaam; de kleinste verandering viel haar op. Had woede-uitbarstingen om schijnbaar niets, maar was ook altijd overenthousiast over dingen ze leuk vond. Zachtjes doen kan ze niet, drukte put haar uit zowel fysiek als mentaal. Slapen in de kinderwagen of de auto? Ben jij gek, de wereld is veel te leuk, straks mis ik iets! Kriebelende kleding of labeltjes, naadjes in sokken, onderbroeken met een 'scherp' randje, harde geluiden (en dat terwijl ze zelf behoorlijk wat herrie kan produceren), langer dan 2 tellen stilzitten, sterke geuren, allemaal dingen die tot woede of intens verdriet konden leiden. Mooie muziek, een mooi gedicht, een triest verhaal of zielige film, kon ze enorm door geraakt worden al vanaf dat ze heel klein was. 

Sprekende voorbeelden? De ramp met de MH17. Ze was toen 2,5 jaar. Vanzelfsprekend zorgden wij zoveel mogelijk dat ze dat soort beelden niet zag, of nieuws niet hoorde...maar blijkbaar hebben we daar een steek laten vallen. Op een mooie zomeravond ergens eind juli 2014 zat ze met mijn moeder buiten naar de overkomende vliegtuigen te kijken. "Kijk oma, die kan uit de lucht vallen. Boem! Alle mensen helemaal dood". Mijn moeder heeft verder gevraagd, en ze bleek precies te kunnen vertellen in haar woorden wat er gebeurd was. Dat boze mensen een raket hadden afgeschoten, en dat daardoor het vliegtuig uit de lucht gevallen was. Wel even schrikken. 

Wat betreft het niet slapen omdat het leven te leuk is? Onze eerste vakantie naar Griekenland met het vliegtuig, Joy was toen bijna 11 maanden. Opa werd 60 en trakteerde het hele gezin op een weekje Kreta. We vlogen 's middags om 3 uur dus de middagslaap schoot er al bij in. In het vliegtuig werd er niet geslapen, tijdens de transfer van een uur werd er niet geslapen, eenmaal in het hotel dachten wij: "nu slaapt ze vast wel snel, ze is al sinds vanmorgen 7 uur op" en daar vergisten we ons deerlijk in! Om half 9 waren we in het hotel en mochten we nog even de restjes van het buffet weg happen. Toen we rond een uur of 10 eindelijk in onze kamer waren meteen het bedje op gezet..... zelfde ritueel als thuis, maar mevrouw keek ons aan of we gek waren. We waren zelf ook best afgedraaid, maar Joy heeft tot 3.40 uur op ons bed zitten spelen. Niet huilen, niet jammeren, geen oververmoeid kind: gewoon te gezellig hier! Nou ja, dan zal ze wel uitslapen? Ja, tot 8 uur. 
Ook de volgende dag sloeg ze gewoon haar middagslaap over, en 's avonds duurde het tot 23.00 uur voor we haar in slaap hadden. Tot een uurtje of 2, toen vond madam het wel weer tijd om te spelen. Oh ja, en voor eten had ze ook geen tijd. Je kunt wel zeggen dat ik die vakantie de drie R-en heb leren loslaten. Op 6 uur slaap per dag, en appelmoes en baby-vla kan je kind ook prima leven met 11 maanden. Na 2 nachten zijn we gaan rouleren met opa en oma, om zelf ook nog een beetje aan onze slaapuren te komen. De 2,5 jaar erna hadden we gelukkig alle vakanties met het vliegtuig opa en oma erbij, want dit bleef zo. Mallorca was de eerste vakantie dat we met zijn drieën waren ( ik tel Tenerife voor het gemak niet mee, omdat we toen wegens griep allemaal de hele week op bed gelegen hebben) en toen hebben we het anders aangepakt: iedereen een siësta, en 's avonds gewoon gezellig gelijk met ons naar bed. 

Joy wil gewoon niets missen. Thuis zit ze in een ritme, dus gaat ze zonder problemen naar bed. Maar ook daar is (of eigenlijk was) het wel een dingetje. Voor de verhuizing woonden we in een ontzettend gezellig hofje met veel kinderen. Als Joy uit school kwam en helemaal gesloopt was, kon ze niet voor zichzelf beslissen lekker binnen te blijven. Zodra ze kinderen in het hofje hoorde, moest ze ook naar buiten. Als Joy moe is, is ze extra kwetsbaar voor prikkels, en buitenspelen geeft prikkels, veel prikkels. Je moet samen spelen, delen, overleggen, etc. Normaal gesproken geen enkel probleem, maar als ze vermoeid is, is het lontje kort. Ik kon er vergif op innemen dat ze binnen vijf minuten weer huilend binnen zou komen vanwege 'ruzie', dan raasde ze even uit, en dan ging ze weer..... Dat herhaalde zich dan een keer of 10, daarna was ze het echt zat en bleef ze wel binnen. Maar wel met een rotgevoel over zichzelf. Het tastte haar zelfvertrouwen enorm aan, en ik kon haar daar met geen mogelijkheid voor beschermen. 

