woensdag 7 juni 2017

Heimwee

Het is de tweede keer in mijn leven. De eerste keer staat me nog levendig bij, dat was in Huy, België. Ik was met Ciran in een klooster om aan mezelf te werken. 2 nachtjes, nog geen 48 uur gescheiden van man en kind.... Maar wat voelde ik me beroerd die tweede ochtend. En ik had geen idee wat er met me aan de hand was. Iedereen had dat weekend wel een 'instort - moment', tenslotte werd je helemaal binnenstebuiten gekeerd, en dan wil het wel eens gebeuren dat je jezelf keihard tegenkomt. Maar dan weet je ook waaróm en wàt je zo raakt. Ik had geen idee! Ik werd verdrietig wakker, en bleef tijdens de ochtendsessie yoga maar huilen. Er was een psycholoog nodig en een gesprek van drie kwartier om mijn gevoel te verklaren. Door mezelf natuurlijk, want ze hielpen je wel, maar de oplossing gingen ze niet geven. Ik miste mijn man en kind. Heimwee. Niet naar een plaats, maar naar personen. De eerste keer in mijn leven.

En vanavond was het gevoel er weer. Ik moest Danny en Joy achterlaten op de camping, omdat ik morgen en vrijdag moet werken. Wederom nog geen 48 uur.... Afgelopen weekend was ik met Joy alleen... geen last gehad. Als Joy bij opa en oma is, geniet ik van de tijd met mijn man. Maar het komt zelden voor dat ik gescheiden ben van beide. En dat vind ik dus niks. Terwijl ik me eigenlijk stiekem wel verheugde op 2 avondjes volledig ongestoord haken en lezen.... Vanaf het moment dat ik in de auto stapte tot aan de snelweg moest ik echt bikkelhard zijn voor mezelf om niet toe te geven aan mijn gevoel: omdraaien!! Pas bij de afslag Urk (20 minuten) had ik mezelf weer volledig in de hand. Nu thuis gaat het wel weer en ga ik zo heerlijk lang douchen natuurlijk. 😉

'Vroeger' (dus voor man én kind) vond ik alleen zijn heerlijk.  Ik kon rustig een weekend de deur niet uitkomen en in mijn pyjama door het huis scharrelen. Nog steeds kan ik genieten van een avond alleen thuis zijn.... Maar dan moet er boven wél een kind heerlijk liggen te slapen, of een man thuis komen om een uur of elf. Ik heb het er laatst nog met Danny over gehad, dat ik misschien wel weer een keertje zo'n stilte - weekend wil doen.....

Dat plan zetten we voorlopig maar even in de ijskast!