Bij jezelf blijven...hoe doe je dat?

Ik schreef een aantal maanden geleden al dat ik met mezelf 'aan de slag' zou gaan. Daarna was er wat dat betreft volledige radio-stilte, wat niet wil zeggen dat ik het ook niet heb gedaan. Integendeel.

Het kostte echter wel wat moeite om de puzzelstukjes op hun plek te laten vallen. En nog steeds is de puzzel niet compleet, en ligt het nog flink door elkaar. In het midden verschijnt wel het eerste beeld inmiddels. Eigenlijk moet de hele puzzel eerst uit elkaar gehaald, om opnieuw gelegd te gaan worden. En dat valt niet mee.......

Sinds eind juli kom ik bij de hypnotherapeut. Gedeeltelijk uit nieuwsgierigheid naar deze vorm van therapie, gedeeltelijk omdat ik in andere soorten therapie eigenlijk niet zoveel vertrouwen meer heb. De reguliere psychologie is in mijn ogen gewoon niet toereikend meer. Praten kan ik wel, maar ik kan ook heel erg goed mensen naar de mond praten, dus waarschijnlijk zou ik binnen no-time weer buiten staan: "u snapt het wel, u kunt weer gaan". (Terwijl er eigenlijk nog geen snars veranderd is)

Hypnotherapie, en dan met name deze methode ( CREF) laat weinig ruimte voor toneelspel. Er wordt 1 op 1 gesproken, maar ook gebruik gemaakt van paarden. Paarden laten zich niet foppen. Geen enkel dier laat zich foppen. Dieren leven volledig vanuit hun gevoel, en voelen jou aan zonder dat je een woord zegt. (Kijk maar eens een aflevering van The Dog Whisperer bijvoorbeeld) Kinderen doen dit ook voor een veel groter deel dan volwassenen. Ik kan mijn kind iets verbieden, maar als ik dit doe omdat de omgeving dit wil, en ik er eigenlijk niet achter sta, zal ze veel eerder in protest/discussie gaan, dan wanneer ik vanuit mijn tenen meen dat ik iets niet wil hebben. Daar hoef ik dan mijn stem niet eens voor te verheffen, ze voelt dat er geen ruimte is voor discussie.

En daar zit een groot deel van mijn probleem.

Bij de hypnotherapie ben ik ook de MBSR training gaan doen, oftewel de 8-weekse Mindfulness training. En ik ben gestart met Yoga. Je zou toch denken dat het daarmee moet lukken weer bij mezelf te komen.

Toch viel een heel groot puzzelstuk vorige week tijdens de Mindfulness training pas.

De oefening was: Je plek in de ruimte kiezen. Niks ingewikkelds, gewoon op die plek in de ruimte gaan zitten of staan waar jij je prettig voelt. Mijn eerste gekozen plek was met mijn rug tegen de muur op een plek waar ik de hele ruimte kon overzien en iedereen in de ogen kon kijken. Veiliger kan niet. Daarna moesten we opnieuw een plek kiezen. De ruimte waar we in zaten bestond uit 2 delen; de grote ruimte, en het halletje dat verbonden is met de grote ruimte d.m.v. 2 togen. Eigenlijk wilde ik in het halletje gaan zitten. Me afscheiden van de rest. Maar mocht dat wel? Hoorde dat bij 'de ruimte'? Twijfelend ging ik dus halverwege de toog zitten, zodat ik wel een beetje afgescheiden was, maar toch de ruimte nog in kon kijken, want stel dat het halletje niet bij 'de ruimte' hoorde.
Daar viel het stukje: "waarom maak ik me in hemelsnaam zo druk over wat 'mag'" Ik kies dus niet de plek waar ik wil zijn, maar maak maar een 'halve keuze'. Dat doe ik met bijna alles. Laat ik vooral geen mensen voor het hoofd stoten. Laat er in hemelsnaam geen confrontatie ontstaan. Doe wat er van je verwacht wordt, en als je het niet zeker weet, gok, of doe het half/half.

Dit gaat heel lang goed.... tot mijn energie op is, tot ik het echt zat ben en de schijn niet meer op kan houden, tot ik het lef heb om wel aan te geven wat ik wil. En dat laatste gaat vaak gepaard met een enorm schuldgevoel, want ik heb iemand teleur moeten stellen. Of totdat ik ziek wordt, en gedwongen een stap terug moet doen of iets op moet geven.