Sowieso was ze in Almere na schooltijd altijd kapot. In een kleuterklas met 34 kinderen is het vechten voor je plek, in een groep 3 met 25 kinderen ook, zeker als je zo'n enorm vroege leerling bent, en ook nog eens zo gevoelig voor prikkels. 

Wat dat is ze. Hooggevoelig. HSP. Hypersensitief. Temperamentvol. Geef het een naam. 

Wij zullen haar daar tussen nu en een jaar officieel op laten testen, omdat het haar zal helpen in haar verdere leven als het officieel vastgesteld is, en er tegenwoordig begeleiding voor is. Ik was 19 toen ik de 'diagnose' kreeg, maar toen was er nog zo weinig over bekend, dat er helaas niets mee gedaan is. De officiële diagnose was: een hypersensitief persoon met een hyperactief brein. Meer dan die diagnose kreeg ik ook niet, hoe ik daar mee om moest gaan moest ik zelf maar uitzoeken. 
Het heeft heel lang geduurd voor ik wist hoe ik met deel 1 van de diagnose om moest gaan, en het kon accepteren. Met deel 2 ben ik nu aan de gang. Dat wil ik voor Joy echt anders. 
Mijn leraar van groep 8 ( ik had een 99% cito score, dus VWO advies) vertelde mij en mijn ouders dat ik VWO hersenen had, maar 'alle vogeltjes zag vliegen', dus dat we blij mochten zijn als ik de MAVO ging afmaken. Daarmee heeft hij mijn weg bepaald... het VWO was blijkbaar niet voor me weggelegd, dus waarom zou ik het proberen? Ik kon toch niet leren? Ik denk niet dat hij weet hoe bepalend hij is geweest met die uitspraak, en hoe vast die opmerking zich in mijn brein genesteld heeft. 
Enorme gemiste kans dus. 

Joy gaat momenteel met lezen en rekenen helemaal niet zo denderend op school. Ze heeft de rust niet. Wat ze wel kan? Mij een pagina uit een boek voorlezen met horten en stoten, vervolgens het boek dichtklappen, en de hele pagina letterlijk, woord voor woord, nog een keer aan me opdreunen. En dan vloeiend. En dan heb ik het niet over 10 woordjes.....maar over meer dan 60 tot wel 100. Aan haar intelligentie ligt het niet. Aan haar geheugen zeker niet. Leg je Joy iets 1x uit, dan weet ze dat over 6 maanden nog. En dan weet ze ook wat voor weer het was toen je het uitlegde en waar dat was. 

Afgelopen avondvierdaagse heeft ze de ouders vermaakt met een lesje biologie. Wat voor plantjes er langs de kant van de weg stonden, wat voor dieren er te zien waren, dat je jonge wilde dieren nooit op mag pakken, omdat de moeder hen dan verstoot vanwege de geur van mensen die er aan ze zit. Ze wil alles weten, en geeft de kennis ook graag door. Een museum bezoeken met haar is een feestje. Joy moet het zien, en horen. 

Ik hoop dat ze het lezen volgend jaar meer op gaat pakken en ook leuker gaat vinden. Ik heb haar ook uitgelegd dat als ze goed kan lezen, ze alles op kan zoeken wat ze wil. Dat ze dan niet meer alles hoeft te vragen. (en vragen doet ze de hele dag!) Dan kan ze zelf op onderzoek uit. Daar had ze eigenlijk nog niet aan gedacht.... misschien is dat een stimulans. Juf heeft het de laatste weken ook zo aangepakt, die laat haar werkstukjes maken. Volgend jaar mag ze spreekbeurten gaan geven over onderwerpen die ze zelf kiest. 

Ze leert anders. En met anders bedoel ik in dit geval: anders dan gemiddeld. Ze is een beelddenker, en moet dingen ervaren. Misschien heeft ze de dyslexie van haar vader, daarvoor is het nu nog te vroeg, ook dat kan halverwege volgend jaar pas getest worden. 

