vrijdag 18 januari 2019

P.M.S.

Nooit last van gehad.....totdat ik diabetes kreeg. En ja, het beïnvloed mijn leven veel meer dan ik zou willen.

Tot 2016 had ik natuurlijk wel eens van de term gehoord. En ik dacht, in al mijn naïviteit:"watjes".
Ook ik had enorme buikkrampen, verdacht veel trek in chocola, en oké, soms was ik ook niet de gezelligste. Dat heb je nou eenmaal als je pijn hebt, daar wordt geen mens vrolijker van.

WRONG!

Het Pré Menstruaal Syndroom is van een hele andere orde. Het.kan.je.leven.een.week.lang.tot.een.hel.maken.orde.

Nou uit het zich bij iedereen anders, ik zal me houden tot aan wat het bij mij doet.

1. Buikpijn ( dus vóór de menstruatie al)
2. Rugpijn (dus vóór de menstruatie al)
3. Depressief ( niet een beetje down, maar echt geen zin in het leven meer hebben als je je er teveel aan over geeft. Gewoon best link dus)
4. Geen rust in mijn lijf. Ik noem het altijd: het kriebelende beestjes onder mijn huid gevoel.
5. Trek in zoet. Voor de meesten geen onoverkomelijk probleem, maar met diabetes is het niet handig.
6. Schommelende bloedsuikers. Hier zal niet iedereen last van hebben. Ik krijg mijn bloedsuiker nauwelijks stabiel, gebruik veel meer insuline, en moet extra letten op wat ik eet. ( En ik wil zoet!!)
7. Ik kan niet doorslapen. Word midden in de nacht klaarwakker, val tegen 6 uur weer in slaap, en ben de volgende dag dus een vaatdoek.
8. Pijnlijke tieten. ( Achmed the dead terrorist: "I'll kill you if you touch me!") Sowieso is aanraking een dingetje in deze week.

Het één is een gevolg van het ander, daar ben ik me van bewust. De hele sodemieterse bende staat met elkaar in verband.
Omdat je het leven niet leuk vindt, en geen rust in je lijf hebt, ben je niet echt een gezellig persoon om mee samen te leven. Dus ook voor mijn medebewoners is het soms flink lastig. Wat weer een schuldgevoel oplevert, en je vond het leven toch al niet leuk, "wat ben je toch een waardeloos stukkie mens", en we blijven vooral dat soort rondjes draaien in het hoofd als je niet uitkijkt. Tel daarbij op dat je moe bent van het niet doorslapen en de schommelende bloedsuikers.....tel uit je winst. En dan mag ik dat klotegevoel ook nog eens niet wegvreten. De lieverd wil me dan knuffelen omdat hij echt wel begrijpt dat ik me rot voel ( die van mij is er 1 uit en 1.000.000....had ik dat al gezegd?), maar
zodra hij dat doet beginnen de beestjes onder mijn huid als een malle de marathon te rennen. Waarop ik dus reageer met afstand nemen. Iets dat ik helemaal niet wil! Ik zie de wanhoop in zijn ogen...schuldgevoel....kringetje....huilbui.....AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH!!!!!

Omdat ik ook nog eens ontzettend onregelmatig ongesteld ben, is het soms lastig te herkennen in de beginfase. Sinds een jaar hou ik het wel bij. Ik weet dan: "vanaf nu zou het op kunnen komen zetten. Maak je geen zorgen! Over een week is het weer over". Dat veranderd niks aan de kwalen, maar wel aan de manier waarop we er hier in huis mee omgaan. Ik zeg expres 'we', want P.M.S. in een relatie heb je niet alleen.

Er zijn dingen die je eraan kunt doen. De pil slikken bijvoorbeeld. Helaas is dat voor mij geen optie, want van de hormonen die daar in zitten, word ik permanent depressief. Dat geldt voor alle anticonceptie met hormonen. Ook geen spiraal-mogelijkheid dus.

Waar mijn huisarts uiteindelijk mee gekomen is, is anti-depressiva. Een hele kleine dosis, die voor een echte depressie geen enkele zin zou hebben, zorgt bij mij voor net genoeg steun om de week door te komen zonder echt depressief te raken. Ik zou meer kunnen gaan slikken om het gevoel volledig de kop in te drukken, maar dat wil ik niet. Het betekent dat ik ook de rest van de maand van alles zou onderdrukken en ik geniet graag van de kleine dingen in het leven, zonder chemische middelen. Die andere drie weken heb ik het helemaal niet nodig: ik vind het leven in mijn gewone doen namelijk ontzettend leuk. 

Ik leg me er nu ook bij neer. "Ik voel me rot. Dat zijn de hormonen die dat doen, en hebben niks met mij als persoon te maken". Als het mogelijk is, plan ik geen belangrijke afspraken in die week. In ieder geval geen afspraken die me emotioneel zouden kunnen raken, of veel van me vergen. Ik kan in deze week gewoon niet op mijn gevoel vertrouwen. In huis gaan we die week dus ook geen heftige gesprekken aan, of nemen we grote beslissingen. Iets waar ik in de P.M.S. week volmondig 'nee' tegen zeg, zou namelijk de week erna een overduidelijk 'ja' kunnen zijn. Het verschil zit hem in; "welke idioot heeft dàt verzonnen?" en "wat een ontzettend leuk plan!"
Je hebt het niet altijd voor het zeggen natuurlijk, soms valt het gewoon niet anders. Maar over het algemeen kun je bij vragen van anderen zeggen: "mag ik er even over nadenken?" Vooral op het werk is dat een handige.

Accepteren was lastig voor me in het begin. Nu weet ik dat ik er niks tegen kan doen, en lig ik wat vaker op de bank. Maar wel met in mijn achterhoofd dat het gevoel tijdelijk is. Dat geeft rust. Doe ik wat vaker dingen die ik anders erg leuk vind om te doen. Ik kan dan echt met frisse tegenzin beginnen, en uiteindelijk ga ik er toch wel lol in hebben. Zoals nu: ik had echt geen zin om te schrijven, maar nu ik bezig ben lucht het enorm op. Vanmorgen ook al hetzelfde gedaan met de honden. Ik wandel op maandag, woensdag en vrijdag altijd een uur met ze. Daar had ik ondanks het prachtige weer, totaal geen motivatie voor.( Ik wilde eigenlijk gewoon in bed kruipen, met het dekbed over mijn hoofd en de gordijnen potdicht) Vooruit, het was geen uur lopen vanmorgen, maar we zijn
wel een uur buiten geweest. Ik heb ze eerst uit laten razen op het veld, en ben daarna nog een half uur gaan lopen. Onderweg reeën-sporen gevonden, ze zijn er dus ècht! Wat toch weer een klein geluksmomentje was. Vanavond gaan we er even voor zitten met de verrekijker. Ik weet nu waar we moeten kijken.

Mijn ik van voor 2016 biedt haar excuses aan voor eventuele bagatellisering aan het adres van mensen die zeiden last te hebben van P.M.S. Helaas moest ik het zelf weer ervaren om tot die conclusie te komen. Mocht je er dus op dit moment geen last van hebben; prijs je gelukkig! 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten