Vanaf vorige week heb ik zondag tot uitjes-dag bestempeld hier in huis. De laatste weekenden was ik alleen maar bezig met werk en solliciteren, vacatures zoeken, opdrachten maken voor de loopbaancoach en huisarts etc. Danny was op zaterdag aan het klussen, of hij lag te slapen na zijn nachtdienst. Het gevolg: Joy kroop 2 weken geleden op zondagavond tegen me aan met de opmerking: 'hehe, eindelijk heeft één van jullie even tijd voor me!" Wake-up call! Hier gaat iets mis! Dit moeten we anders aanpakken.
Ze had gewoon volkomen gelijk. We waren het hele weekend druk geweest met van alles en nog wat, maar niet met haar. Ik zat achter mijn pc of was mijn huishouden aan het bijwerken, Danny was zaterdag aan het klussen, en zondag aan het voorbereiden voor het klussen van maandag, en lag voor de rest gesloopt op de bank.
Ons eerste uitje was naar de Orchideeën Hoeve in Luttelgeest. Top! Meteen een jaarabonnement genomen. Daar gaan we van de winter nog veel plezier aan beleven.
De Orchideeën Hoeve is redelijk bekend en heeft een mooie website en Facebookpagina. Genoeg over te vinden dus. Misschien dat ik er in de toekomst nog eens een blog aan wijd.
Afgelopen weekend had Danny nachtdienst, dus was ik alleen met mijn dochter. Een hele tijd geleden was ik al op zoek geweest naar originele uitjes in de Noordoostpolder die geen fortuin kosten, en was daarbij onder andere gestuit op het Blote Voeten Zeebodempad bij Kraggenburg. Joy en ik lopen allebei het liefst de hele dag op onze blote voeten, dus het leek me een prima uitje voor ons. Het was prachtig weer, wat voor deze activiteit wel fijn is qua modder en geen koude voeten. Maar ook als je niet van modder houdt, is dit prima te doen. Je kunt het natte gedeelte overslaan, mits het niet de dagen ervoor geplensd heeft van de regen natuurlijk. ( Behalve het voetenbad in het begin, maar daar kom ik later op terug)
Via Google maps is het prima te vinden. Op de site was al aangegeven dat je helemaal moest doorrijden tot na de laatste schuur en daar kunt parkeren. Parkeren is gratis. En daar hou ik van. Bovenstaand bord wijst je welke kant je op moet, en dan is het het verharde pad volgen om de schuur heen naar de ingang.
Kinderen betalen 5 euro, volwassenen 7,50. Voor dik 2 tot 3 uur lol, geen slechte prijs. Je kunt het ook in een uurtje doen, maar dan ben je wel heel gehaast aan het lopen geweest. Ik had een 6 jarige bij me die onderweg nog krekels heeft geprobeerd te vangen, en we hebben gepicknickt halverwege.
Bij het begin kun je je schoenen/slippers achterlaten in een kast.
Voor je begint legt iemand je uit waar het fenomeen Blote Voeten Pad vandaan komt, en word je naar een koud voetenbad geleid. 3 rondjes moet je maken om de doorbloeding van je voeten een boost te geven. Dit activeert je voeten waardoor je beter voelt. Dit bad is het eerste rondje knap koud en even doorbijten. Zeker met jonge kinderen natuurlijk hilarisch als mama het uitgilt. ;-) Misschien voelt het op minder hete dagen wat minder koud aan......
Daarna is het principe simpel: volg de bordjes. Alles staat prima aangegeven, en het gemaaide pad wijst als vanzelf de weg. Onderweg kom je een maisveld tegen. Ook hier is het gewoon het platgelopen zand (klei, de polder bestaat uit klei)volgen, het is niet echt een pad. Wij kwamen keurig op de goede plek aan de andere kant uit. Later in het seizoen zal in het maisveld ook een doolhof gemaakt worden. Helaas stond de mais daarvoor nog net niet hoog genoeg. Dat vond mijn dochter geen enkel probleem: "dan doen we het toch gewoon nog een keer!" Ze vond het vanaf de eerste minuut al enorm leuk.
Daarna volgen om de zoveel tijd bakken met materiaal waar je doorheen kan lopen. Met name de zwart-witte stenen waren een openbaring met dit warme weer. De zwarte stenen waren loeiheet, de witte stenen koel. Prima lesje natuurkunde. En ik kon meteen uitleggen waarom ik haar witte kleding aan had getrokken.
