Heimwee

Het is de tweede keer in mijn leven. De eerste keer staat me nog levendig bij, dat was in Huy, België. Ik was met Ciran in een klooster om aan mezelf te werken. 2 nachtjes, nog geen 48 uur gescheiden van man en kind.... Maar wat voelde ik me beroerd die tweede ochtend. En ik had geen idee wat er met me aan de hand was. Iedereen had dat weekend wel een 'instort - moment', tenslotte werd je helemaal binnenstebuiten gekeerd, en dan wil het wel eens gebeuren dat je jezelf keihard tegenkomt. Maar dan weet je ook waaróm en wàt je zo raakt. Ik had geen idee! Ik werd verdrietig wakker, en bleef tijdens de ochtendsessie yoga maar huilen. Er was een psycholoog nodig en een gesprek van drie kwartier om mijn gevoel te verklaren. Door mezelf natuurlijk, want ze hielpen je wel, maar de oplossing gingen ze niet geven. Ik miste mijn man en kind. Heimwee. Niet naar een plaats, maar naar personen. De eerste keer in mijn leven.

En vanavond was het gevoel er weer. Ik moest Danny en Joy achterlaten op de camping, omdat ik morgen en vrijdag moet werken. Wederom nog geen 48 uur.... Afgelopen weekend was ik met Joy alleen... geen last gehad. Als Joy bij opa en oma is, geniet ik van de tijd met mijn man. Maar het komt zelden voor dat ik gescheiden ben van beide. En dat vind ik dus niks. Terwijl ik me eigenlijk stiekem wel verheugde op 2 avondjes volledig ongestoord haken en lezen.... Vanaf het moment dat ik in de auto stapte tot aan de snelweg moest ik echt bikkelhard zijn voor mezelf om niet toe te geven aan mijn gevoel: omdraaien!! Pas bij de afslag Urk (20 minuten) had ik mezelf weer volledig in de hand. Nu thuis gaat het wel weer en ga ik zo heerlijk lang douchen natuurlijk. 😉

'Vroeger' (dus voor man én kind) vond ik alleen zijn heerlijk.  Ik kon rustig een weekend de deur niet uitkomen en in mijn pyjama door het huis scharrelen. Nog steeds kan ik genieten van een avond alleen thuis zijn.... Maar dan moet er boven wél een kind heerlijk liggen te slapen, of een man thuis komen om een uur of elf. Ik heb het er laatst nog met Danny over gehad, dat ik misschien wel weer een keertje zo'n stilte - weekend wil doen.....

Dat plan zetten we voorlopig maar even in de ijskast!

Lijstjes

Lijstjes! Ik ben er verzot op! To-do-lijstjes, Bucketlijsjes, huishoudlijstjes, verlanglijstjes, boodschappenlijstjes.....noem maar op.

Maar nou lees ik de laatste tijd weer wat meer over mindfulness, mede omdat het een beetje vol in mijn hoofd werd. Ik was weer te veel bezig met verleden en toekomst en vergat te genieten van wat er allemaal op dit moment al is. Eens in de zoveel tijd heb ik weer even nodig om terug te lezen hoe het ook alweer moest, dat 'genieten van het nu'. En vooral: niet piekeren! Ik ben nou eenmaal een control-freak, en of dat aangeboren of aangeleerd is weet ik niet, maar bevorderlijk voor je 'levensgeluk' is het in ieder geval niet.

Maar nou lees ik overal: de to-do-list moet de deur uit! Neeeeeeeee!!!! Ik kan niet zonder lijstjes..... ik word er juist heel blij van....

- de pen (het liefst mijn vulpen) op een leeg blaadje voelen: heerlijk!
- mijn chaos op papier zetten, zodat ik niet continu hoef na te denken wat ik nog 'moet'.
- dromen over wat ik graag nog wil doen
- opschrijven wat ik graag allemaal doe (heel handig als je even vergeten bent waar je blij van wordt)
- een boodschappenlijstje op volgorde van de route die je in de winkel loopt (scheelt zoveel heen en weer geren èn dingen vergeten)
- een huishoudschema

Maar ik ben erachter! Mijn lijstjes zijn juist heel mindfull. :-)

Lijstjes worden pas een last als je er een deadline aan vast knoopt. En dat doe ik niet.

Mijn lijstjes ontstaan zodat het niet meer in mijn hoofd circuleert, en dat ik het los kan laten. Geen angst dat ik dingen vergeet die er echt toe doen. Sommige dingen moeten, zoals de huisarts bellen voor een herhaalrecept (want anders is het op, en dat levert problemen op). Maar het meeste zit geen tijdsdruk op, en dat hoeft niet vandaag of morgen, maar is wel handig dat het gebeurt vóór er tijdsdruk op komt. En het helpt me te delegeren..... want niet alles is alleen mijn verantwoordelijkheid. (Enorme valkuil van me!) En die bucketlist? Gewoon leuk!