Bij mezelf blijven? Als ik zou weten wie dat was......

Let wel, dit gedrag gaat volautomatisch. 90% van de tijd heb ik het niet eens door, en ben ik er zelf van overtuigd dat ik doe wat ik wil/voel/denk. Wat ik daadwerkelijk wil op dat moment, is namelijk iedere confrontatie vermijden, en dat lukt prima op deze manier.

Ik ben zeggen en schrijven, 5x in mijn leven heel erg kwaad geweest op iemand, en die keren kan ik nog zo voor me halen. Dat ging gepaard met schreeuwen, soms tranen, en een intense innerlijke woede. Het zag letterlijk rood of zwart voor mijn ogen. Het bijzondere is, dat ik met al deze mensen, weliswaar na enige tijd, weer prima door 1 deur kan. Ik durf er vergif op in te nemen dat al deze mensen weten wie ze zijn. We lachen er nog wel eens om. ;-)


Van de week heb ik dit besproken met de hypnotherapeut. Dit werd ook meteen mijn eerste echte hypno-sessie. Je gaat niet onder hypnose, maar wel helemaal naar binnen. Je begint met ontspannen in een stoel, en daarna telt ze af van 10 naar 1 alsof je een trap afdaalt. Wat er gebeurde kan ik niet uitleggen. Bij 10 was ik nog volkomen ontspannen, bij 1 stond ik zo gespannen als een veer, kon ik nauwelijks adem halen, was ik volkomen in paniek en liepen de tranen over mijn wangen.
Dat is dus hoe mijn binnenste eruit ziet.......
Het gevoel was bizar! Elke tel die ze terug deed, werd het erger. En ik heb nog steeds geen idee waarom.

De rest van de sessie moest ik vertellen welke beelden ik voor me zag, waarbij zij leidende vragen stelde. In dit geval wat ik het liefste wil doen. Het eerste kwartier (denk ik) kon ik alleen maar antwoorden: alles is zwart. Langzaamaan kwam er gelukkig wel licht, en kleur en uiteindelijk zelfs beelden.
Die beelden hou ik nog even voor mezelf, de tijd is er nog niet rijp voor.

Eerst thuis en in de omgeving maar eens oefenen met 'bij mezelf blijven', in plaats van me als kameleon te gedragen. Want iets wat zo volautomatisch gaat, leer je niet zomaar weer af.

Experiment! Die TV gaat uit!

In ons huishouden wordt tv gekeken.....veel.....veel te veel. Er wordt niet eens echt gekeken, er wordt gezapt. Het ding staat aan om het aan staan.
Het is iets waar ik mij al langere tijd aan stoor. Ik kijk zelden tv, hooguit series op een moment dat het mij uitkomt. Of een film. Dan ga ik er echt voor zitten. Zappen is iets dat mij volkomen vreemd is, en ik ook oprecht niet begrijp.
Er zijn zoveel leukere dingen te doen, en ik verveel me nooit.

De telefoon is een ander verhaal. De laatste tijd was ik weer behoorlijk verslaafd aan een spelletje. Verder zit ik regelmatig op Instagram, Facebook en Pinterest. Ik post veel op IG, en kijk
's avonds ook de feeds van anderen even door, reageer op posts van anderen, en lees eventuele reacties op mijn eigen posts. Pinterest is mijn bron van ideeën. Daar kan ik me zo twee uur in verliezen, maar ook weer weken niet komen.

Van huis uit heb ik zappen ook niet echt meegekregen. Mijn vader was een grote zapper, en zat mijn zijn neus vanwege zijn slechte zicht zo'n beetje in de televisie. Dat betekende wel dat de rest van het huishouden weinig kans kreeg om te kijken. Als ik echt iets wilde zien moest ik dat aangeven, en als het niet gelijk viel met iets dat hij wilde zien, keken we. Vanaf mijn 16e had ik een tv op mijn kamer. Ik heb het ding zelden gebruikt. Het beeld was slecht, en de reden waarom ik hem had nog zuurder....maar dat doet niet ter zake denk ik. Al zal het misschien de reden zijn dat ik tv kijken niet zo interessant vind.