Het zwarte zand was rennen geblazen, en het speciale glas waar je je voeten niet aan bezeerd heb ik wel gedaan, maar heeft Joy overgeslagen. Dit spiegelt en was gewoon echt heel erg heet. Niet gesneden, wel lichtelijk rode voeten na die ervaring. Er zijn nog veel meer bakken, maar ik ga ze natuurlijk niet allemaal verklappen.
De grootste uitdaging voor Joy was de sloot. En als ik heel eerlijk moet zijn: voor mij ook. Er is een keurig trapje naar de sloot toe, en het eerste wat ze zag waren een vis, een waterspin en een salamander. Super interessant, maar niet om je voeten in te stoppen. Ik ben nog zo dapper geweest om er zelf als eerste in te gaan, en na een laagje blubber is de grond gewoon hard. Maar blubber aan mijn voeten vind ik gewoon geen fijn gevoel. Dit voelde mevrouw haarfijn aan, en ze kwam dus, ondanks aansporingen van een jong gezin wat voor ons wel de sloot getrotseerd had ( HELDEN!), niet verder dan het trapje. Stiekem was ik daar wel blij mee, want dat betekende dat ik er ook weer uit mocht. Joy ziet gewoon graag waar ze haar voeten neerzet, en deze sloot was alle behalve helder. Geen teen ging erin, daar zorgde de waterspin wel voor. Ik wist nog wel het visje te vangen met mijn handen, en deze hebben we samen bestudeerd. Tot zover de sloot.
Daarna volgt een vrij lang stuk langs een maisveld richting de 'hoge bank". Door de droogte was het gras op het pad helemaal verdord, waardoor het wat scherp aanvoelde. Blote voeten pad ervaring ten top! Aan de rand van het maisveld staan borden met info over de Noordoostpolder en de drooglegging ervan. Dit was nog iets te hoog gegrepen voor mijn druif.
De 'hoge bank" ( het ding is 2,5 meter hoog) staat op de voormalige strekdam. Vanaf de bank heb je een prachtig uitzicht over de omgeving. Wij zagen onze kans schoon om hier even lekker een broodje te eten, en werden en passant nog getrakteerd op wat kleine wervelwindjes in het zand op een akker verderop. Je zit er tussen de mais, aardappels en de tarwe. Veel meer "midden in de NOP" kun je niet zitten.
Je loopt dezelfde weg een stukje terug, waarna de route zich vervolgt. Je komt langs een 'modderbak' die wij overgeslagen hebben vanwege hetzelfde probleem als de sloot. We hebben anderen hier echter enorm veel lol in zien hebben, en schoon erin zien gaan, en zwart eruit zien komen. Het is glad, dat is duidelijk. Aan het einde van de wandeling is er gelegenheid tot schoonspoelen, dus met mooi weer is dit zeker geen enkel probleem. Mocht je kind niet van modder houden, zoals de mijne, dan kun je er over het verharde pad langslopen.
Er volgen daarna nog een aantal bakken, en een spel dat je met je voeten kunt spelen. Dit spel was nog wat te ingewikkeld voor Joy helaas, en daardoor met zijn 2-en niet te doen. Als haar vader erbij was geweest had ik kunnen lezen, en hij het samen met Joy kunnen doen. Ook nog iets wat we een 2e bezoek kunnen doen.
Al met al: super leuk met jonge kinderen! Pubers vinden er waarschijnlijk niet zoveel aan, maar voor kinderen tot een jaar of 10/11 is het echt leuk, en ook volwassenen kunnen het op hun eigen niveau ervaren. Als ik alleen was geweest zou ik wat bewuster "gevoeld' hebben wat het met mijn voeten deed, nu was ik vooral bezig met lol hebben en aan het genieten van de verwondering van mijn kind. Joy gaf het blote voeten pad een dikke tien. Ze kon niets bedenken wat ze niet leuk vond, en volgende keer wil ze misschien wel de sloot proberen.