Haar CITO-scores waren allemaal ver beneden het landelijk gemiddelde. Dat ga ik haar niet vertellen. Ik heb vanaf groep 1 al een hekel aan die dingen, en gelukkig gaan ze deze voor de kleuters in ieder geval afschaffen. Hoe praat je een kind een minderwaardigheidscomplex aan? CITO's zijn gemaakt op het gemiddelde, op de schools lerende kinderen. Een CITO verteld je niet of je intelligent bent, een CITO verteld of je leert volgens de gemiddelde manier op het gemiddelde tempo. Ik heb zelf wel eens zo'n kleuterexemplaar gedaan, en scoorde ook ver beneden het landelijk gemiddelde! Omdat ik andere verbanden leg dan een gemiddelde kleuter.(gelukkig maar!)

Als het aan de CITO had gelegen, was mijn kind niet naar groep 4 gegaan. Gelukkig zeggen de leraren hier hetzelfde als de leraren in Almere vorig jaar deden: ze moet absoluut niet gaan doubleren, want dan gaat ze zich hopeloos vervelen en waarschijnlijk nog slechter presteren. Ik zou het beslist niet erg vinden als mijn kind groep 3 over zou doen, als het haar zou helpen. Maar wat wereldoriëntatie betreft, sociale vaardigheden, creativiteit, beweging, algemene kennis, eigenlijk alles wat niet met technisch lezen en rekenen te maken heeft, scoort ze veel hoger dan het het landelijk gemiddelde. 

En die gevoeligheid? Daar hebben we haar met onze verhuizing enorm mee geholpen. Wat we voor haar wilden was een kleinere klas, veel ruimte om het huis met niet teveel buren, en een rustige omgeving zodat ze thuis ook echt tot rust kan komen. Het was niet onze enige reden, ik wilde ook rust om me heen en veel grond en dieren. Danny wilde weer klussen en ook na de verbouwing van het huis ruimte om te knutselen. 'Buiten wonen' stond al jaren hoog op ons verlanglijstje. Joy was alleen de extra motivatie om het ook echt te gaan doen, en heeft het proces versneld. Misschien een extreme stap....maar ze kan altijd terug naar de stad als ze geleerd heeft om met haar gevoeligheid om te gaan. Het is echt iets dat je moet leren, en vergis je niet: een enorme gave als je het goed inzet. 

En eigenlijk is het nog veel beter dan we ooit durfden dromen. Waar we in Almere 2x per dag de discussie op school hadden waar er geluncht of gespeeld moest worden, want als je niet bij iemand kan spelen tel je niet mee, is er hier een soort van ingesleten regel dat er alleen op woensdag en vrijdag gespeeld wordt. En de meeste kinderen blijven over op school, omdat een groot deel in het buitengebied woont, en het 65 per jaar kost. (In Almere betaalde je 3 euro per keer!) Ook dat geeft duidelijkheid en rust. 

Rust en Regelmaat is voor elk kind goed, maar voor die van ons een absolute must. De Reinheid zullen we het maar even niet over hebben....... ;-) 

Update: een jaar in 2000 woorden. Verhuisd!

Ongeveer een jaar geleden hakten we een knoop door: we wilden verhuizen. Almere Haven was leuk geweest voor 10 jaar, maar we wilden iets anders. Wat we vooral wilden, was rust en ruimte! Geen groter huis, niet meer spullen, integendeel. We wilden meer ruimte om ons heen, meer ruimte in ons hoofd, meer ruimte om ons eigen ritme te bepalen, minder afhankelijk, minder gejaagdheid, minder competitie.

In eerste instantie zijn we bezig geweest met zelfbouw in Almere Overgooi. Een prachtig project, maar uiteindelijk niets voor ons. Toch weer teveel regels, lang wachten, afhankelijk zijn van de snelheid van anderen, te veel verplichtingen. Als we daar zouden zijn gaan bouwen, zouden we blij mogen zijn een jaar later daadwerkelijk in het bezit te zijn van onze kavel, en dan begint het bouwen nog, en het wachten op de nutsbedrijven, afwachten wat er naast je komt.... en nog minstens 3 jaar in de verbouwing. Dan zou Joy inmiddels 9 of 10 zijn voor we echt konden gaan genieten.

