Fotoverslag IJsbeelden Festival Zwolle

Het feest begon buiten al! Een bevroren plas is in kinderogen een zee van ijs, en daar kun je prima met je schoenen op schaatsen.

In 2018 was 1 van mijn goede voornemens: meer met Joy ondernemen. De wereld ontdekken, de natuur in, originele uitstapjes maken met zijn tweeën. Dat hoeft niet groots en meeslepend, Joy is overal voor te porren en altijd enthousiast. De tijd samen met mama is belangrijker dan het uitje zelf.
Ik kan veel van mijn dochter leren. Zij ziet dingen waar ik zomaar langsloop. Hier zag ze bijvoorbeeld 'de lopende stoel' voor de IJsselhallen. Een heel hoog kunstwerk, waar ik alleen de palen zag waar ik omheen moest lopen. Voer voor een nieuw blog.





Maar voor nu even de foto's van de prachtige ijsbeelden. Verwacht geen ochtend- of middagvullend programma, in een half uur sta je weer buiten. Wat overigens niet heel vervelend is, want het is KOUD binnen. Heel koud! Zo rond de -10.

Het thema: Verhalen en sprookjes.

Joy had in het begin moeite te geloven dat het echt allemaal ijs is.

Op theevisite bij de gekke hoedenmaker uit Alice in Wonderland. 

Ik was vooral verrast door de details. Je loopt langs de beelden, maar ook langs muurtjes en door poortjes. Alles is van ijs en sneeuw.

Dit stukje was toch wel onze favoriet: The Chronicles of Narnia. Hier de bevers.

De lantaarnpaal, Mister Tumnus en Lucy.

1 van de vele poorten. Alsof je door een kathedraal loopt.

In de kist van Dracula. Ik vond haar een held! Zo koud, en dan ook nog in een ijskist gaan liggen. 

Een verhaal dat ze nog niet kent: de klokkenluider van de Notre Dame.

Zelfs Dementors ( Harry Potter) worden mooi als ze uit ijs gemaakt zijn.

Bibi Bij, door ons omgetoverd in Wendy Wesp...want ze is geel/zwart, moest ook mee. Joy had gezien dat de honingpot van Winnie the Pooh er was, en Wespen houden heel veel van honing dus: "dat vindt ze vast leuk mama!"

