Vrijwilligers bij Vluchtelingenwerk gezocht!!!!

Ooit, zo rond mijn negentiende, ben ik ´maatje´ geweest van een meisje van mijn eigen leeftijd op een AZC. Zij kwam met haar familie (9 kinderen) uit Irak. Dit was voor de val van Sadam Hussain natuurlijk. Zij waren Koerdisch, en ik weet nog dat ze me vertelde dat ze in Irak iedere avond gescheiden aten. Zij en haar moeder bij de overburen, broertjes en zusjes bij andere familieleden en vrienden, vader op zijn werk etc. Niet voor de gezelligheid, maar als er dan een inval kwam van Sadams leger, werden ze in ieder geval niet allemaal tegelijk opgepakt. Vader had een goedbetaalde baan, en was hoogopgeleid. Hier in Nederland was hij zwijgzaam, en deed niets anders dan televisie kijken. De man was hopeloos depressief en getraumatiseerd. Al zijn spaargeld was opgegaan aan het vluchten van zijn gezin, maar liefst 20.000 dollar per persoon. Jaren hadden ze in angst geleefd, en had vader iedere cent opzij gezet voor deze ene kans. Nadat hij deze taak volbracht had, stortte hij volledig in.
Hier hadden ze niks. Ze leefden met 12 man in 1 ruimte, het gezin plus 1 andere vluchteling. De keuken deelden ze met de andere kamers op de verdieping. Mijn eerste kennismaking met een AZC was behoorlijk ontnuchterend. Iedereen die ooit zoiets gezien heeft, zal het woord 'gelukszoeker' niet snel meer in zijn of haar mond durven nemen. Nadat ze verhuisden naar IJmuiden, waar ze een 4 kamer flat toegewezen kregen, verwaterde het contact. Ik hoop oprecht dat ze gelukkig zijn geworden in Nederland.

Daarna kwamen er andere dingen in mijn leven, en liet ik het vrijwilligerswerk op het AZC even voor wat het was.

Inmiddels heb ik het vrijwilligerswerk toch weer opgepakt. Ditmaal officieel voor Vluchtelingenwerk Nederland. Ik kwam de vacature tegen tijdens het zoeken naar werk, en voelde gewoon aan alles dat ik dit moest doen. Ze waren op zoek naar mensen die de kinder- en jeugdclubs konden draaien in Luttelgeest. Het project heet Time4You, en is ook echt bedoeld als tijd voor de kinderen. 1 uur en een kwartier in de week mogen ze bij ons komen, doen we spelletjes, knutselen we, zijn we lekker aan het sporten. En terwijl we dit doen, leren de kinderen gaandeweg steeds beter Nederlands en over onze gebruiken en omgangsvormen, mogen ze alle vragen stellen die ze hebben, maken we echt tijd voor ze. Ik heb nu vier maal meegedraaid, vandaag zelfs de voorbereiding gedaan, en ik kan alleen maar zeggen: wat een ongelooflijk dankbare taak! Het vertrouwen dat de kinderen je in zo'n korte tijd geven is onvoorstelbaar. Dit zijn kinderen die dagelijks te maken hebben met afscheid nemen. Ze zijn niet lang op dit AZC over het algemeen, ze zitten midden in de asielprocedure, verhuizen bij beslissingen weer door, krijgen soms 'een status' en mogen dus blijven, maar verhuizen ook dan door, en het ergste oordeel is natuurlijk als ze horen dat ze niet mogen blijven.... Vaak gaat dat ineens razendsnel, en zijn kinderen gewoon 'verdwenen'. Vertrokken met onbekende bestemming. Vriendjes en vriendinnetjes komen en gaan.

Deze kinderen leven volgens het principe: ik heb je nu, en daar geniet ik iedere seconde van. Zo lijkt het tenminste.
Wat betreft de behuizing is er de afgelopen 20 jaar wel een hoop veranderd. De logge flatcomplexen zijn ingeruild voor geschakelde huisjes/bungalows op de AZC's hier in buurt. Zowel Dronten als Luttelgeest, zijn mooie centra. Volgende week is er een landelijke vrijwilligers dag voor medewerkers van Vluchtelingenwerk, ik hoop daar te horen dat de andere AZC's er net zo uit zien tegenwoordig. Die in Balk zag er van een afstandje in ieder geval ook mooi uit. Het is niet groot, het is niet luxe, deze mensen hebben minder dan niks, maar het is een stuk menswaardiger dan de 12 persoonskamers waar ik in 1999 mee geconfronteerd werd.

