Zoals jullie weten, werk ik sinds februari als vrijwilliger op het AZC in Dronten. Het ´vluchtelingenprobleem´ heeft altijd mijn aandacht gehad, al van jongs af aan. Nooit heb ik kunnen geloven dat mensen zomaar hun huis en haard achterlaten zonder zeer dringende reden. Dat ze zo ontzettend veel risico nemen, en er zo vreselijk veel geld voor over hebben, is voor mij een bewijs dat ze dit echt niet zomaar doen. Waarom zou je als gezin je land verlaten, in een wiebelig bootje stappen, het risico lopen te worden doodgeschoten, te verdrinken, geen dak boven je hoofd te hebben, identiteitsloos te worden, als er niet echt een dringende reden is? Ik geloof niet in 'gelukszoekers'. Of eigenlijk, ik geloof daar wel degelijk in, dat ze in hun eigen land nooit gelukkig zullen kunnen worden en dat ze daar intens verdrietig over zijn. Zoekt niet iedereen naar geluk? En geluk bestaat voor hen op dat moment alleen maar uit veiligheid. Hun drempel ligt een stuk lager dan die van ons. We zijn godzijdank niet anders gewend dan veilig te zijn.
Over het Nederlandse (of eigenlijk Europese) asielbeleid kan ik kort zijn: het is walgelijk. Het beleid bestaat vooral uit afschuiven op andere landen. "dat is niet onze verantwoordelijkheid" is een graag gebruikt argument. Maar daar gaat deze blog niet over. Beter ook, want het zou een woest verhaal worden. De vluchteling wordt in Europa allang niet meer als mens gezien door het beleid.
Dit blog gaat over integreren. We willen graag dat mensen die een status krijgen, integreren in onze samenleving. Zij willen dat zelf ook graag. Maar ik heb nooit zo stil gestaan bij hoe moeilijk dat is.
Wij zijn vorig jaar verhuisd van Almere naar Nagele. Voor Almere woonde ik in mijn geboortedorp Hilversum. Ik kan heel eerlijk toegeven, dat ik in Almere nooit echt geïntegreerd ben. Ik heb er tien jaar gewoond, ook wel met plezier, in een fijne buurt, met fijne mensen. Maar altijd was er dat gevoel van: 'ik hoor hier niet'. Ik voelde me altijd anders. Ik was ook echt anders. Mensen maakten zich druk over dingen die ik totaal niet begreep. Ik heb hobby's geprobeerd. Zo heb ik paard gereden...maar kreeg nooit het gevoel lid te zijn van een vereniging. Ik heb als vrijwilliger gewerkt bij de dierenambulance, maar liep daar volledig vast op de mentaliteit. Datzelfde gold voor de basisschool van onze dochter. Jaren luizenmoeder geweest, maar echt een klik met de mede-luizenmoeders was er nooit. Het was me veel te veel: ikke, ikke, ikke. Er heerste overal een competitie-sfeer. Ik bleef me buitenstaander voelen. Van Hilversum naar Almere, en ik kreeg het niet voor elkaar te integreren....dan hebben we het over 30 km.
Al toen ik Hilversum woonde, droomde ik ervan ooit op het platteland te wonen. Ruimte, rust, natuur, dorpse mentaliteit, doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Die droom werd vorig jaar werkelijkheid.
Een droom die werkelijkheid wordt is eng. Heel eng. Want wat als het tegenvalt? Wat als het toch niet is wat je ervan verwacht? En in dit geval verplaatste ik ook mijn kind uit haar vertrouwde omgeving. In de volle overtuiging dat het goed voor haar zou zijn. Ik wilde niet dat ze in Almere opgroeide. Joy is een kind dat rust nodig heeft, maar nooit zelf zal pakken zolang er prikkels om haar heen zijn. Ze verzoop in de grote klassen op haar basisschool. We zagen haar zelfvertrouwen met de week minder worden door het competitie-gedrag, ook in de klas. Ze had steeds meer nodig om bevestigd te krijgen dat ze geliefd was. Iedere middag uit school om 12.00 uur en om 15.15 uur het vechten om 'wie speelt bij wie'. Het putte haar, en ons uit. En dan in de klas zelf, de zon, maan en ster kindjes. De cito's die in grote groepen afgenomen werden. En Joy begreep donders goed dat ze matig presteerde. Het vogeltje buiten, het verdriet van haar klasgenootje...het was allemaal belangrijker dan de lesstof, tenzij ze over de stof echt enthousiast was. Thuis bleek ze het allemaal prima te begrijpen, prima te kunnen. Op school kwam het er niet uit. Dus gingen we naar Nagele. Ze werd het 16e kind in groep 3, een heerlijke kleine dorpsschool.