Als je weer terug komt bij de cafetaria, heb je de mogelijkheid je voeten te wassen. Dit hebben wij gedaan en zijn vervolgens op onze blote voeten wat te drinken en een ijsje gaan halen. Joy had haar oog in het begin al op de bak met visjes laten vallen die aan je voeten knabbelen. De dame die de sloot niet in wilde uit angst voor vissen en beestjes, wilde dit wel graag proberen. "ja mam, maar hier zie je de vissen!" Voor 12,50 heeft ze een kwartier gegiecheld en gegild....maar je moet alles in je leven een keer geprobeerd hebben, en deze kan ze alvast van haar lijstje strepen. 😆 Er is ook een soort van landgoedwinkel bij, waar ik 2 manden kocht. 1 voor de aardappels, en 1 voor de uien. Die passen straks mooi in onze nieuwe keuken. Staat toch leuker dan die zakken uit de supermarkt.
Toen ik aangaf na een kopje thee dat het nu toch wel tijd werd om te gaan, barstte Joy in lachen uit. Verbazing op mijn gezicht maakte dat ze nog harder moest lachen. "Mam!! Je moet je schoenen nog halen!!!" Inmiddels was ik er zo aan gewend, dat ik er echt geen seconde meer bij stil stond dat ik al de hele tijd op mijn blote voeten door de winkel en de cafetaria had gelopen. Ik was er uiteindelijk op weg naar de auto wel achtergekomen vanwege het grint, maar hilarisch was het. Zij had haar slippers alweer aan getrokken inmiddels.
Ik kan niet anders zeggen dan dat het een dikke hit was, en dat we het zeker nog een keertje gaan doen. Er zijn meerdere blote voetenpaden in Nederland, misschien dat we ook een keer een andere gaan proberen, omdat deze zo goed bevallen is.
Wat de volgende ontdekkingstocht gaat worden, blijft nog even een verassing. 😉
Info: Blote Voeten Zeebodem pad, Zwartemeerweg 25, Kraggenburg.
https://www.blotevoetenzeebodempad.nl/blotevoetenpad-flevoland/
Als iemand nog ideeën heeft voor uitjes hier in de buurt, dan hoor ik het graag. We gaan met liefde voor jullie testen.
Ik hou niet zo van hokjes. Iedereen is anders, en dat is wat de wereld zo mooi maakt in mijn ogen. Maar bij het krijgen van een kind, krijg je ook ineens te maken met 'de middellijn'.
Wat consultatiebureau (of consternatiebureau) betreft hadden wij wat dat betreft geluk: behalve dat Joy met een iets kleiner hoofd dan gemiddeld werd geboren, was ze tot haar vierde jaar enorm gemiddeld....bij het irritante af. Gemiddeld gewicht, gemiddelde lengte.
Toch hadden wij al vrij snel door dat ze op andere vlakken toch wel iets van het gemiddelde afweek. Ze liep betrekkelijk laat, maar praatte heel snel al in volzinnen. Ze observeerde, had dingen door waar andere kinderen nog lang geen interesse in hadden, was uiterst opmerkzaam; de kleinste verandering viel haar op. Had woede-uitbarstingen om schijnbaar niets, maar was ook altijd overenthousiast over dingen ze leuk vond. Zachtjes doen kan ze niet, drukte put haar uit zowel fysiek als mentaal. Slapen in de kinderwagen of de auto? Ben jij gek, de wereld is veel te leuk, straks mis ik iets! Kriebelende kleding of labeltjes, naadjes in sokken, onderbroeken met een 'scherp' randje, harde geluiden (en dat terwijl ze zelf behoorlijk wat herrie kan produceren), langer dan 2 tellen stilzitten, sterke geuren, allemaal dingen die tot woede of intens verdriet konden leiden. Mooie muziek, een mooi gedicht, een triest verhaal of zielige film, kon ze enorm door geraakt worden al vanaf dat ze heel klein was.
Sprekende voorbeelden? De ramp met de MH17. Ze was toen 2,5 jaar. Vanzelfsprekend zorgden wij zoveel mogelijk dat ze dat soort beelden niet zag, of nieuws niet hoorde...maar blijkbaar hebben we daar een steek laten vallen. Op een mooie zomeravond ergens eind juli 2014 zat ze met mijn moeder buiten naar de overkomende vliegtuigen te kijken. "Kijk oma, die kan uit de lucht vallen. Boem! Alle mensen helemaal dood". Mijn moeder heeft verder gevraagd, en ze bleek precies te kunnen vertellen in haar woorden wat er gebeurd was. Dat boze mensen een raket hadden afgeschoten, en dat daardoor het vliegtuig uit de lucht gevallen was. Wel even schrikken.