Ik heb echter 2 huisgenoten. Mijn man is regelrecht zap verslaafd. Vanaf dat we samenwonen staat het ding aan zodra hij in de kamer is. Op onze eerste 'date' presteerde hij het zelfs om de tv aan te zetten terwijl ik voor hem gekookt had. Zat ie South Park te kijken. Het was er bijna op stuk gelopen. De rest van de avond hebben we chick-flicks zitten kijken. Het feit dat hij dat uitgezongen heeft, heeft onze relatie letterlijk gered.
Mijn eerste kerst bij de schoonfamilie was na 3 weken verkering....en tijdens het kerstdiner stond...jawel.....de tv aan. Na het kerstdiner werden er 2 films gekeken. Niet echt wat ik gewend was van kerst. Hij stond bij ons NOOIT aan met de kerstdagen, hooguit 's middags als er een film was ( Annie, The Sound of Music, Charlie and the Chocolatefactory, West Side Story) die de hele familie graag wilde zien. De tv aan met kerst schuurde tegen heiligschennis aan.....

Totaal verschillende nesten dus wat TV gebruik betreft. Het één niet slechter dan het ander, maar wel totaal anders.

Bij kinderen is het helaas; monkey see, monkey do. Joy is al net zo verslaafd als haar vader. En ga maar eens tegen je kind zeggen dat de tv uit moeten blijven 's morgens, als het eerste wat één van de ouders doet als hij beneden komt, datzelfde is.

Afgelopen week was ik het zat. Ik had al vaker gemerkt dat Joy enorm chagrijnig wordt van YouTube. Als die een uurtje op de telefoon zit te swipen, is er daarna geen land met haar te bezeilen. Daarbij erger ik met dood aan al die vloggers en challenges. OOOOOOOOH MYYYYYYYY GOOOOOOOOD!!!!! ( = de vloggers...niet ik) Ik weet dat het erbij hoort in deze tijd, maar mijn 7 jarige kan dat nog prima missen. Ik wil geen ouderwetse ouder zijn, maar zodra ik merk dat mijn kind er een enorm grote mond van krijgt, taalgebruik gaat overnemen waar ik haar echt nog te jong voor vind en er gewoon chagrijnig van wordt, is het voor mij klaar. Tijd voor verandering. Of in ieder geval tijd om eens te kijken of dat beeldschermturen ècht zo'n negatieve invloed heeft op mijn kind.

Voor de duidelijkheid, ik heb het hier dus over MIJN kind. Het kan zomaar zijn, dat een ander kind er totaal niet zo op reageert. Ik laat het wel uit mijn hoofd om wie dan ook te veroordelen wat betreft beeldschermgebruik, dat moet ieder voor zich weten, we hebben onszelf er ook flink schuldig aan gemaakt tenslotte.

Nog een puntje wat aan het begin van het experiment leuk is om te vermelden: Joy speelt niet alleen. Heel af en toe zit ze wel even zelf te knutselen.....maar de Playmobil, Lego en poppenzooi wordt alleen gebruikt als er andere kinderen bij zijn. Zodra ik met haar thuis ben, vraagt ze continu aandacht, tenzij er een scherm aan te pas komt. Dus eerlijk is eerlijk: ik ben ook af en toe behoorlijk blij met het apparaat na weer ontelbare spelletjes en knutselwerken met mijn kind. Ik wil ook wel eens gewoon zitten met een tijdschrift, of zelfs het huishouden doen zonder dat er steeds iemand aan mijn been staat te trekken.

Vandaag was dag 1. Cold Turkey...en meteen volle bak, want madammeke heeft een oorontsteking. Gelukkig is hij gistermiddag doorgebroken, dus de druk is eraf, en eigenlijk voelt ze zich wel weer prima. Ze was dus wel de hele dag thuis. Papa had nachtdienst, die lag te slapen. De eerste moeilijke momenten zouden voor mij zijn. 'Voet bij stuk houden mama, zet 'm op!'

Euhm spoiler alert:.....de moeilijke momenten kwamen eigenlijk niet. Sterker nog.....dit was de gezelligste dag met mijn dochter thuis in maanden! Of het een toevalstreffer was, moeten we afwachten....