Het tweede waar ik bang voor was, was dat het een gesloten gemeenschap zou zijn. Nagele heeft 1700 inwoners geloof ik. Waarvan zo'n 1000 in het dorp zelf wonen, de rest woont, net als wij, aan de buitenwegen. Ik had me dus ook meteen vanaf het begin af aan voorgenomen: wij moeten hier energie in steken. Helpen op school, meedoen met de activiteiten, zelf een hobby zoeken, contact maken met andere ouders.
Gelukkig bleek Nagele een allesbehalve gesloten gemeenschap te zijn. Dat hielp ontzettend. Maar makkelijk is het niet altijd geweest het afgelopen jaar. En dan hebben wij, om de link te leggen met asielzoekers, de mazzel dat we de taal spreken, de gebruiken kennen ( al zijn er ook hier zeker dingen anders dan in Almere of Hilversum, je moet hier niet op zondag heel veel herrie gaan maken. Je mag best klussen in en om het huis, maar het geluid moet wel minimaal zijn) en eigenlijk gewoon Nederlanders zijn. Dus geen andere huidskleur, onbekend geloof, andere eetgewoonten of iets dergelijks.
Joy heeft het het zwaarst gehad. Niet omdat ze hier niet kon aarden, maar omdat ze in een loyaliteitsconflict kwam. In het begin hebben wij dit niet zo door gehad, maar de afgelopen maanden zijn we hier actief mee bezig geweest. Ze had het hier naar haar zin, maar mistte haar vriendjes en vriendinnetjes in Almere. Ze voelde het echt als verraad. Ze had hen in de steek gelaten. En dan vond ze het hier nog leuk ook.... Woedeaanvallen, huilbuien, bij tijd en wijle totaal onhandelbaar zonder aanwijsbare reden. Als ze een leuke dag gehad had met haar vriendjes hier, was ze thuis 's avonds niet te genieten. Alle leuke dagen werden afgesloten met gigantische conflicten. We begrepen er op dat moment niets van. Achteraf denk ik: 'ja, ze zei wel vaak dat ze haar vrienden in Almere mistte, maar ik snapte dat niet op dat moment, omdat ze hier ogenschijnlijk een fantastische dag gehad had.'
De ommekeer begon eigenlijk na een verjaardagsfeestje van een vriendje en vriendinnetje in Almere waar zij ook uitgenodigd was. Haar hele oude klas was aanwezig, en ze was bloedje zenuwachtig voor die tijd. "mama, zullen ze boos op me zijn? " Toen ging er bij mij een belletje rinkelen. "Natuurlijk niet meisje! Waarom zouden ze boos op je moeten zijn?" "Omdat ik ze verlaten heb!"
Auw! Hebben we dat nou al die tijd niet gezien?
"Joy, ben je boos op papa en mama, omdat we verhuisd zijn?" JA!
"Maar je vind het hier toch ook fijn?" Ja.....
"Wil je het me uitleggen waarom je dan precies boos bent?" Ik vind Nagele leuk. Maar ik vond Almere ook leuk. En nou moest ik door jullie mijn vrienden verlaten. En ik heb hier ook wel vrienden, maar straks zijn mijn oude vrienden boos omdat ik hier ook vrienden heb. En deze vrienden ken ik nog niet zo goed. In Almere kende ik ze al heel lang.... en dat vind ik moeilijk. Papa gaat gewoon nog naar zijn oude werk. En jullie hebben ook nog dezelfde vrienden. Maar ik heb allemaal nieuwe moeten maken. En hier kan ik boos zijn! Op school niet.
Zo, daar kun je het even mee doen mam. Je kind leert jou even hoe moeilijk integreren is. Hoe loyaal je kind is. Hoe hard ze heeft moeten werken om hier weer een bestaan op te bouwen. En verdorie, wat is dat haar goed gelukt! Ondanks haar onderliggende loyaliteitsconflict. Ze had er ook voor kunnen kiezen om in een hoekje te gaan zitten kniezen. Om boos te zijn op de hele wereld. Maar ze was zo slim om dat te bewaren voor haar ouders, die toch wel onvoorwaardelijk van haar houden.