Wat betreft het niet slapen omdat het leven te leuk is? Onze eerste vakantie naar Griekenland met het vliegtuig, Joy was toen bijna 11 maanden. Opa werd 60 en trakteerde het hele gezin op een weekje Kreta. We vlogen 's middags om 3 uur dus de middagslaap schoot er al bij in. In het vliegtuig werd er niet geslapen, tijdens de transfer van een uur werd er niet geslapen, eenmaal in het hotel dachten wij: "nu slaapt ze vast wel snel, ze is al sinds vanmorgen 7 uur op" en daar vergisten we ons deerlijk in! Om half 9 waren we in het hotel en mochten we nog even de restjes van het buffet weg happen. Toen we rond een uur of 10 eindelijk in onze kamer waren meteen het bedje op gezet..... zelfde ritueel als thuis, maar mevrouw keek ons aan of we gek waren. We waren zelf ook best afgedraaid, maar Joy heeft tot 3.40 uur op ons bed zitten spelen. Niet huilen, niet jammeren, geen oververmoeid kind: gewoon te gezellig hier! Nou ja, dan zal ze wel uitslapen? Ja, tot 8 uur.
Ook de volgende dag sloeg ze gewoon haar middagslaap over, en 's avonds duurde het tot 23.00 uur voor we haar in slaap hadden. Tot een uurtje of 2, toen vond madam het wel weer tijd om te spelen. Oh ja, en voor eten had ze ook geen tijd. Je kunt wel zeggen dat ik die vakantie de drie R-en heb leren loslaten. Op 6 uur slaap per dag, en appelmoes en baby-vla kan je kind ook prima leven met 11 maanden. Na 2 nachten zijn we gaan rouleren met opa en oma, om zelf ook nog een beetje aan onze slaapuren te komen. De 2,5 jaar erna hadden we gelukkig alle vakanties met het vliegtuig opa en oma erbij, want dit bleef zo. Mallorca was de eerste vakantie dat we met zijn drieën waren ( ik tel Tenerife voor het gemak niet mee, omdat we toen wegens griep allemaal de hele week op bed gelegen hebben) en toen hebben we het anders aangepakt: iedereen een siësta, en 's avonds gewoon gezellig gelijk met ons naar bed.
Joy wil gewoon niets missen. Thuis zit ze in een ritme, dus gaat ze zonder problemen naar bed. Maar ook daar is (of eigenlijk was) het wel een dingetje. Voor de verhuizing woonden we in een ontzettend gezellig hofje met veel kinderen. Als Joy uit school kwam en helemaal gesloopt was, kon ze niet voor zichzelf beslissen lekker binnen te blijven. Zodra ze kinderen in het hofje hoorde, moest ze ook naar buiten. Als Joy moe is, is ze extra kwetsbaar voor prikkels, en buitenspelen geeft prikkels, veel prikkels. Je moet samen spelen, delen, overleggen, etc. Normaal gesproken geen enkel probleem, maar als ze vermoeid is, is het lontje kort. Ik kon er vergif op innemen dat ze binnen vijf minuten weer huilend binnen zou komen vanwege 'ruzie', dan raasde ze even uit, en dan ging ze weer..... Dat herhaalde zich dan een keer of 10, daarna was ze het echt zat en bleef ze wel binnen. Maar wel met een rotgevoel over zichzelf. Het tastte haar zelfvertrouwen enorm aan, en ik kon haar daar met geen mogelijkheid voor beschermen.
Sowieso was ze in Almere na schooltijd altijd kapot. In een kleuterklas met 34 kinderen is het vechten voor je plek, in een groep 3 met 25 kinderen ook, zeker als je zo'n enorm vroege leerling bent, en ook nog eens zo gevoelig voor prikkels.
Wat dat is ze. Hooggevoelig. HSP. Hypersensitief. Temperamentvol. Geef het een naam.
