Wat februari me bracht. :-)

Aan heb begin van de maand schreef ik het al op Instagram: Hallo Februari, ik hoop dat je veel moois gaat brengen. En dat bracht het!

Sinds ik per 1 december officieel werkeloos ben, is er toch iets veranderd in mijn 'systeem'. De eerste weken bracht het stress. Ik voelde me echt nutteloos, nergens goed voor, onrustig terwijl er in de praktijk niet zoveel veranderd was ten opzichte van november. Het enige verschil was dat ik nu 4 sollicitaties per 4 weken moest doorgeven aan het UWV, en mijn inkomsten....maar die 4 sollicitaties deed ik eigenlijk toch al. Na bijna 17 jaar een vast contract voelde het als reddeloos verloren zijn. Alsof ik een beetje los in de ruimte zweefde, en daar kon ik niet bepaald van genieten.
Nou is december natuurlijk een enorm drukke maand, dus voldoende afleiding om niet al te veel te gaan stressen daarover. Sinterklaas, Sint Lucia, Kerst, de Adventstijd, oud en nieuw... het leven bestond even uit feestjes, jaarfeesten en voorbereidingen voor die feestjes. Zeker met een basisschoolkind ontkom je daar niet aan. Danny werkte zich een slag in de rondte, dus ik was ook een beetje alleenstaande ouder deze maand. Het leven nam het even over, en dat was voor december prima.

En toen kwam januari. BAM! Alle feestjes weer voorbij, guur en nat weer, Joy weer gewoon naar school. En ik ging plat op mijn bakkes. Want als er niks te vieren valt, geen voorbereidingen te treffen, maar alleen jezelf om op terug te vallen...….dan kom je jezelf tegen. Nou is januari nog nooit mijn favoriete maand geweest. Sterker nog: ik heb best een beetje een hekel aan de eerste 2 maanden van het jaar. De overgang van gezelligheid, lampjes, kerstknusheid, naar niks vind ik ieder jaar weer een uitdaging. Vorig jaar zaten we natuurlijk vlak voor de verhuizing, waren we druk aan het inpakken en voorbereidingen treffen voor ons vertrek naar Hoogland: toen was de overgang aanzienlijk makkelijker. Nu voelde ik elke dag een stukje erger dat de stress omhoog kroop, en dat ik op randje instorten stond. Ik weet niet of iemand van jullie wel eens depressief geweest is? Ik wel, lang geleden. Dat is een vreselijk gevoel! En ik voelde mezelf dat pad weer op gaan. "Oh nee, dat gaan we niet doen!!" Vanaf half januari ben ik iedere avond een dagplanning gaan maken voor de volgende dag. In die dagplanning stonden de to-do's, maar ook verplichte ruimte voor ontspanning.

Ik nam er alles in mee. Van Joy naar school brengen, tot en met de honden wandelen, ( ik verplichtte mezelf 3x per week minstens een uur met ze te lopen) wassen draaien/ophangen/vouwen/opruimen en andere huishoudelijke klussen, afgebakende tijd achter de pc voor het zoeken naar vacatures en andere UWV zaken, yoga en ontspanningsoefeningen. Het weekmenu werd weer in ere hersteld, maandag werd de vaste boodschappendag. En iedere avond opnieuw een dagindeling maken voor de volgende dag, en bij de huidige dag 3 positieve dingen invullen en een samenvatting van de to-do's. Ritme, structuur, beweging, gezond eten; het is een cliché, maar het werkte wel. In het begin kostte het me best wat moeite, en na een week heb ik wel met mezelf afgesproken dat het een richtlijn is: als iets niet lukt, of als er iets tussen komt, dan is dat zo. Anders brengt zo'n lijst je alleen maar meer in de stress. Focus vooral wat je wel voor elkaar gekregen hebt, ondanks vermoeidheid, waardeloos gevoel, onverwachte zaken.

Vooral dat nutteloze gevoel irriteerde me mateloos. Hoezo heb ik altijd mijn eigenwaarde aan mijn baan gehangen? Waarom zou ik minder zijn nu ik niet werk? Ik ben nog steeds dezelfde persoon, in ieder geval nog steeds zo hard werkend, alleen nu voor mezelf en mijn gezin, in plaats van voor mijn baas. Dat ging niet in 1 dag weg. Je kunt iets weten, maar het beslist niet zo voelen. De kunst is dat je het uiteindelijk ook echt gaat geloven. En dat duurt even.

Ik voelde wel dat februari een omslag ging worden. Eerlijk is eerlijk, dat zonnetje met die 15 graden die we ineens tussendoor cadeau kregen hebben beslist bijgedragen aan de positieve vibes. Ik had echt letterlijk het gevoel 'uit mijn winterslaap te komen'. Een winterslaap die al een paar jaar duurt overigens. De omslag die ik de afgelopen maand heb gemaakt, heeft natuurlijk een voorloper van maanden.