Ik had haar gisteravond al gemeld dat de tv overdag uit zou blijven, en de telefoon door ons allebei niet gebruikt ging worden, tenzij ik gebeld zou worden of iemand zou moeten bellen.
Ze wilde na het schoencadeautje uitpakken ( waar ik expres een knutseldingetje ingestopt had) meteen de tv aan doen, over gewoonte gesproken. Mijn "euh, volgens mij hadden we een afspraak gemaakt gisteren" was genoeg. En ze was er eigenlijk zelf verbaasd over dat ze meteen naar de tv liep zonder erbij na te denken. Ik kreeg nog wel "oh, dat wordt best moeilijk", maar het ging zonder mopperen. We zijn samen gaan ontbijten, en daarna is ze aan haar knutsel begonnen.
Die knutsel was natuurlijk na een half uurtje wel af....het eerste moeilijke moment. "mama, mag ik echt helemaal geen tv kijken vandaag?" "Nee schat, om 18.00 gaan we Sint Journaal en Freek kijken..dat is het voor vandaag". "Zucht, steun, kreun, maar wat moet ik dan doen?" "Je zou met iets kunnen gaan spelen, je hebt tenslotte genoeg, en anders ligt de hele kast vol met knutselspullen." "Maar daar heb ik geen zin in...." "Dan moet je iets bedenken waar je wel zin in hebt, ik ga nu even het huis opruimen". Ze liep wat mopperend naar boven, ik hoorde een hoop gestommel, er lagen uiteindelijk een hoop knuffels onder aan de trap, en zijzelf kwam met een berg keukenspullen in haar handen naar beneden. 10 minuten later was ze op de grond aan het picknicken met al haar knuffels.

Serieus: ik kon wel janken van geluk!!! 7 jaar, en de keren dat ik dit heb meegemaakt zijn echt op 1 hand te tellen. We zijn zelfs met school bezig omdat we ons er zorgen over maken..... en daar zit ze ineens: zelf te spelen.

De rest van de dag zal ik kort houden: we hebben samen af gewassen, samen geluncht, gekwartet, ik heb inderdaad de woonkamer kunnen soppen zonder aanhangsel en gedrein, en zij heeft getekend, met haar keukentje gespeeld, haar knuffels les gegeven in rekenen en samen met haar vader gekookt. Er was geen ruzie, er waren geen driftbuien, er was geen verdriet. Ik heb zelfs een boek over jaarfeesten kunnen lezen, en gedeeltelijk met haar gelezen. Even waren er tranen, van geluk. Toen ik vroeg bij het avondeten of ze een gezellige dag had gehad. Ik kreeg een dikke knuffel, en een zoen....en waterige oogjes. Het sprak voor zich. 

Ik denk, dat het uit doen van de tv, in combinatie met het wegdoen van de telefoons een wereld van verschil gaat opleveren! We zien en horen elkaar weer. Er zit geen scherm, geen ruis tussen. En er zijn 100.000 prikkels minder.

Deze week gaan we het zeker nog volhouden, en als de rest van de week net zo gaat als vandaag, gaat het een vaste gewoonte worden. Zodra we met meer dan 1 thuis zijn, gaan de beeldschermen uit.
Ik zal de ervaringen bijhouden. Het is me vandaag namelijk wel opgevallen waar je die telefoon allemaal voor gebruikt! Het is bijna advent, en we hebben nog geen advent ster....even de telefoon pakken om te kijken of we een nieuwe kunnen bestellen. Waar staan alle weken voor advent eigenlijk voor?...Wikipedia is je vriend. Stockmarkkrijtjes, wat kosten die? Effe googlen....
Allemaal niet gedaan vandaag. Het zijn vragen die niet per direct beantwoord hoeven. We zijn zo gewend aan 'meteen'. Maar dat is een heel ander verhaal..... voorlopig houden we ons even bij dit experiment, en ervaren we het.

Over een week meer..... :-)

Handicap?