Je begrijpt dat ik voelde dat ik jammerlijk gefaald had. Want wat hebben we een ruzie gemaakt het afgelopen jaar.
Dat maakte ook dat ik kritisch ging kijken naar onze eigen integratie. Deden we genoeg om haar te laten zien dat wij ook echt hier een bestaan op wilden bouwen? Of leefden we vooral op familie, en vrienden die we al heel lang kennen? Dat was ook het moment dat ik besloot me op te geven voor kamp. Mede om haar te laten zien, dat we echt ook geïnteresseerd waren in haar klas, in haar leven. Danny heeft vier avonden meegelopen met de avondvierdaagse. Ze vond het heerlijk.
De woedeaanvallen komen zelden nog voor. Het zal altijd een temperamentvolle dame blijven, en soms botsten de belangen gewoon, dat komt in ieder gezin voor. Maar ze is nu wel voor rede vatbaar. Er valt te praten over dingen. Overleg te plegen. Ze voelt zich veiliger. Dat kun je aan alles merken.
Vanmiddag besefte ik dat ook wij inmiddels behoorlijk geïntegreerd zijn in het dorp. Vorig jaar kenden we bijna niemand toen we de avondvierdaagse liepen. Danny voetbalt, en dat zorgt ervoor dat hij het overgrote mannelijke deel van Nagele wel kent. Er zijn nogal wat vaders die voetballen. En hij fluit ook bij de jeugd, dus legt op die manier ook daar contact. Ik ben vooral actief op school, waardoor ik veel ouders leer kennen. Ik maak bewust langere praatjes met andere ouders. En laatst hebben we meegedaan aan Gastvrij Nagele, zodat we ook een ander deel van het dorp leerden kennen. Daaruit bleek maar weer dat dit een ontzettend open gemeenschap is, iedereen hoort graag jouw verhaal, en verteld het zijne.
Maar wat als je de taal niet goed machtig bent. Nog niets snapt van boerenkool met worst, van Kerstmis, van Koningsdag, van de avondvierdaagse? Niet weet hoe verenigingen werken? Niks begrijpt van de verzekeringscultuur, van op tijd naar bed gaan van de kinderen, van alleen 's avonds warm eten, van de zondagsrust, van de vrijheid waarmee mensen hier spreken over onderwerpen die in jouw land onbespreekbaar waren, van 1 koekje bij de koffie, van koffietijd zelf, van de bedrijfscultuur, en noem maar op. Dingen die voor ons volkomen normaal zijn, zijn voor hun onbegrijpelijk en andersom. En het uitleggen is lastig, vanwege de taalbarrière. Hoe lang geef je deze mensen de tijd om te integreren als wij al een jaar nodig hebben voor een afstandje van 40 kilometer?
In het AZC leren ze wel wat, en Nederlands leren doen ze ook, maar vergis je niet in de moeilijkheid van onze taal. Er zijn 100.000-en Nederlanders die het zelf niet snappen. Maar in het AZC is het voornamelijk overleven. Wat doet zoiets met de kinderen? Hoe knap is het dat zij in een paar maanden tijd de taal machtig zijn! En dan mag je hopen dat deze kinderen niet in de AZC's een hechtingsprobleem hebben opgelopen vanwege het vele verhuizen. Want ze zien nogal wat opvangcentra voor ze hier mogen blijven. Soms wel 20 in vijf jaar. (Ja, dat is echt zo!) Deze kinderen hebben keer op keer afscheid moeten nemen van vriendjes, als ze al de tijd hebben gekregen om ze te maken. Ze leven soms jaren in onzekerheid of ze mogen blijven. Hoe bouw je dan een leven op? Niet! Je leeft van dag tot dag. Vandaag zijn we er nog, laten we er maar weer iets van maken. Zolang ze geen status hebben, krijgen ze niks. Geen werk, geen lessen Nederlands. De kinderen moeten naar school, die leren de taal daar. Maar voor de ouders is er niks, behalve wachten. En dan ineens, na jaren van onzekerheid, moet je gaan integreren, en het liefst binnen een half jaar. Is dat realistisch om van ze te verwachten? Stel je eens voor, je hebt vijf jaar lang gewacht. Niks mogen doen. Van verveling ga je kapot. Van de angst ga je stuk. Deze mensen zijn psychisch leeg, en dan moeten ze ineens vol aan de bak. Dat willen ze ook graag, maar mag je dat van ze verwachten? Leve de vrijwilligers die tijd aan deze mensen besteden. Die ze proberen de basis Nederlands bij te brengen. Ze in te wijden in onze gebruiken. Moeten we daar niet eens betaalde banen van gaan maken, als we zo graag willen dat die integratie goed verloopt? Waarom laten we dat aan vrijwilligers over? En aan stagiaires? Op elke 4 status-gezinnen een begeleider gaan zetten? De mensen die al geïntegreerd zijn bijvoorbeeld? De ervaringsdeskundigen. Zullen we daar eens geld in gaan steken, in plaats van het naar het buitenland te sturen en te roepen: "lossen jullie het maar op!" De mensen die hier al geïntegreerd zijn meteen een betaalde baan, en de 'nieuwelingen' goede begeleiding die zal leiden tot snellere integratie.