Wij zullen haar daar tussen nu en een jaar officieel op laten testen, omdat het haar zal helpen in haar verdere leven als het officieel vastgesteld is, en er tegenwoordig begeleiding voor is. Ik was 19 toen ik de 'diagnose' kreeg, maar toen was er nog zo weinig over bekend, dat er helaas niets mee gedaan is. De officiële diagnose was: een hypersensitief persoon met een hyperactief brein. Meer dan die diagnose kreeg ik ook niet, hoe ik daar mee om moest gaan moest ik zelf maar uitzoeken.
Het heeft heel lang geduurd voor ik wist hoe ik met deel 1 van de diagnose om moest gaan, en het kon accepteren. Met deel 2 ben ik nu aan de gang. Dat wil ik voor Joy echt anders.
Mijn leraar van groep 8 ( ik had een 99% cito score, dus VWO advies) vertelde mij en mijn ouders dat ik VWO hersenen had, maar 'alle vogeltjes zag vliegen', dus dat we blij mochten zijn als ik de MAVO ging afmaken. Daarmee heeft hij mijn weg bepaald... het VWO was blijkbaar niet voor me weggelegd, dus waarom zou ik het proberen? Ik kon toch niet leren? Ik denk niet dat hij weet hoe bepalend hij is geweest met die uitspraak, en hoe vast die opmerking zich in mijn brein genesteld heeft.
Enorme gemiste kans dus.
Joy gaat momenteel met lezen en rekenen helemaal niet zo denderend op school. Ze heeft de rust niet. Wat ze wel kan? Mij een pagina uit een boek voorlezen met horten en stoten, vervolgens het boek dichtklappen, en de hele pagina letterlijk, woord voor woord, nog een keer aan me opdreunen. En dan vloeiend. En dan heb ik het niet over 10 woordjes.....maar over meer dan 60 tot wel 100. Aan haar intelligentie ligt het niet. Aan haar geheugen zeker niet. Leg je Joy iets 1x uit, dan weet ze dat over 6 maanden nog. En dan weet ze ook wat voor weer het was toen je het uitlegde en waar dat was.
Afgelopen avondvierdaagse heeft ze de ouders vermaakt met een lesje biologie. Wat voor plantjes er langs de kant van de weg stonden, wat voor dieren er te zien waren, dat je jonge wilde dieren nooit op mag pakken, omdat de moeder hen dan verstoot vanwege de geur van mensen die er aan ze zit. Ze wil alles weten, en geeft de kennis ook graag door. Een museum bezoeken met haar is een feestje. Joy moet het zien, en horen.
Ik hoop dat ze het lezen volgend jaar meer op gaat pakken en ook leuker gaat vinden. Ik heb haar ook uitgelegd dat als ze goed kan lezen, ze alles op kan zoeken wat ze wil. Dat ze dan niet meer alles hoeft te vragen. (en vragen doet ze de hele dag!) Dan kan ze zelf op onderzoek uit. Daar had ze eigenlijk nog niet aan gedacht.... misschien is dat een stimulans. Juf heeft het de laatste weken ook zo aangepakt, die laat haar werkstukjes maken. Volgend jaar mag ze spreekbeurten gaan geven over onderwerpen die ze zelf kiest.
Ze leert anders. En met anders bedoel ik in dit geval: anders dan gemiddeld. Ze is een beelddenker, en moet dingen ervaren. Misschien heeft ze de dyslexie van haar vader, daarvoor is het nu nog te vroeg, ook dat kan halverwege volgend jaar pas getest worden.
Haar CITO-scores waren allemaal ver beneden het landelijk gemiddelde. Dat ga ik haar niet vertellen. Ik heb vanaf groep 1 al een hekel aan die dingen, en gelukkig gaan ze deze voor de kleuters in ieder geval afschaffen. Hoe praat je een kind een minderwaardigheidscomplex aan? CITO's zijn gemaakt op het gemiddelde, op de schools lerende kinderen. Een CITO verteld je niet of je intelligent bent, een CITO verteld of je leert volgens de gemiddelde manier op het gemiddelde tempo. Ik heb zelf wel eens zo'n kleuterexemplaar gedaan, en scoorde ook ver beneden het landelijk gemiddelde! Omdat ik andere verbanden leg dan een gemiddelde kleuter.(gelukkig maar!)