De laatste maanden krijg ik de vraag steeds vaker, omdat ik per 1 december officieel geen baan meer heb: "wat zou je willen doen?"
Een vraag die op zich voor mij niet moeilijk te beantwoorden is, alleen loop ik steeds tegen hetzelfde 'probleem' aan: ik ben namelijk kleurenblind. Weliswaar matig kleurenblind..... maar ik zie niet wat de rest van de wereld ziet. Vrouwen zijn zelden kleurenblind, dus eigenlijk is het best bijzonder. Een bijzonderheid die ik de laatste tijd echter wel enorm vervloek. Het beperkt me namelijk.

Het is een familieaangelegenheid. Mijn moeder is kleurenblind, al mijn tantes zijn kleurenblind, mijn broers zijn kleurenblind en het grootste deel van mijn neven ook. Er is 1 achternichtje die ook niet geheel zuiver de kleuren ziet, maar gelukkig nog in een matiger vorm dan ik. Ik sprong dan ook een gat in de lucht toen mijn dochter het niet bleek te zijn. Kleurenblindheid wordt door de moeder overgegeven, dus de kans dat ze het zou zijn was aanzienlijk. Gelukkig ontspringt ze de dans.

Over het algemeen is het iets waar goed mee te leven valt. Dingen waar je tegenaan loopt zijn bijvoorbeeld de rode en groene lichtjes bij lasergamen: ik schoot gewoon op alles wat bewoog. Waarom kunnen ze die dingen niet blauw en geel maken? Misschien moet ik dat eens aangeven bij de fabrikant van die pakken. Het zou de teamronde ( meestal de 2e) voor veel mensen een stuk leuker maken. Van het stoplicht weet je dat de bovenste rood is en de onderste groen. Zouden ze dit voor de grap omdraaien: ik rij gewoon door als het onderste licht aan is.

Op de basisschool werd ik ermee gepest. Mijn luchten waren standaard paars, en het gras oranje. Ja, ik zie het gras echt als oranje. Als je kleurenblind bent, zie je bepaalde kleuren niet of vervormd. Het is niet zo dat ik geen kleuren zie, ik zie ze anders. Mijn hersenen weten ook niet of het groen of bruin is, blauw of paars....dat wordt gewoon niet herkent. Helaas is het ook niet iets wat je kunt leren. Je kunt wel leren dat dingen een bepaalde kleur hebben, zoals ik al weet dat de lucht blauw is, en het gras groen. En dat mijn houten tafel bruin is. Maar zet twee stroken geel en limegroen naast elkaar...en ik zie een licht verschil tussen de 2, maar zou het allebei als geel benoemen.

Op de middelbare school wilde ik graag tekenen en handvaardigheid in mijn pakket houden, ook al moest ik daarvoor 8 vakken doen in plaats van 6 op mijn examen: het werd me afgeraden. De opmerking die ik meekreeg was: "je bent hartstikke creatief, maar die kleurenblindheid gaat je nekken". Na de middelbare school wilde ik heel graag MDGO activiteitenbegeleiding (toen echt nog een vak) gaan doen: ik werd niet aangenomen vanwege mijn kleurenblindheid. Intens verdrietig verliet ik de open dag weer..... en gaf het op.

Dat is namelijk het euvel: ik ben ontzettend creatief. Inmiddels heb ik 20 jaar in de zorg gewerkt met heel veel liefde, waarvan ook een aantal jaar op dagbesteding. Helaas nooit op groepen waarin ik mijn creativiteit echt kwijt kon. De dagbesteding bestond meer uit verzorging en begeleiding vanwege de ernstige handicap van de cliënten. De hoeveelheid creatief bezig zijn was denk ik nog geen 10%.

Omdat ik het begeleiden ook heel erg leuk vond, en het zoeken naar mogelijkheden van de cliënten, heb ik dit dus heel lang gedaan.

Maar ik zou zo graag meer creatief bezig willen zijn. Thuis teken ik, schrijf ik, haak ik, fotografeer ik, en ben ik op dit moment ons interieur en de tuin aan het ontwerpen. Mijn ruimtelijk inzicht is prima, en ik ben een ster in het bedenken van praktische oplossingen voor "rare hoekjes". Ik knutsel bijna dagelijks met mijn kind. Oftewel: het is gewoon wat ik het liefste doe. Dingen maken, ontwerpen, creëren. Mijn moeder loste het op dezelfde manier op: zij maakte kleding, knutselde met ons en was handvaardigheids-juf bij ons op de basisschool. Ze hoefde niet te werken, en kon op deze manier toch haar talent kwijt. Die luxe heb ik de afgelopen drie maanden ook gehad, buiten dat er natuurlijk enorm verbouwd wordt op het moment, waar veel tijd in gaat zitten. En creatief bezig zijn, is gewoon datgene wat me gelukkig maakt.