Ik heb niet voor niets die mindfulness training gedaan, ik ben niet voor niets naar de hypnotherapeut gestapt. De afgelopen weken heb ik denk ik minstens 25 Webinars gevolgd. Zowel van het UWV met betrekking tot solliciteren, LinkedIn, Netwerken etc, als Webinars van particuliere coaches en andere ondernemers. Er is een wereld voor me open gegaan. Je kunt uit zo'n eerste gratis Webinar al zo veel informatie halen. Natuurlijk willen al die mensen graag dat je een product bij hen afneemt, wat vaak over flinke bedragen gaat. Misschien ga ik dit in de toekomst ook nog wel eens doen, zodra we wat beter in de slappe was zitten. Maar voor nu moet ik het even met de start-info doen. De Webinars van het UWV zijn ook serieus leuk en informatief. Niet alles is op jezelf van toepassing, maar je kunt er altijd iets uithalen wat voor jou handig is. Solliciteren is tegenwoordig serieus werken. En een beetje kennis van de digitale snelweg is onontbeerlijk. En lef....heb je absoluut nodig. In dit geval is het zeker waar dat brutalen de halve wereld hebben, en netwerken is tot kunst verheven. Met alleen een Word-sjabloon brief en een dito CV kom je er niet meer.

Mijn CV is een waar kunstwerk volgens de Werkadviseur van UWV, altijd leuk om te horen.
Maar ook dat leverde mij nog steeds geen baan op. Nou solliciteer ik ook regelmatig op banen waarbij HBO werk- en denkniveau gevraagd wordt. Wat ze dan eigenlijk bedoelen is dat je een HBO diploma moet hebben, tenzij je daarvoor exact hetzelfde werk hebt gedaan, en dus minimaal 5 jaar ervaring hebt in dezelfde functie. Ik was daar wel een beetje klaar mee, want ik weet inmiddels wel dat ik niet gek ben, dat ik best wat in huis heb, en dat ik heel erg snel leer. Maar ik mis het bewijs in de vorm van een diploma. Zoals het er nu voorstaat, moet ik de komende 27 jaar nog werken, en tegen de tijd dat ik aan mijn pensioen toe ben waarschijnlijk nog wel 3 jaar langer. Ik ga dat niet trekken als ik tot die tijd baantjes moet aannemen die onder mijn werk- en denkniveau liggen. Mijn hersens moeten uitgedaagd worden, ik moet op een plek komen te zitten waar ik kan doorgroeien en waar mijn hart ligt. Dat is geen louter administratieve baan, ik moet mensen kunnen helpen, ondersteunen, en motiveren tot groei op wat voor manier dan ook. En ik ben er achter gekomen dat er heel veel mensen ( met name vrouwen) die zijn zoals ik: ze kunnen veel meer, maar het leven staat in de weg, en het ontbreekt ze aan de moed om dat aan te pakken, en dus zitten ze af te wachten tot er iets gebeurt, hun kans komt. Inmiddels ben ik er wel achter dat die kans niet komt, als je hem zelf niet creëert.

Ik ben gaan mindmappen. Daar kwam uit wat ik eigenlijk al jaren weet: ik wil de opleiding Toegepaste Psychologie gaan doen. Met die opleiding kan ik namelijk alle kanten uit die me trekken, en ik heb meteen die HBO Bachelor titel in the pocket. Dus heb ik me na een aantal dagen brainstormen met Danny en wat andere mensen ingeschreven op 20 februari. Een enorme stap!!! Stel je voor dat ik al minstens 8 jaar ieder jaar de studiegids aanvraag bij de NCOI, en het uiteindelijk nooit doe. Nu Wel! Van het UWV heb ik inmiddels toestemming, nu nog even wachten op het leven lang leren krediet...… maar in principe ga ik 5 april met opgeheven hoofd, huppelend naar school in Zwolle.

Een ander ding dat ik al heel lang wil, is werken op een AZC. Het liefst met kinderen. Ook die vacature kwam in december al eens voorbij, en daar had ik op gereageerd. Begin februari werd ik gebeld of ik langs wilde komen, en inmiddels ben ik vrijwilliger voor Time4You in Dronten. Het is de bedoeling dat ik na de zomer 2 collega's heb voor Luttelgeest, en dat we hetzelfde programma dan daar ook op gaan zetten. Ook in Dronten is het nog pionieren, het project loopt in deze vorm nog niet zo lang, en de definitieve opzet is nog niet klaar. Ik hoop eigenlijk dat ik het hele proces in Dronten en in Luttelgeest kan gebruiken voor mijn opleiding. Er is vast wel een module waarbinnen dat past. Een uiteindelijke vaste baan op het AZC zou fantastisch zijn. Bijvoorbeeld in de rol van coach, of gezinsbegeleider. Maar deze vrijwilligersfunctie is een mooie start, en voorlopig heb ik het enorm naar mijn zin met mijn 3 collega's daar.