Als het aan de CITO had gelegen, was mijn kind niet naar groep 4 gegaan. Gelukkig zeggen de leraren hier hetzelfde als de leraren in Almere vorig jaar deden: ze moet absoluut niet gaan doubleren, want dan gaat ze zich hopeloos vervelen en waarschijnlijk nog slechter presteren. Ik zou het beslist niet erg vinden als mijn kind groep 3 over zou doen, als het haar zou helpen. Maar wat wereldoriëntatie betreft, sociale vaardigheden, creativiteit, beweging, algemene kennis, eigenlijk alles wat niet met technisch lezen en rekenen te maken heeft, scoort ze veel hoger dan het het landelijk gemiddelde.
En die gevoeligheid? Daar hebben we haar met onze verhuizing enorm mee geholpen. Wat we voor haar wilden was een kleinere klas, veel ruimte om het huis met niet teveel buren, en een rustige omgeving zodat ze thuis ook echt tot rust kan komen. Het was niet onze enige reden, ik wilde ook rust om me heen en veel grond en dieren. Danny wilde weer klussen en ook na de verbouwing van het huis ruimte om te knutselen. 'Buiten wonen' stond al jaren hoog op ons verlanglijstje. Joy was alleen de extra motivatie om het ook echt te gaan doen, en heeft het proces versneld. Misschien een extreme stap....maar ze kan altijd terug naar de stad als ze geleerd heeft om met haar gevoeligheid om te gaan. Het is echt iets dat je moet leren, en vergis je niet: een enorme gave als je het goed inzet.
En eigenlijk is het nog veel beter dan we ooit durfden dromen. Waar we in Almere 2x per dag de discussie op school hadden waar er geluncht of gespeeld moest worden, want als je niet bij iemand kan spelen tel je niet mee, is er hier een soort van ingesleten regel dat er alleen op woensdag en vrijdag gespeeld wordt. En de meeste kinderen blijven over op school, omdat een groot deel in het buitengebied woont, en het 65 per jaar kost. (In Almere betaalde je 3 euro per keer!) Ook dat geeft duidelijkheid en rust.
Rust en Regelmaat is voor elk kind goed, maar voor die van ons een absolute must. De Reinheid zullen we het maar even niet over hebben....... ;-)
Ongeveer een jaar geleden hakten we een knoop door: we wilden verhuizen. Almere Haven was leuk geweest voor 10 jaar, maar we wilden iets anders. Wat we vooral wilden, was rust en ruimte! Geen groter huis, niet meer spullen, integendeel. We wilden meer ruimte om ons heen, meer ruimte in ons hoofd, meer ruimte om ons eigen ritme te bepalen, minder afhankelijk, minder gejaagdheid, minder competitie.
In eerste instantie zijn we bezig geweest met zelfbouw in Almere Overgooi. Een prachtig project, maar uiteindelijk niets voor ons. Toch weer teveel regels, lang wachten, afhankelijk zijn van de snelheid van anderen, te veel verplichtingen. Als we daar zouden zijn gaan bouwen, zouden we blij mogen zijn een jaar later daadwerkelijk in het bezit te zijn van onze kavel, en dan begint het bouwen nog, en het wachten op de nutsbedrijven, afwachten wat er naast je komt.... en nog minstens 3 jaar in de verbouwing. Dan zou Joy inmiddels 9 of 10 zijn voor we echt konden gaan genieten.
Tijdens onze vakantie in Wijckel hadden we een dagje uit gepland naar de Ochideëenhoeve in Luttelgeest. We reden al wekelijks vanuit Almere door de Noordoostpolder naar Friesland. En iedere keer dat we de Ketelbrug over gingen, waren we voor ons gevoel "echt weg". De dag dat we de Orchideëenhoeve bezochten werd het ons echt duidelijk: we hadden ons hart verloren aan dit stukje Nederland. We reden een stukje om, en de liefde werd groter. Vanwege het werk en de reistijd hebben we ook nog de bovenkant van de Flevopolder bekeken, maar het was al vrij snel duidelijk dat de NOP een heel ander gevoel teweegbracht. De NOP moest het worden dus. Omdat Nagele meteen over de brug ligt, en wederom met het oog op reistijd, werd dat onze eerste keuze. We hebben er 2 huizen bekeken samen met Joy, die we vanaf het begin hebben betrokken bij onze plannen. Dat het in het buitengebied moest worden is nooit een vraag geweest, we wilden tenslotte ruimte.