Het is maar een idee......
vrijdag 17 mei 2019
Vrijwilligers bij Vluchtelingenwerk gezocht!!!!
Ooit, zo rond mijn negentiende, ben ik ´maatje´ geweest van een meisje van mijn eigen leeftijd op een AZC. Zij kwam met haar familie (9 kinderen) uit Irak. Dit was voor de val van Sadam Hussain natuurlijk. Zij waren Koerdisch, en ik weet nog dat ze me vertelde dat ze in Irak iedere avond gescheiden aten. Zij en haar moeder bij de overburen, broertjes en zusjes bij andere familieleden en vrienden, vader op zijn werk etc. Niet voor de gezelligheid, maar als er dan een inval kwam van Sadams leger, werden ze in ieder geval niet allemaal tegelijk opgepakt. Vader had een goedbetaalde baan, en was hoogopgeleid. Hier in Nederland was hij zwijgzaam, en deed niets anders dan televisie kijken. De man was hopeloos depressief en getraumatiseerd. Al zijn spaargeld was opgegaan aan het vluchten van zijn gezin, maar liefst 20.000 dollar per persoon. Jaren hadden ze in angst geleefd, en had vader iedere cent opzij gezet voor deze ene kans. Nadat hij deze taak volbracht had, stortte hij volledig in.
Hier hadden ze niks. Ze leefden met 12 man in 1 ruimte, het gezin plus 1 andere vluchteling. De keuken deelden ze met de andere kamers op de verdieping. Mijn eerste kennismaking met een AZC was behoorlijk ontnuchterend. Iedereen die ooit zoiets gezien heeft, zal het woord 'gelukszoeker' niet snel meer in zijn of haar mond durven nemen. Nadat ze verhuisden naar IJmuiden, waar ze een 4 kamer flat toegewezen kregen, verwaterde het contact. Ik hoop oprecht dat ze gelukkig zijn geworden in Nederland.
Daarna kwamen er andere dingen in mijn leven, en liet ik het vrijwilligerswerk op het AZC even voor wat het was.
Inmiddels heb ik het vrijwilligerswerk toch weer opgepakt. Ditmaal officieel voor Vluchtelingenwerk Nederland. Ik kwam de vacature tegen tijdens het zoeken naar werk, en voelde gewoon aan alles dat ik dit moest doen. Ze waren op zoek naar mensen die de kinder- en jeugdclubs konden draaien in Luttelgeest. Het project heet Time4You, en is ook echt bedoeld als tijd voor de kinderen. 1 uur en een kwartier in de week mogen ze bij ons komen, doen we spelletjes, knutselen we, zijn we lekker aan het sporten. En terwijl we dit doen, leren de kinderen gaandeweg steeds beter Nederlands en over onze gebruiken en omgangsvormen, mogen ze alle vragen stellen die ze hebben, maken we echt tijd voor ze. Ik heb nu vier maal meegedraaid, vandaag zelfs de voorbereiding gedaan, en ik kan alleen maar zeggen: wat een ongelooflijk dankbare taak! Het vertrouwen dat de kinderen je in zo'n korte tijd geven is onvoorstelbaar. Dit zijn kinderen die dagelijks te maken hebben met afscheid nemen. Ze zijn niet lang op dit AZC over het algemeen, ze zitten midden in de asielprocedure, verhuizen bij beslissingen weer door, krijgen soms 'een status' en mogen dus blijven, maar verhuizen ook dan door, en het ergste oordeel is natuurlijk als ze horen dat ze niet mogen blijven.... Vaak gaat dat ineens razendsnel, en zijn kinderen gewoon 'verdwenen'. Vertrokken met onbekende bestemming. Vriendjes en vriendinnetjes komen en gaan.