De verwondering op het gezicht van mijn 7 jarige was geweldig om te zien. Zij geeft dit uitje dan ook weer een dikke 10....met als bijschrift dat Joy altijd enthousiast is, en niet snel iets lager zal beoordelen. Mama had nog wel wat aan te merken natuurlijk. De entree is aanzienlijk. De officiële prijzen zijn aan de kassa 16,50 voor een volwassene en 12 euro voor een kind. Kinderen t/m 3 jaar zijn gratis, de kinderprijs geldt van 4 t/m 10 jaar. Online betaal je 2 euro per kaartje minder. Wij hadden een aanbieding, dus ik betaalde 12,50 voor mezelf, en 8 euro voor Joy. Deze vond ik via Tripper.nl Wat is miste op de site, is dat er ook nog 5 euro parkeergeld bij komt. Als je de hele dag staat: prima te doen....als je een uurtje naar het ijsbeeldenfestival gaat, flink prijzig. Er is ook een restaurant, waar je gewone horecaprijzen betaald. Wij waren voor een appelflap, een zwollenaartje ( schuimgebakje) een warme chocomel met slagroom en een thee €8,50 kwijt. En opwarmen na het bezoek is wel aan te raden. ;-) Wij hebben na de thee en chocomel nog een rondje gedaan. Je krijgt namelijk wel een stempel bij de entree, zodat je de hele verdere dag toegang hebt, als je dat zou willen. We vonden het zo mooi, (en waren Wendy Wesp vergeten de honingpot te laten zien) dat we nog een keer de hele route gelopen hebben.
Voor pak'm beet 35 euro totaal hebben we dus een heerlijke ochtend gehad. Zeker het geld waard. Ga je met een gezin van 3 kinderen, waarvan 2 boven de 10, ben je dus een hoop meer geld kwijt. Dan vind ik het aardig prijzig worden. Je zit zo op de 100 euro, als je ook nog iets gaat drinken. Tip: koop in ieder geval je kaarten online! Je hebt daarvan overigens niet echt voordeel qua wachten. Ze houden goed in de gaten dat het niet te vol loopt, wat fijn is! Meteen als je de deuren doorkomt, begint de route, waardoor mensen natuurlijk blijven staan. En dan is 'Alice in Wonderland' ook nog eens echt een prachtstuk. In principe moet je van de beelden afblijven, maar er zijn speciale fotomomenten ingebouwd waarbij je wel op ( en in het geval van Dracula dus zelfs in) het ijs mag zitten of staan. Een nadeel van de opkomst van mobiele telefoons is dat iedereen van elk kunstwerk een foto wil maken, daar heb ik mezelf ook volledig schuldig aan gemaakt. Daar is niet heel veel ruimte voor, en daardoor loopt het nog wel eens wat vast. Vergeet niet ook nog ècht te kijken. Ik merkte de 2e keer dat ik echt wel wat dingen gemist had, door het bezig zijn met mijn telefoon. Ook daarom is een tweede rondje geen slecht idee. Maak je de eerste ronde foto's en bekijk je de 2e ronde offline. (Of andersom natuurlijk, wat misschien nog wel een beter idee is) Voor iedereen die nog gaat: heel veel plezier, en verwonder jezelf over wat er met ijs mogelijk is.

P.M.S.

Nooit last van gehad.....totdat ik diabetes kreeg. En ja, het beïnvloed mijn leven veel meer dan ik zou willen.

Tot 2016 had ik natuurlijk wel eens van de term gehoord. En ik dacht, in al mijn naïviteit:"watjes".
Ook ik had enorme buikkrampen, verdacht veel trek in chocola, en oké, soms was ik ook niet de gezelligste. Dat heb je nou eenmaal als je pijn hebt, daar wordt geen mens vrolijker van.

WRONG!

Het Pré Menstruaal Syndroom is van een hele andere orde. Het.kan.je.leven.een.week.lang.tot.een.hel.maken.orde.

Nou uit het zich bij iedereen anders, ik zal me houden tot aan wat het bij mij doet.

1. Buikpijn ( dus vóór de menstruatie al)
2. Rugpijn (dus vóór de menstruatie al)
3. Depressief ( niet een beetje down, maar echt geen zin in het leven meer hebben als je je er teveel aan over geeft. Gewoon best link dus)
4. Geen rust in mijn lijf. Ik noem het altijd: het kriebelende beestjes onder mijn huid gevoel.
5. Trek in zoet. Voor de meesten geen onoverkomelijk probleem, maar met diabetes is het niet handig.
6. Schommelende bloedsuikers. Hier zal niet iedereen last van hebben. Ik krijg mijn bloedsuiker nauwelijks stabiel, gebruik veel meer insuline, en moet extra letten op wat ik eet. ( En ik wil zoet!!)
7. Ik kan niet doorslapen. Word midden in de nacht klaarwakker, val tegen 6 uur weer in slaap, en ben de volgende dag dus een vaatdoek.
8. Pijnlijke tieten. ( Achmed the dead terrorist: "I'll kill you if you touch me!") Sowieso is aanraking een dingetje in deze week.

