Het kostte echter wel wat moeite om de puzzelstukjes op hun plek te laten vallen. En nog steeds is de puzzel niet compleet, en ligt het nog flink door elkaar. In het midden verschijnt wel het eerste beeld inmiddels. Eigenlijk moet de hele puzzel eerst uit elkaar gehaald, om opnieuw gelegd te gaan worden. En dat valt niet mee.......
Sinds eind juli kom ik bij de hypnotherapeut. Gedeeltelijk uit nieuwsgierigheid naar deze vorm van therapie, gedeeltelijk omdat ik in andere soorten therapie eigenlijk niet zoveel vertrouwen meer heb. De reguliere psychologie is in mijn ogen gewoon niet toereikend meer. Praten kan ik wel, maar ik kan ook heel erg goed mensen naar de mond praten, dus waarschijnlijk zou ik binnen no-time weer buiten staan: "u snapt het wel, u kunt weer gaan". (Terwijl er eigenlijk nog geen snars veranderd is)
Hypnotherapie, en dan met name deze methode ( CREF) laat weinig ruimte voor toneelspel. Er wordt 1 op 1 gesproken, maar ook gebruik gemaakt van paarden. Paarden laten zich niet foppen. Geen enkel dier laat zich foppen. Dieren leven volledig vanuit hun gevoel, en voelen jou aan zonder dat je een woord zegt. (Kijk maar eens een aflevering van The Dog Whisperer bijvoorbeeld) Kinderen doen dit ook voor een veel groter deel dan volwassenen. Ik kan mijn kind iets verbieden, maar als ik dit doe omdat de omgeving dit wil, en ik er eigenlijk niet achter sta, zal ze veel eerder in protest/discussie gaan, dan wanneer ik vanuit mijn tenen meen dat ik iets niet wil hebben. Daar hoef ik dan mijn stem niet eens voor te verheffen, ze voelt dat er geen ruimte is voor discussie.
En daar zit een groot deel van mijn probleem.
Bij de hypnotherapie ben ik ook de MBSR training gaan doen, oftewel de 8-weekse Mindfulness training. En ik ben gestart met Yoga. Je zou toch denken dat het daarmee moet lukken weer bij mezelf te komen.
Toch viel een heel groot puzzelstuk vorige week tijdens de Mindfulness training pas.
De oefening was: Je plek in de ruimte kiezen. Niks ingewikkelds, gewoon op die plek in de ruimte gaan zitten of staan waar jij je prettig voelt. Mijn eerste gekozen plek was met mijn rug tegen de muur op een plek waar ik de hele ruimte kon overzien en iedereen in de ogen kon kijken. Veiliger kan niet. Daarna moesten we opnieuw een plek kiezen. De ruimte waar we in zaten bestond uit 2 delen; de grote ruimte, en het halletje dat verbonden is met de grote ruimte d.m.v. 2 togen. Eigenlijk wilde ik in het halletje gaan zitten. Me afscheiden van de rest. Maar mocht dat wel? Hoorde dat bij 'de ruimte'? Twijfelend ging ik dus halverwege de toog zitten, zodat ik wel een beetje afgescheiden was, maar toch de ruimte nog in kon kijken, want stel dat het halletje niet bij 'de ruimte' hoorde.
Daar viel het stukje: "waarom maak ik me in hemelsnaam zo druk over wat 'mag'" Ik kies dus niet de plek waar ik wil zijn, maar maak maar een 'halve keuze'. Dat doe ik met bijna alles. Laat ik vooral geen mensen voor het hoofd stoten. Laat er in hemelsnaam geen confrontatie ontstaan. Doe wat er van je verwacht wordt, en als je het niet zeker weet, gok, of doe het half/half.
Dit gaat heel lang goed.... tot mijn energie op is, tot ik het echt zat ben en de schijn niet meer op kan houden, tot ik het lef heb om wel aan te geven wat ik wil. En dat laatste gaat vaak gepaard met een enorm schuldgevoel, want ik heb iemand teleur moeten stellen. Of totdat ik ziek wordt, en gedwongen een stap terug moet doen of iets op moet geven.
Bij mezelf blijven? Als ik zou weten wie dat was......
Let wel, dit gedrag gaat volautomatisch. 90% van de tijd heb ik het niet eens door, en ben ik er zelf van overtuigd dat ik doe wat ik wil/voel/denk. Wat ik daadwerkelijk wil op dat moment, is namelijk iedere confrontatie vermijden, en dat lukt prima op deze manier.
Ik ben zeggen en schrijven, 5x in mijn leven heel erg kwaad geweest op iemand, en die keren kan ik nog zo voor me halen. Dat ging gepaard met schreeuwen, soms tranen, en een intense innerlijke woede. Het zag letterlijk rood of zwart voor mijn ogen. Het bijzondere is, dat ik met al deze mensen, weliswaar na enige tijd, weer prima door 1 deur kan. Ik durf er vergif op in te nemen dat al deze mensen weten wie ze zijn. We lachen er nog wel eens om. ;-)
Van de week heb ik dit besproken met de hypnotherapeut. Dit werd ook meteen mijn eerste echte hypno-sessie. Je gaat niet onder hypnose, maar wel helemaal naar binnen. Je begint met ontspannen in een stoel, en daarna telt ze af van 10 naar 1 alsof je een trap afdaalt. Wat er gebeurde kan ik niet uitleggen. Bij 10 was ik nog volkomen ontspannen, bij 1 stond ik zo gespannen als een veer, kon ik nauwelijks adem halen, was ik volkomen in paniek en liepen de tranen over mijn wangen.
Dat is dus hoe mijn binnenste eruit ziet.......
Het gevoel was bizar! Elke tel die ze terug deed, werd het erger. En ik heb nog steeds geen idee waarom.
Die beelden hou ik nog even voor mezelf, de tijd is er nog niet rijp voor.
Eerst thuis en in de omgeving maar eens oefenen met 'bij mezelf blijven', in plaats van me als kameleon te gedragen. Want iets wat zo volautomatisch gaat, leer je niet zomaar weer af.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten