De afgelopen dagen werd me iets duidelijk. En ik ben tot tranen toe geroerd.
Onze kleine meid brak gistermiddag tijdens het spelen met een vriendje, haar neus.
Ze waren boven, en vanaf de eerste schreeuw wist ik dat er iets heel erg mis was gegaan. Eerst Joy; "Mamaaaa!!!!!!" En daarna haar vriendje: "Joy ze moeder, Help!!!!". In 2 seconden was ik boven. Zelfs eerder dan Danny, die in de stoel lag bij te komen van zijn nachtdienst.
Het bloed gutste uit haar neus en in eerste instantie dacht ik dat ze uit bed gevallen was. (Ze heeft een hoogslaper)
Keurig met haar handjes onder haar neus, om haar kleding en kleed te beschermen. De schat. Het sijpelde door haar vingers...... Ik ben wel wat gewend met mijn stuntpiloot, maar dit keer moest ik echt al mijn kracht aanspreken rustig te blijven. Met een moeder in paniek, is zij niet geholpen.
Ik was zó blij dat Danny ook thuis was. Het vriendje was volledig in shock beneden achter de bank gekropen. Ik zou mezelf nooit in tweeën hebben kunnen splitsen om beide kinderen bij te staan.
Het vriendje wilde alleen nog maar naar huis en voelde zich, ondanks dat we hem probeerden gerust te stellen, ongelooflijk schuldig. Hij had de kruk vast gehad..... waar Joy haar neus op brak. Gewoon een ongelukje, zoals zoveel gebeurt tijdens het spelen. Domme pech....
Dat we naar de dokter moesten was natuurlijk ook snel duidelijk. Aangezien ik niet meteen naar de EHBO wilde rennen omdat Joy best een beetje een ziekenhuis-trauma heeft, de huisarts gebeld. Ik had het idee dat haar neus recht stond. Misschien zou de EHBO niet nodig zijn.
Wat ben ik dan ook weer blij met onze huisarts, die meteen tegen Joy zegt:"ik ga er nu niet aankomen, alleen met mijn handen op mijn rug naar kijken". Op zijn knieën in haar neus gekeken.... inderdaad zonder aanraken. En staande vanuit alle andere hoeken. Hij kwam tot dezelfde conclusie:"Hij lijkt recht te staan. Rust, Paracetamol en voorlopig niet aankomen. Die heeft echt een flinke klap te verduren gehad en zal waarschijnlijk alle kleuren van de regenboog gaan krijgen".
Thuis Netflix aangezet en extra paracetamol erin. Lekker tegen papa en mama aan op de bank.
De oma's gebeld, afspraken voor het weekend afgezegd en in de pauze-stand.
En dan blijkt de tam-tam in het dorp te werken. 🤣 Om 18.00 uur hing de moeder van een ander vriendje aan de telefoon. Zo lief! Op Facebook en Whatsapp stroomden de (video)berichtjes voor Joy binnen. Op zaterdagmorgen stond er zelfs een klasgenootje met een cadeautje voor de deur. Dank daarvoor allen!
Wat me duidelijk is geworden? Hoe zeer die kleine meid na de verhuizing weer een cirkel van mensen om zich heen gebouwd heeft. En hoe ze vriendjes van voor de verhuizing nog steeds tot haar inner-circle mag rekenen.
Joy raakt harten aan. En zij laat zich ook aanraken. Want wat is ze teleurgesteld dat ze niet naar de verjaardag van een vriendinnetje kan die ze maar een paar keer per jaar ziet.
Blijf zoals je bent, kleine stuntpiloot. Dan ben je de rest van je leven verzekerd van liefde. En dat is de grootste schat die je kunt ontvangen. ❤