Het één is een gevolg van het ander, daar ben ik me van bewust. De hele sodemieterse bende staat met elkaar in verband.
Omdat je het leven niet leuk vindt, en geen rust in je lijf hebt, ben je niet echt een gezellig persoon om mee samen te leven. Dus ook voor mijn medebewoners is het soms flink lastig. Wat weer een schuldgevoel oplevert, en je vond het leven toch al niet leuk, "wat ben je toch een waardeloos stukkie mens", en we blijven vooral dat soort rondjes draaien in het hoofd als je niet uitkijkt. Tel daarbij op dat je moe bent van het niet doorslapen en de schommelende bloedsuikers.....tel uit je winst. En dan mag ik dat klotegevoel ook nog eens niet wegvreten. De lieverd wil me dan knuffelen omdat hij echt wel begrijpt dat ik me rot voel ( die van mij is er 1 uit en 1.000.000....had ik dat al gezegd?), maar

zodra hij dat doet beginnen de beestjes onder mijn huid als een malle de marathon te rennen. Waarop ik dus reageer met afstand nemen. Iets dat ik helemaal niet wil! Ik zie de wanhoop in zijn ogen...schuldgevoel....kringetje....huilbui.....AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH!!!!!

Omdat ik ook nog eens ontzettend onregelmatig ongesteld ben, is het soms lastig te herkennen in de beginfase. Sinds een jaar hou ik het wel bij. Ik weet dan: "vanaf nu zou het op kunnen komen zetten. Maak je geen zorgen! Over een week is het weer over". Dat veranderd niks aan de kwalen, maar wel aan de manier waarop we er hier in huis mee omgaan. Ik zeg expres 'we', want P.M.S. in een relatie heb je niet alleen.

Er zijn dingen die je eraan kunt doen. De pil slikken bijvoorbeeld. Helaas is dat voor mij geen optie, want van de hormonen die daar in zitten, word ik permanent depressief. Dat geldt voor alle anticonceptie met hormonen. Ook geen spiraal-mogelijkheid dus.

Waar mijn huisarts uiteindelijk mee gekomen is, is anti-depressiva. Een hele kleine dosis, die voor een echte depressie geen enkele zin zou hebben, zorgt bij mij voor net genoeg steun om de week door te komen zonder echt depressief te raken. Ik zou meer kunnen gaan slikken om het gevoel volledig de kop in te drukken, maar dat wil ik niet. Het betekent dat ik ook de rest van de maand van alles zou onderdrukken en ik geniet graag van de kleine dingen in het leven, zonder chemische middelen. Die andere drie weken heb ik het helemaal niet nodig: ik vind het leven in mijn gewone doen namelijk ontzettend leuk. 

Ik leg me er nu ook bij neer. "Ik voel me rot. Dat zijn de hormonen die dat doen, en hebben niks met mij als persoon te maken". Als het mogelijk is, plan ik geen belangrijke afspraken in die week. In ieder geval geen afspraken die me emotioneel zouden kunnen raken, of veel van me vergen. Ik kan in deze week gewoon niet op mijn gevoel vertrouwen. In huis gaan we die week dus ook geen heftige gesprekken aan, of nemen we grote beslissingen. Iets waar ik in de P.M.S. week volmondig 'nee' tegen zeg, zou namelijk de week erna een overduidelijk 'ja' kunnen zijn. Het verschil zit hem in; "welke idioot heeft dàt verzonnen?" en "wat een ontzettend leuk plan!"
Je hebt het niet altijd voor het zeggen natuurlijk, soms valt het gewoon niet anders. Maar over het algemeen kun je bij vragen van anderen zeggen: "mag ik er even over nadenken?" Vooral op het werk is dat een handige.