Een half jaar geleden had ik echt nog niet kunnen bedenken dat ik mijn dromen waar zou gaan maken. Ik heb echt allerlei zijpaden bewandeld. Onderzocht of ik Virtueel Assistent wilde worden ( iets wat ik nog steeds niet uitsluit voor de toekomst, maar dan wel op een ander niveau dan louter administratief ondersteunend), of ik misschien moest gaan bloggen voor mijn inkomsten. Zou ik nog steeds ook leuk vinden, maar als hobby is het misschien nog wel leuker, want dan zit er geen druk achter. En dat boek dat ik wil schrijven gaat er ooit komen. Misschien wel over dit hele proces. Misschien wel totaal iets anders. Maar schrijven is mijn tweede natuur, en daar hoop ik in de opleiding met al die verslagen veel plezier van te hebben. Op de SPW werd ik steeds terug gestuurd dat het korter moest....beetje jammer, aangezien het overgrote deel van de klas juist het tegenovergestelde commentaar kreeg.
En natuurlijk heb ik gereageerd op tig administratieve banen waar ik het heus wel een jaartje uithou, maar daarna wel helemaal leeggezogen ben. Ook daar moet je talent voor hebben, en dat talent bezit ik denk ik niet. Zeker niet als het met cijfertjes van doen heeft. Ik kan het prima, maar ik zou er niet bijster gelukkig van worden. Misschien kom ik straks ook wel tijdelijk in zo'n baan hoor, en mijn baas kan er rustig van uitgaan dat ik het beste van mezelf ga geven als dat zo is, want zo zit ik in elkaar: je doet iets goed, of je doet het niet.

Afgelopen week had ik een Webinar Transactionele Analyse. Een manier van kijken naar je persoonlijkheid. En dit was een wake-up call. De TA gaat uit van 3 manieren om jezelf te uiten, de ouder, de volwassene en het kind. En dan zijn (in de versimpelde versie) de ouder en het kind nog in tweeën gesplitst: de structurerende ouder, en de zorgzame ouder, het aangepaste kind, en het natuurlijke kind. ( google er maar eens op).
Het grootste deel van de tijd zit ik in het aangepaste kind: ik voeg me naar alles en iedereen. Doe wat er van me gevraagd wordt, zal zelden weerstand bieden, en val vooral niet op. De volwassene en de structurerende ouder scoorden ook hoog: serieus, verantwoordelijk, hard werkend.
Mijn werkstijlen ( drijfveren die ons handelen bepalen) zijn: wees perfect, doe je best, wees sterk.

Op lol maken scoorde ik om precies te zijn 0,0.

Dat was wel even een eyeopener: ik handel nooit vanuit mijn natuurlijke kind. In dit geval betekend dat gewoon dat je nooit de controle loslaat, jezelf geen lol toestaat ( er moet nog dit....etc), de lol die je hebt heeft een functie, maar nooit plezier om het plezier.

Auw, dat is best wel waar.

Ik doe heel veel leuke dingen met Joy, maar altijd met de achterliggende gedachte dat het goed is voor haar ontwikkeling en voor haar ontspanning. Wat niet betekend dat ik er niet van geniet....maar nooit volledig.

Die uitkomst afgelopen week, is wel een flinke omslag. Meer dan ik voor mogelijk had gehouden in zo'n korte tijd. En ik ben er echt nog niet, en ik zal er nog veel aandacht aan moeten besteden, maar hé, ik ben verkleed gegaan met carnaval!! Joy heeft me mogen schminken ( dat had ik vorig jaar nooooit toegestaan) en ik heb met die kinderen polonaise gelopen vanmiddag die IK heb ingezet. Klinkt simpel, en dat is het ook, maar vorige week was het nog geen optie geweest. Wat is in hemelsnaam het nut van achter elkaar aan hossen?!?!?!?! Nu weet ik dat het geen nut hoeft te hebben.... en het gekke is: uiteindelijk heeft het nut, want ik ontspan ervan. ( volg je het nog?)

Die Webinar was op de laatste dag van februari, en het is misschien wel mijn meest waardevolle inzicht van de afgelopen maand.

Ik zie maart zeer zonnig tegemoet, al zal ze best nog haar staart gaan roeren misschien. Kom maar op! Het leven begint bij 40 mensen. Nog zo'n cliché, en dat is het mooie van clichés, ze zijn vaak wel waar....