Het eerste huis was in onze ogen de hemel voor Joy. Het lag namelijk naast een kinderboerderij, en vanuit de tuin kon je over een bruggetje direct naar de dieren toe. En 300 meter verder was het strand. Wat wil je als 5-jarige dierenliefhebber en waterrat nou nog meer??!?!?
Het tweede huis was liefde op het eerste gezicht! Ik kan nog steeds niet uitleggen waarom....maar we wisten het meteen: deze moet het worden! Waarschijnlijk omdat het aan drie kanten vrij ligt. In de auto terug naar huis heel voorzichtig aan Joy gevraagd welke zij het mooiste vond. Ze verbaasde ons enorm met haar antwoord: "die laatste mama, daar voelde het zo fijn". Ik denk dat het de eerste keer was dat ze haar gevoel de boventoon liet voeren in een heel lange tijd. De keuze was gemaakt.
Dit was begin september 2017. Daarna volgde een tijd van spanning wat betreft bieden, financiering rondkrijgen, eigen huis verkopen, Joy gestart in groep 3 wat haar heel zwaar viel, kopers die zich terugtrokken, week later kopers die meer boden dus opnieuw verkocht, kopers problemen met de financiering, wij dus ook weer problemen met de financiering....niet echt een tijd om met veel plezier aan terug te denken. Toch staken we ook veel tijd in voorpret, ondanks alle onzekerheid. Samen met Joy kijken voor een nieuwe keuken, Pinterest met haar afstruinen voor haar nieuwe kamer, alles om het maar zo positief mogelijk te houden. Het duurde haar veel te lang, op school ging het maar matig, ze hikte enorm tegen het afscheid aan. Achteraf vraag ik me af hoe we de tijd toch nog zo goed zijn doorgekomen. Het tekenen van het nieuwe huis en de inrichting bracht in ieder geval voor mij de lol er weer een beetje in terug. Opa en Danny maakten vooral plannen voor de verbouwing, Danny struinde Marktplaats af om bouwmaterialen zo goedkoop mogelijk te krijgen. Zo deed ieder het op zijn eigen manier. De 2e week van januari waren dan toch echt allebei de financieringen rond, en konden we wat dat betreft opgelucht adem halen. Er ging nog iets mis met de overdracht waardoor deze een week verschoof. Wij waren echter al naar Hoogland verhuisd voor de overgangsperiode van 5 weken. En toen was eindelijk het moment daar: 28 februari 2018 kregen we de sleutel.
Tot op het laatste moment ben ik bang geweest dat de verkopers zich zouden bedenken. Er was tenslotte zoveel misgegaan in de aanloop naar dit moment, en we hadden zo vaak gedacht dat het uiteindelijk toch niet door zou gaan.....dat ik ze bijna met het mes op de keel wilde laten tekenen. (bij wijze van spreken dan hè.) Onbeschrijflijk hoe groot mijn opluchting was toen ze deze daadwerkelijk zetten: HET IS VAN ONS!!!
Sindsdien ben ik op Instagram de verbouwing en alle perikelen daarom heen gaan bijhouden. Als je wilt volgen: Mamajoy78 en anders eventueel #droomhuisnagele
Ik vind het jammer dat ik niet meer tijd gehad heb om te bloggen het afgelopen jaar, want nu moest ik even snel een jaar in een klein stukje stoppen.
Vanaf nu beloof ik dat ik weer 'gewoon' vanuit mijn gevoel zal gaan schrijven. Er gebeurt namelijk nogal wat op emotioneel niveau de laatste maanden. Zowel bij Joy als bij mij.
Nog wel even leuk om te vermelden: Joy gaat over naar groep 4. Ze heeft het enorm naar haar zin hier op school, en helemaal haar draai gevonden. :-)
Jullie kunnen de komende weken updates verwachten over:
- Joy
- De verbouwing
- Mijn zoektocht naar werk
- Mijn zoektocht naar mezelf
- Het leven in de NOP
Daarna volgt een vrij lang stuk langs een maisveld richting de 'hoge bank". Door de droogte was het gras op het pad helemaal verdord, waardoor het wat scherp aanvoelde. Blote voeten pad ervaring ten top! Aan de rand van het maisveld staan borden met info over de Noordoostpolder en de drooglegging ervan. Dit was nog iets te hoog gegrepen voor mijn druif. 