Accepteren was lastig voor me in het begin. Nu weet ik dat ik er niks tegen kan doen, en lig ik wat vaker op de bank. Maar wel met in mijn achterhoofd dat het gevoel tijdelijk is. Dat geeft rust. Doe ik wat vaker dingen die ik anders erg leuk vind om te doen. Ik kan dan echt met frisse tegenzin beginnen, en uiteindelijk ga ik er toch wel lol in hebben. Zoals nu: ik had echt geen zin om te schrijven, maar nu ik bezig ben lucht het enorm op. Vanmorgen ook al hetzelfde gedaan met de honden. Ik wandel op maandag, woensdag en vrijdag altijd een uur met ze. Daar had ik ondanks het prachtige weer, totaal geen motivatie voor.( Ik wilde eigenlijk gewoon in bed kruipen, met het dekbed over mijn hoofd en de gordijnen potdicht) Vooruit, het was geen uur lopen vanmorgen, maar we zijn

wel een uur buiten geweest. Ik heb ze eerst uit laten razen op het veld, en ben daarna nog een half uur gaan lopen. Onderweg reeën-sporen gevonden, ze zijn er dus ècht! Wat toch weer een klein geluksmomentje was. Vanavond gaan we er even voor zitten met de verrekijker. Ik weet nu waar we moeten kijken.

Mijn ik van voor 2016 biedt haar excuses aan voor eventuele bagatellisering aan het adres van mensen die zeiden last te hebben van P.M.S. Helaas moest ik het zelf weer ervaren om tot die conclusie te komen. Mocht je er dus op dit moment geen last van hebben; prijs je gelukkig! 

"Nagele? Wat moet je daar nou??"

Hoe vaak we die vraag niet gekregen hebben toen we vertelden dat we naar Nagele gingen verhuizen. En ergens snapte ik het ook wel. Ik ben geboren en getogen in Hilversum, Danny in Hoogland bij Amersfoort, en we hebben samen 10 jaar lang tot grote tevredenheid in Almere Haven gewoond. Als je dan verteld dat je naar een dorp met 1700 inwoners verhuist, en ook nog in het buitengebied gaat wonen, is dat even schakelen.

Toch heb ik er nooit een geheim van gemaakt dat 'de stad' het voor mij niet is. Het is makkelijk, je hebt alles in de buurt, maar daar hield het genot voor mij wel op. Mijn droom was altijd al ruimte en natuur. Danny kun je overal neerzetten denk ik, en Joy had naar ons idee ook rust en ruimte nodig.

Eerst begonnen we met een seizoensplek op een camping in Friesland, en waren we vanaf het begin af aan elk weekend daar te vinden. Het was voor ons de generale repetitie: dit is wat we willen!

Maar waarom denkt iedereen dat de Noordoostpolder het einde van de wereld is? Dat er hier niets gebeurd? Want dat is beslist niet waar!

Vanmiddag moest ik in Zwolle zijn voor een sollicitatiegesprek, en verbaasde ik mezelf eigenlijk weer over het feit dat Nagele behoorlijk centraal ligt, voor zogenaamd afgelegen gebied. In een half uur zijn we in Zwolle, Almere, Heerenveen of Sneek. In 20 minuten in Lelystad, Kampen of Lemmer. En eerlijk is eerlijk: Emmeloord is ook prima winkelen en van alle gemakken voorzien. Met de auto in 5 minuten, op de fiets in een kwartiertje/20 minuten al naar gelang welk gedeelte van het centrum je wilt zijn. Op Urk is het ook leuk shoppen en is de markt fijn.

Als je alle dorpsfeesten en festivals wil aflopen hier in de regio, ben je ieder weekend zo'n beetje zoet. Ieder dorp heeft sowieso zijn eigen dorpsfeest, Urk heeft meerdere festivals, Emmeloord is de markt/festivalstad bij uitstek hier: Pieperfestival, aftrap van het agrarische seizoen, winterfestival, Koningsdag (sorry, maar leuker dan in Almere), de marathon, Tulpenfestival, Boerderijenroute, Fish-Potatoe-run ( van Urk naar Emmeloord) Polderpop...je kunt het zo gek niet bedenken, alles is reden voor een feestje hier.