Laatst een lijstje gemaakt met: "wat zou ik doen met tien miljoen?"  Daaruit ontstond weer een nieuw lijstje:"waar wil ik heen/ wat wil ik zien als we op wereldreis gaan?" Twee uur en een hele hoop gefantaseer en een virtuele wereldreis in mijn hoofd later: complete ontspanning!
Misschien komt de uitvoering er nooit van, of misschien gedeeltelijk. ... maar ik heb al genoten van het idee.

Ik maak vaak een lijstje 's avonds voor ik naar bed ga met wat ik de volgende dag zou willen doen. Dat voorkomt dat ik in mijn bed ga liggen malen over dingen die ik niet mag vergeten. Maar op dat lijstje staat ook: iets leuks doen met Joy of bijvoorbeeld lezen/haken/wandelen/ uurtje van de stilte genieten. En dat leuks met Joy kan ook een spelletje/ knutselen of voorlezen zijn. We hoeven niet persé naar de Efteling dan.... (wat wel op mijn to-do-lijst voor 2017 staat overigens)

Maar ook op dagen dat we allebei moeten werken vast nadenken wat er moet gebeuren in de anderhalf uur voor we de deur uit moeten. Tien minuten voor we de deur uitgaan loop ik het lijstje na, en meestal staat er nog wel iets tussen wat ik nog niet in een tas gepropt heb. Met die diabetes wil ik nog wel eens de insuline spuit vergeten, of die met mijn slaperige hoofd onthouden maar dan wel de gymkleding van Joy vergeten. ..en met zo'n lijstje hoef ik niet 20x mij brein af te zoeken, dus kan ik me óók concentreren op prangende levensvragen van Joy die zich vaak beperken tot 7.00 uur 's ochtends of rond bedtijd/midden in de nacht.

Mijn boodschappenlijstje is vooral praktisch, maar ik vind het ook leuk om een weekmenu (nog een lijstje) te bedenken, vaak samen met man en kind. Instant quality time èn pedagogisch verantwoord! En nog handig ook. We hoeven maar 1x in de week boodschappen te doen, waardoor er meer tijd overblijft voor 'leuks'.

Mijn conclusie is, dat mijn lijstjes de deur niet uit hoeven. Ik geniet van het maken van lijstjes, besteedt er aandacht aan. Het gevoel van mijn vulpen over het schone papier, noem me idioot, maar ik vind het heerlijk. Mooie letters, en van echt leuke lijstjes kan ik een heel kunstwerk maken.
Mijn agenda ( die van Flow, lekker veel notitie-ruimte) staat vol met dingen die ik graag wil kunnen teruglezen zodat ik me geen zorgen hoef te maken het te vergeten. Aan het begin van de week dingen die ik graag wil doen èn dingen die moeten. Dingen die moeten (afspraken etc ) staan gewoon op de juiste dag, en ik let erop dat hij niet te vol wordt, anders schuif ik het een week op. En op de notitiepagina ernaast dingen die ik wil doen: hobby's, maar ook bijvoorbeeld de zolder opruimen. Lukt iets op die pagina niet? Dan kan ik bedenken waarom dat niet gelukt is. Heb ik iets anders gedaan wat me ook blij maakte? Dan is het prima. Ben ik er niet aan toegekomen omdat ik alleen maar liep te rennen? Dan wordt het tijd om weer even prioriteiten te stellen zodat ik er volgende keer wel aan toe kom. En dat schrijf ik er ook bij, als geheugensteuntje voor latere weken. Maar me schuldig voelen dat het niet gelukt is, dat doe ik dan weer niet. (Het grote gevaar van lijstjes, daar trap ik dus niet meer in. Bedankt Ciran!)

Iemand zei ooit al: "wie schrijft, die blijft". En van schrijven word ik blij, zelfs als het maar simpele lijstjes zijn. ♡

Negatieve-tijd.

'Het wordt ook steeds erger!!'. Wie roept het niet? 'Je kunt je ook nergens meer veilig voelen tegenwoordig!!' Bijna dagelijks hoor, of lees ik die zin. 'De wereld gaat naar de klote/tering/vul zelf maar in'. Maar is dat ook werkelijk zo? Het antwoord daarop is, volgens onderzoeken: 'nee'. En ja, ik weet dat niet elk onderzoek gedegen is, en dat voor elk onderzoek drie tegen-onderzoeken te vinden zijn. Maar de cijfers spreken boekdelen. De criminaliteit stijgt niet, maar zakt eerder. De vluchtelingenstroom is inmens, maar lager dan tien jaar geleden. Waarom hebben we dan toch met miljoenen het idee dat het juist nu allemaal zo dramatisch is?? Het antwoord is simpel: social media!

20 jaar geleden hoorde je af en toe, vaak via via, dat de fiets van de buurvrouw gestolen was, er ingebroken was bij een verre achterneef of las je, in geval van ergere dingen, dat in de krant. Wereldproblematiek kwam alleen via het 20.00 uur journaal. Dat was dan twee dagen het gesprek van de dag, en iedereen ging daarna weer door met leven. 99% van de 'negativiteit' hoorde of zag je niet.