Ik bedoel met minder dan niks, dat ze echt niet meer hebben dan nodig is om te overleven in veel gevallen. Vandaag vertelde een meisje dat ze nog niet wilde stoppen met kleuren, omdat ze 'thuis' geen stiften heeft. Dat raakte me tot het diepst van mijn ziel....stiften of potloden behoren hier tot de basisuitrusting, en ik geloof dat we van allebei wel 4 of meer setjes hebben in verschillende formaten. (buiten mijn eigen stiften-set en luxe kleurpotlodendoos gerekend) Je eerste instinct is dan naar de eerste de beste prijsvechter te rennen om een berg van die spullen in te slaan en uit te delen, maar dat kan echt niet. Iedere week komen er zo'n 10-15 kinderen bij ons, in wisselende samenstelling. Als wij cadeautjes uit gaan delen is het hek van de dam, dan staan er volgende week 50 kinderen die hetzelfde verwachten, en de week erna is elk kind op het terrein aanwezig. Ik zou ze met alle liefde allemaal van stiften en ballen voorzien, maar dat is gewoon geen optie. Wat we ze kunnen bieden is een uur lol, even niet denken aan de situatie waar ze in zitten, even geen verveling, een luisterend oor en een knuffel.

Op dit moment ben ik in Dronten aan het werk voor Time4You, maar ik hoop in september te kunnen starten met 2 medevrijwilligers in Luttelgeest. Ook daar zijn veel kinderen, maar helaas is het vinden van vrijwilligers voor die locatie ontzettend moeilijk. Hierbij dus een oproep: ben je, of ken je iemand die in totaal 4 uurtjes per week beschikbaar wil zijn voor deze kinderen? De bijeenkomst zelf duurt maar een uur en een kwartier. Meestal zijn we zo'n drie kwartier van tevoren aanwezig om een bakkie te doen, en de plannen door te spreken en voor te bereiden. Meestal bespreken we een kwartiertje casual na. De begeleiding vanuit Vluchtelingenwerk is goed en betrokken. Je voegt echt iets toe aan de levens van deze kinderen, en het is ontzettend leerzaam voor jezelf omdat je te maken krijgt met taalbarrières en andere omgangsvormen en culturen. Het grootste wat deze kinderen mij de afgelopen weken hebben geleerd, is vertrouwen. Vertrouwen in de medemens, en vertrouwen dat het goed komt. Ze hebben me maximaal vier keer gezien, en vandaag rende er een meisje achter me aan die riep: "Juf wacht! Ik wil je nog een knuffel geven!" Of die knuffel uit dankbaarheid was, of uit angst, dat weet ik niet. Misschien is ze binnenkort verhuisd, misschien was ze gewoon dankbaar voor een ontzettend gezellige middag. Maar het feit dat ze mij die knuffel toevertrouwde, maakt het voor mij elke minuut waard.

Dus mocht je geïnteresseerd zijn, neem vooral contact met me op! Dit kan via Facebook, via Instagram ( Mamajoy78) of via mijn emailadres: mtdl24@hotmail.com Ik zal je dan in contact brengen met de projectleider die gaat over de locatie Luttelgeest (dit is dezelfde als Dronten) Gebruik in ieder geval NIET mijn gmail account, want die gebruik ik niet. Je zult dan met haar een gesprek hebben, en indien je volgens haar geschikt bent regelt zij alle verdere stappen die nodig zijn. Affiniteit met kinderen in de leeftijd van 8-12 of 13-18 is vanzelfsprekend natuurlijk. Mocht je zelfs een pedagogische achtergrond hebben, of veel ervaring in het werken met kinderen is dat zeker een pré. Er zal natuurlijk ook een VOG (bewijs van goed gedrag, in de volksmond) aangevraagd worden. Deze wordt aangevraagd en betaald door Vluchtelingenwerk. Tot de 'arbeidsvoorwaarden' behoren verschillende trainingen en vrijwilligersdagen met workshops.