En dan zijn er best ook veel toeristische trekpleisters, die mijns inziens, veel te weinig aandacht krijgen. Je hebt natuurlijk de Orchideeënhoeve, die gelukkig aan populariteit aan het winnen is. Echt een aanrader, zeker de lichtjesroute in December! Het blote voetenpad dat ik vorig jaar met Joy gelopen heb: superleuk om met jonge kinderen te doen, zeker als het mooi weer is. We hebben zelfs Wereld Erfgoed: Schokland, waarvan de noordpunt op zo'n 3 km wandelen hier vandaan ligt. De Gesteente-tuin. Netl, de leukste tuin: krijgt ook veel te weinig aandacht. Natuurlijk spelen Pur Sang! Ook zeker een aanrader met mooi weer. Het strand bij Schokkerhaven, nog zo eentje. Urk is echt leuk om te bezoeken. (Nee, je wordt er niet weggekeken, dat is een mythe) De fijnste snoepwinkel van de NOP vind je sowieso in winkelcentrum Urkerhard. (Ja, dat is met een D). Waar we ook graag komen zijn de bossen bij Kraggenburg. Vooral het Waterloopbos is bijzonder. Er is hier nog veel meer te doen, en ik beloof plechtig dat uit te gaan zoeken en erop terug te komen in 2019. ( misschien wel in combinatie met de gemeentelijke VVV?) En dan heb ik het nog niet eens gehad over het zuiden van Friesland, rond Lemmer, waar ook nog van alles te doen en te zien is het hele jaar door.

En Nagele zelf is de moeite waard als je iets met architectuur hebt. Er worden complete busladingen toeristen afgeleverd hier van april t/m oktober. Ik vind de geschiedenis leuk, en al die platte daken zijn zeker bijzonder. Nu nog een plek waar je een kop koffie met een broodje of gebak kan scoren, en zelfs Nagele kan zichzelf op de kaart gaan zetten.

Waar ik een klein beetje bang voor was toen we hier naartoe gingen, was het idee in een dorp te komen waar de gemeenschap gesloten zou zijn. Niets is minder waar! We zijn in een warm bad beland. Natuurlijk moet je daar zelf ook wat voor doen, maar de mensen van wie we dit huis kochten waren al schatten waar we meerdere keren bij op de koffie zijn gegaan voor de overdracht. Inmiddels wonen ze in het dorp, en komen we er nog wel eens. Iedereen weet ook dat wij 'in het huis van W.....' wonen. Joy heeft vriendjes en vriendinnetjes bij de vleet, en de hele school kent haar inmiddels. Het grote voordeel van een school met minder dan 100 leerlingen. Danny is lid geworden van de voetbalclub en met open armen ontvangen. Joy zit in Tollebeek bij de majorette en in Bant op paardrijden. Ik heb inmiddels mijn yoga-clubje gevonden en de Mindfulness training gedaan in Emmeloord. Je woont hier niet in 1 dorp, je woont in de NOP.

En last but not least: je zit hier buiten de Randstad. No offense, maar ik had het wel een beetje gehad met de Randstad, zijn competitiegedrag en hoge tempo. Mommy wars kennen ze hier niet, iedereen doet zijn stinkende best en het ene kind is het andere niet, maar ze hebben allemaal hun eigen kwaliteiten. Ook geen gemopper over modderige schoenen na het spelen of vlekken op de kleding: daar hebben we een wasmachine voor. Voor mijn gevoel wordt iedereen hier veel meer in zijn of haar waarde gelaten als een stukje zuidelijker. Het tempo ligt hier een stuk lager, minder gemopper in bijvoorbeeld de rij bij de kassa, en je hulp aanbieden is de doodgewoonste zaak van de wereld als je ziet dat iemand dat kan gebruiken, of als ze zien dat jij dat kan gebruiken.

Is het allemaal koek en ei? Nee, natuurlijk niet. Ook hier maken ze planmatige missers, gaat het ziekenhuis failliet en heb je te maken met verkeershufters. Maar over het algemeen genomen is het leven hier goed en kunnen de meeste steden nog een puntje zuigen aan de activiteiten die hier aangeboden worden voor en door de bevolking.