Mijn ultieme droom is creatief therapeut te worden. Kan dat? Volgens mij wel! Bij creatieve therapie is het toch vooral de kunst om anderen zich te laten uiten door middel van creativiteit. Ik hoef de kleuren niet voor ze te kiezen, dat moet uit hun hart komen. En creatieve therapie is zo ontzettend breed: er kan ook gebruik gemaakt worden van muziek, van beweging, van dieren, van schrijven, van beeldhouwen. Het gaat om het gebruiken van je zintuigen, en terugkomen bij je eigen gevoel. Het gevoel dat zoveel mensen verloren zijn in deze maatschappij. De maatschappij die zo competitie-gericht is, zo enorm focust op datgene dat je niet kan of niet goed doet. De maatschappij die draait op presteren.

Tot ik mijn ultieme droom waar heb kunnen maken zal ik echter ook aan de slag moeten. De luxe van 1 salaris zit er hier gewoon niet in, en eerlijk gezegd wil ik ook gewoon werken. Dat huismoederen was een paar maanden leuk maar ik wil mijn talenten inzetten om anderen gelukkig te maken, te helpen, dienstbaar te zijn. Ik wil blijven groeien. En ik wil de creatieve kant op. Ik wil ook op mijn werk dingen maken, iets tastbaars creëren, mensen gelukkig zien vertrekken omdat ik ze heb kunnen helpen. De eerste stap is gezet: een sollicitatie is de deur uit. Ik heb mijn tekeningen meegestuurd, maar nog niet in de brief vermeld dat ik kleurenblind ben. Gewoon omdat ik heel bang ben dat ze me niet eens uitnodigen op alleen die zin. Ik moet het gewoon proberen.

Verder gaan we begin 2019 een afspraak maken bij een optiek in Tegelen die de EnChroma bril verkoopt. Deze bril geneest kleurenblindheid niet, maar ik zou de wereld misschien wel kunnen zien zoals de meeste mensen hem zien. Meer tinten onderscheiden. Ik zou nog steeds niet weten welke kleur het is, maar wel meer kleuren zien. Deze bril is duur, maar als het werkelijk werkt, is het een kleine investering voor datgene dat het me oplevert: de wereld zien zoals anderen hem zien. Dat vind ik doodeng (het doet misschien niks), maar ik ben ook enorm nieuwsgierig. De filmpjes van de mensen die hem geprobeerd hebben spreken boekdelen, zelfs mensen die voorheen alleen in grijstinten zagen, zien kleur. Een jongen komt erachter dat het haar van zijn zus toch echt wel enorm rood is na ruim 20 jaar. Een ventje van 8 ziet ineens 6 kleuren ballonnen in plaats van 3. En bijna iedereen die de bril opzet heeft het over het intense blauw van de lucht. Ik zie de lucht ook, weet dat hij blauw is....maar is het echt anders dan mijn ogen waarnemen? Zal ik het gras eindelijk als groen ervaren? Of werkt het voor mijn ogen niet.... Het schijnt in zo'n 80% van de gevallen te werken....ik hoop dat ik onder die 80 val.

Ondanks dat ik kleurenblind ben, ben ik namelijk wel dol op kleur. Ik haak het liefst met veel verschillende felle kleurtjes. Dat kan zijn omdat ik de subtielere tinten niet goed waarneem. Ik heb ook wel eens een deken gehaakt met grijstinten en wit. Het resultaat is prachtig, maar het maken ervan schenkt me minder voldoening. Misschien als ik de wereld zie, zoals anderen die zien, zal het me meer voldoening schenken? Ik heb ook wel eens iets gemaakt waarvan anderen zeiden:"oooh, wat een prachtige kleuren!" terwijl ik dacht dat ik het heel neutraal gehouden had. Ik heb in ieder geval nog nooit iets gemaakt waarvan mensen zeiden: 'dat kan echt niet bij elkaar', dus kleurgevoel heb ik blijkbaar wel......