Tijdens onze vakantie in Wijckel hadden we een dagje uit gepland naar de Ochideëenhoeve in Luttelgeest. We reden al wekelijks vanuit Almere door de Noordoostpolder naar Friesland. En iedere keer dat we de Ketelbrug over gingen, waren we voor ons gevoel "echt weg". De dag dat we de Orchideëenhoeve bezochten werd het ons echt duidelijk: we hadden ons hart verloren aan dit stukje Nederland. We reden een stukje om, en de liefde werd groter. Vanwege het werk en de reistijd hebben we ook nog de bovenkant van de Flevopolder bekeken, maar het was al vrij snel duidelijk dat de NOP een heel ander gevoel teweegbracht. De NOP moest het worden dus. Omdat Nagele meteen over de brug ligt, en wederom met het oog op reistijd, werd dat onze eerste keuze. We hebben er 2 huizen bekeken samen met Joy, die we vanaf het begin hebben betrokken bij onze plannen. Dat het in het buitengebied moest worden is nooit een vraag geweest, we wilden tenslotte ruimte.

Het eerste huis was in onze ogen de hemel voor Joy. Het lag namelijk naast een kinderboerderij, en vanuit de tuin kon je over een bruggetje direct naar de dieren toe. En 300 meter verder was het strand. Wat wil je als 5-jarige dierenliefhebber en waterrat nou nog meer??!?!?
Het tweede huis was liefde op het eerste gezicht! Ik kan nog steeds niet uitleggen waarom....maar we wisten het meteen: deze moet het worden! Waarschijnlijk omdat het aan drie kanten vrij ligt. In de auto terug naar huis heel voorzichtig aan Joy gevraagd welke zij het mooiste vond. Ze verbaasde ons enorm met haar antwoord: "die laatste mama, daar voelde het zo fijn". Ik denk dat het de eerste keer was dat ze haar gevoel de boventoon liet voeren in een heel lange tijd. De keuze was gemaakt.

Dit was begin september 2017. Daarna volgde een tijd van spanning wat betreft bieden, financiering rondkrijgen, eigen huis verkopen, Joy gestart in groep 3 wat haar heel zwaar viel, kopers die zich terugtrokken, week later kopers die meer boden dus opnieuw verkocht, kopers problemen met de financiering, wij dus ook weer problemen met de financiering....niet echt een tijd om met veel plezier aan terug te denken. Toch staken we ook veel tijd in voorpret, ondanks alle onzekerheid. Samen met Joy kijken voor een nieuwe keuken, Pinterest met haar afstruinen voor haar nieuwe kamer, alles om het maar zo positief mogelijk te houden. Het duurde haar veel te lang, op school ging het maar matig, ze hikte enorm tegen het afscheid aan. Achteraf vraag ik me af hoe we de tijd toch nog zo goed zijn doorgekomen. Het tekenen van het nieuwe huis en de inrichting bracht in ieder geval voor mij de lol er weer een beetje in terug. Opa en Danny maakten vooral plannen voor de verbouwing, Danny struinde Marktplaats af om bouwmaterialen zo goedkoop mogelijk te krijgen. Zo deed ieder het op zijn eigen manier. De 2e week van januari waren dan toch echt allebei de financieringen rond, en konden we wat dat betreft opgelucht adem halen. Er ging nog iets mis met de overdracht waardoor deze een week verschoof. Wij waren echter al naar Hoogland verhuisd voor de overgangsperiode van 5 weken. En toen was eindelijk het moment daar: 28 februari 2018 kregen we de sleutel.

Tot op het laatste moment ben ik bang geweest dat de verkopers zich zouden bedenken. Er was tenslotte zoveel misgegaan in de aanloop naar dit moment, en we hadden zo vaak gedacht dat het uiteindelijk toch niet door zou gaan.....dat ik ze bijna met het mes op de keel wilde laten tekenen. (bij wijze van spreken dan hè.) Onbeschrijflijk hoe groot mijn opluchting was toen ze deze daadwerkelijk zetten: HET IS VAN ONS!!!

Sindsdien ben ik op Instagram de verbouwing en alle perikelen daarom heen gaan bijhouden. Als je wilt volgen: Mamajoy78 en anders eventueel #droomhuisnagele

Ik vind het jammer dat ik niet meer tijd gehad heb om te bloggen het afgelopen jaar, want nu moest ik even snel een jaar in een klein stukje stoppen.

Vanaf nu beloof ik dat ik weer 'gewoon' vanuit mijn gevoel zal gaan schrijven. Er gebeurt namelijk nogal wat op emotioneel niveau de laatste maanden. Zowel bij Joy als bij mij.
Nog wel even leuk om te vermelden: Joy gaat over naar groep 4. Ze heeft het enorm naar haar zin hier op school, en helemaal haar draai gevonden. :-)

Jullie kunnen de komende weken updates verwachten over:

- Joy
- De verbouwing
- Mijn zoektocht naar werk
- Mijn zoektocht naar mezelf
- Het leven in de NOP