Conclusie: 'Wat moet je daar nou??" Ontzettend gelukkig zitten te wezen!

Die TV gaat uit! Part two....

Vorige maand schreef ik een blog over beeldschermverslaving. En met name over het zap-gedrag hier in huis, en hoe ik daar rigoureus een einde aan wilde maken.

Inmiddels hebben we de eerste maand erop zitten. En het is gelukt!

Niet dat ze helemaal geen televisie meer kijkt, maar overdag blijft hij op de meeste dagen uit. Niet meer als ze 's middags uit school meteen die beeldbuis aan. En er is ook een grote wijziging in de programma's die ze kijkt. Eigenlijk staat alleen NPO3 nog aan, af en toe Telekids in het weekend en verder kijkt ze een dvd of een film op Netflix. Ook in de spanningsboog wat film kijken betreft merk ik verandering: ze kijkt echt, en kijkt de films ook af. Voorheen was ze na 20 minuten alweer ergens anders mee bezig, totdat je de film uit wilde zetten, dan was het huis te klein, en keek ze verder. 

Natuurlijk is ze nu niet meteen het voorbeeldigste kind van de wereld, maar ik merk wel degelijk een verschil. Bij ongelimiteerd tv en YouTube was het dagelijks hommeles, grote mond, onbereikbaar, bij het hysterische af soms. Dat is over. Het dondert en het bliksemt hier echt nog wel eens, maar niet dagelijks, en zeker niet om de meest simpele dingen.

Het levert ook tijd op. Kwaliteit-tijd. Tussen 15.00 en 17.00 is haar moment van de dag. We bakken koekjes, ze helpt met koken, we spelen spelletjes, ze tekent, schildert en knutselt. Het zelf spelen wil nog steeds niet heel erg lukken, maar ze heeft zeker meer momenten dat ze in haar eigen wereldje zit, en ik heb goede hoop dat het steeds beter gaat. 

Er zijn nu duidelijke regels: 's ochtends geen tv meer. In de middag mag hij aan vanaf 17.00 uur, zodra 1 van ons gaat koken en ze geen zin heeft om te helpen. Dan kijkt ze na het eten nog even tot en met het Klokhuis, daarna gaat ze naar bed. Dat is bijna een uur eerder dan eerst, en ze slaapt gewoon tot dezelfde tijd door 's morgens. Blijkbaar heeft ze toch ook meer slaap nodig dan we dachten. In totaal kijkt ze op een doordeweekse dag ongeveer een uur tv. In het weekend zijn we soepeler. Dan mag ze 's morgens even kijken als wij rustig wakker zitten te worden, daarna gaat hij uit de rest van de dag tot 17.00 uur. Af en toe kijken we een film met zijn drieën 's middags als we daar zin in hebben. We hebben sinds kort Netflix, dat moet toch uitgeprobeerd. We proberen ieder weekend in ieder geval een dagdeel naar buiten te gaan. Soms gaan we fietsen, soms naar het bos met de honden of hebben we een afspraak staan. En er worden spelletjes gespeeld, onze kast puilt niet voor niets uit. 

Ik kan maar 1 conclusie trekken: win-win! Blijkbaar is de combinatie beeldscherm-Joy geen hele goede. Ze raakt er overprikkeld en geïrriteerd van, kan haar energie niet kwijt, en veel te veel informatie in korte tijd. Ik herken dat wel van mezelf, ik word ook onrustig van die tv na een tijdje. Het was wel lastig Danny ervan te overtuigen, omdat hij dat helemaal niet heeft. Maar na een aantal steekproeven is hij toch ook overtuigd nu. :-) Daarbij doen we nu veel meer samen, in plaats van naar dat scherm zitten te staren. 

De telefoon ( YouTube) vraagt ze eigenlijk helemaal niet meer naar. We zullen zien hoe lang ze dat volhoudt, voorlopig vind ik het prima zo!