Wat betreft kleding is het lastiger. Ik ben altijd vrij neutraal gekleed, of 1 felle kleur op een spijkerbroek, want daar wil ik nog wel eens miskleunen. Dat was is mijn werk op de woongroep ook iets wat ik echt niet deed: kleding klaarleggen voor mensen met een kleurrijke garderobe. We hadden 1 dame waarvan de moeder gek was op kleur..... in zelfs voor mij de overtreffende trap. Ik kon echt niets bij elkaar vinden waarvan ik dacht: dit staat leuk. En ik heb haar wel eens naar dagbesteding gestuurd in een outfit die echt niet kon, en waarvoor de begeleiding daar belde of ze een andere legging mochten komen halen. Natuurlijk! Ik wil niet dat het kind voor gek loopt, maar haar kleding was niet klaargelegd en ik was alleen die morgen dus kon ook een collega niet om hulp vragen. Helaas zat haar enige spijkerbroek op dat moment in de was, anders had ze die van mij aan gekregen, daar kun je zelden mee blunderen.

Je leert trucjes door de jaren heen. Zo heb ik stiften met kleurnummers, waarvan ik inmiddels de nummers uit mijn hoofd ken, en die altijd op dezelfde volgorde in mijn etui zitten. De lucht is dus blauw, het gras groen, de houten tafel bruin. De waterverfkleuren van mijn dochter zijn er nooit meer dan 12, en na een tijdje weet ik wel wat de groen, en wat de bruin is. Plakkaatverf hebben we in 8 kleuren die zo fel zijn dat ik ze wel uit elkaar houdt. Kleuren mixen kan ik wel, ik weet hoe de kleurencirkel in elkaar steekt. Als ik zelf schilder ( wat ik veel te weinig doe) heb ik alleen de 3 primaire kleuren nodig, en wit en zwart....de rest mix ik op 'weten' dat blauw en geel groen wordt, en blauw en rood paars etc. De aquarelpotloden koop ik ook alleen met kleurnummers. Daar staat de grote doos nog van op mijn wishlist. Dit trucje gebruik ik al vanaf de basisschool: ik had mijn eigen kleurpotloden en stiften.

Conclusie: is kleurenblind zijn een handicap?

In mijn geval wel degelijk. Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die helemaal niet houden van creatief bezig zijn, en dan beperkt het zich tot het 2e potje lasergamen misschien.
Maar voor de meeste mensen zal het echt beperkingen opleveren. Mijn oudste broer is bouwkundig ingenieur. Hij kan huizen volledig vanaf de grond af tekenen en bouwen. Het interieur zal hij aan een ander over moeten laten, maar ik geloof niet dat hij dat erg vindt. Mijn 2e broer was vroeger altijd veel bezig met tekenen en schilderen, maar heeft dat opgegeven later. Inmiddels is hij van 'de milieu-politie', terwijl hij denk ik liever kunstenaar was geworden. Broer 3 is ingenieur in de informatica. Dat heeft hij altijd willen doen, en ondervindt dus geen hinder. Broer 4 is elektricien geworden, en heeft zich door de LTS weten te werken, en kan de draadjes blijkbaar goed uit elkaar houden. Ik maakte me daar wel eens zorgen over....want hij komt rustig voor zijn idee met kerst met rode en groene waxinelichtjes thuis die in 1 bak lagen....en bij thuiskomst allemaal rood bleken te zijn. Voor zover ik weet heeft hij nog nooit kortsluiting of erger veroorzaakt.
Mijn zus heeft de mazzel niet kleurenblind te zijn. Zij is fysiotherapeut, maar naait thuis wel kleding en heeft in het verleden ook wel gebreid. Zij is degene die met mijn moeder kleding gaat kopen, en de kleuren uitkiest zodra er geverfd of behangen moet worden in het ouderlijk huis. Aan de rest van haar kroost heeft ze wat dat betreft weinig.

Toevallig net de regenboog bekeken met mijn man. Ik zie eigenlijk altijd een brede gele streep en een brede blauwe..... terwijl dat blijkbaar groen en paars is. Rood zie ik heel wazig, terwijl dat de kleur is die mijn man juist bij elke regenboog ziet. Ik zie de wereld duidelijk anders.....