10 jaar geleden, werd bellen een stuk makkelijker. De mobiele telefoons rukten op, veel mensen waren 24/7 bereikbaar. Inmiddels was ook 80% van de bevolking gezegend met een internet-aansluiting, msn zat in zijn topjaren. De computer opstarten betekende dat je 'online' zichtbaar werd voor pakweg 50 (of meer) mensen.... altijd iemand om mee te kletsen. Dus hoorde je 'roddels' uit je eigen sociale kring sneller, nieuws was de hele dag op te vragen via websites. Maar je moest daar nog wel interesse voor hebben en het opzoeken.

En toen kwam Hyves (Nederland), al heel snel gevolgd door Twitter en Facebook. (Wereldwijd) En met Facebook kwamen de facebookgroepen.
Ik ben lid van de facebookgroep die begaan is met de veiligheid etc in mijn eigen omgeving. Als er iets gebeurd in een straal van 6km van mijn huis, weet ik dat binnen vijf minuten. En dat kan variëren van de gestolen fiets, weggelopen kat tot tekens op de ramen van slimme inbrekers.

Er kan geen ambulance langsrijden, een helikopter overvliegen of een 'verdacht persoon' rondlopen, ik ben op de hoogte.

En dan komen ze, de zinnetjes. ....

'Alweer??'
'Het wordt ook steeds gekker'
'Ze worden steeds brutaler'
'Wat een ellendige tijd leven we toch in'
'Ik voel me niet meer veilig'
'Je zou toch de deur niet meer uitdurven'

Wake-up call: dit gebeurde 20 jaar (en 30, en 40 etc) geleden ook!!! Alleen hoorde je het toen niet.
Toen kwam je op de verjaardag bij de buurman, en hoorde je van een wederzijdse vriend dat er ingebroken was bij Beppie van de kapper. Nu heb je daar geen verjaardag en wederzijdse vriend meer voor nodig, want Beppie heeft het zelf op de Facebookgroep gezet, dus zei jouw telefoon 'ping'. Beppie krijgt 100 meelevende berichten van stadsgenoten en op de verjaardag van de buurman komt het niet eens ter sprake, want het is oud nieuws. Wat wèl ter sprake komt, is het feit dat er zo vaak ingebroken wordt, want er stonden wel 10 van dit soort berichten op de groep de afgelopen maand. Let wel, dat was 20 jaar geleden ook zo, misschien wel meer zelfs, maar je kende die andere 9 gevallen niet, want die vielen buiten je 'sociale kring'. En wat niet weet, wat niet deert.

De media maakt handig gebruik van 'ellende'. Slecht nieuws scoort. Dat is iets wat in al die jaren niet veranderd is. Hoe ernstiger de ellende, hoe groter de krantenkoppen en des te meer tijd het journaal eraan besteedt. Goed nieuws scoort niet. De koppen kunnen nog zo groot zijn, maar als er een nieuwe oplossing is voor huidkanker, moet je wachten op het 20.00 uur journaal, en is het met een item van een minuut wel klaar. Het feit dat daar 100.000-en (misschien wel een miljoen)levens mee gered kunnen worden, weegt nog altijd niet zo zwaar als een bom die 20 levens eist. (En al helemaal niet als deze bom in 'het westen' afgaat)

De politiek speelt ook handig in op dit gevoel van onveiligheid. Schandalig naar mijn idee, ze zouden beter de degelijke onderzoeken naar boven kunnen halen en kunnen wijzen op de gevaren van Social Media. Maar voor de politiek geldt hetzelfde als voor het nieuws: niemand is geïnteresseerd in goed nieuws. Met het voeden van een gevoel dat al leeft (onveiligheid), scoor je vele malen beter, dan proberen te bewijzen dat de situatie vergeleken met 20 jaar geleden eigenlijk aanmerkelijk verbeterd is.

En natuurlijk is er ruimte voor verbetering, want we zijn er nog lang niet.
En Social Media levert ook veel goeds op. Ruilhandel is weer springlevend, er wordt gerecycled op grote schaal, er bestaan ook veel positieve facebookgroepen. Mede door app-groepen per straat zijn buurten veiliger en daalt het inbraakcijfer nog steeds. (Al is het gevoel anders) Fietsen, scooters, huisdieren en andere verloren of gestolen eigendommen worden teruggevonden. Zelfs 'verloren vrienden' komen terug in je leven via Facebook.
Uiteindelijk was MSN verantwoordelijk voor mijn huwelijk. (Ik kende hem ook al persoonlijk hoor, maar via MSN bleken we uren te kunnen kletsen over alles en kwam het tot contact buiten het werk )

Maar mensen, hou er rekening mee dat 99% van de negatieve berichten die je nu hoort, 20 jaar geleden je oren en ogen nooit bereikt zouden hebben. En toen gebeurde het echt ook al.....

Negativiteit viert hoogtij, laten we ons daar vooral heel hard tegen verzetten en Social Media zijn naam eer aan laten doen. En het sociaal houden in plaats van steeds verder weg te zakken in individualisering. Daar is het uiteindelijk toch voor bedoeld.