Deze kinderen leven volgens het principe: ik heb je nu, en daar geniet ik iedere seconde van. Zo lijkt het tenminste.
Wat betreft de behuizing is er de afgelopen 20 jaar wel een hoop veranderd. De logge flatcomplexen zijn ingeruild voor geschakelde huisjes/bungalows op de AZC's hier in buurt. Zowel Dronten als Luttelgeest, zijn mooie centra. Volgende week is er een landelijke vrijwilligers dag voor medewerkers van Vluchtelingenwerk, ik hoop daar te horen dat de andere AZC's er net zo uit zien tegenwoordig. Die in Balk zag er van een afstandje in ieder geval ook mooi uit. Het is niet groot, het is niet luxe, deze mensen hebben minder dan niks, maar het is een stuk menswaardiger dan de 12 persoonskamers waar ik in 1999 mee geconfronteerd werd.
Ik bedoel met minder dan niks, dat ze echt niet meer hebben dan nodig is om te overleven in veel gevallen. Vandaag vertelde een meisje dat ze nog niet wilde stoppen met kleuren, omdat ze 'thuis' geen stiften heeft. Dat raakte me tot het diepst van mijn ziel....stiften of potloden behoren hier tot de basisuitrusting, en ik geloof dat we van allebei wel 4 of meer setjes hebben in verschillende formaten. (buiten mijn eigen stiften-set en luxe kleurpotlodendoos gerekend) Je eerste instinct is dan naar de eerste de beste prijsvechter te rennen om een berg van die spullen in te slaan en uit te delen, maar dat kan echt niet. Iedere week komen er zo'n 10-15 kinderen bij ons, in wisselende samenstelling. Als wij cadeautjes uit gaan delen is het hek van de dam, dan staan er volgende week 50 kinderen die hetzelfde verwachten, en de week erna is elk kind op het terrein aanwezig. Ik zou ze met alle liefde allemaal van stiften en ballen voorzien, maar dat is gewoon geen optie. Wat we ze kunnen bieden is een uur lol, even niet denken aan de situatie waar ze in zitten, even geen verveling, een luisterend oor en een knuffel.
Op dit moment ben ik in Dronten aan het werk voor Time4You, maar ik hoop in september te kunnen starten met 2 medevrijwilligers in Luttelgeest. Ook daar zijn veel kinderen, maar helaas is het vinden van vrijwilligers voor die locatie ontzettend moeilijk. Hierbij dus een oproep: ben je, of ken je iemand die in totaal 4 uurtjes per week beschikbaar wil zijn voor deze kinderen? De bijeenkomst zelf duurt maar een uur en een kwartier. Meestal zijn we zo'n drie kwartier van tevoren aanwezig om een bakkie te doen, en de plannen door te spreken en voor te bereiden. Meestal bespreken we een kwartiertje casual na. De begeleiding vanuit Vluchtelingenwerk is goed en betrokken. Je voegt echt iets toe aan de levens van deze kinderen, en het is ontzettend leerzaam voor jezelf omdat je te maken krijgt met taalbarrières en andere omgangsvormen en culturen. Het grootste wat deze kinderen mij de afgelopen weken hebben geleerd, is vertrouwen. Vertrouwen in de medemens, en vertrouwen dat het goed komt. Ze hebben me maximaal vier keer gezien, en vandaag rende er een meisje achter me aan die riep: "Juf wacht! Ik wil je nog een knuffel geven!" Of die knuffel uit dankbaarheid was, of uit angst, dat weet ik niet. Misschien is ze binnenkort verhuisd, misschien was ze gewoon dankbaar voor een ontzettend gezellige middag. Maar het feit dat ze mij die knuffel toevertrouwde, maakt het voor mij elke minuut waard.
Dus mocht je geïnteresseerd zijn, neem vooral contact met me op! Dit kan via Facebook, via Instagram ( Mamajoy78) of via mijn emailadres: mtdl24@hotmail.com Ik zal je dan in contact brengen met de projectleider die gaat over de locatie Luttelgeest (dit is dezelfde als Dronten) Gebruik in ieder geval NIET mijn gmail account, want die gebruik ik niet. Je zult dan met haar een gesprek hebben, en indien je volgens haar geschikt bent regelt zij alle verdere stappen die nodig zijn. Affiniteit met kinderen in de leeftijd van 8-12 of 13-18 is vanzelfsprekend natuurlijk. Mocht je zelfs een pedagogische achtergrond hebben, of veel ervaring in het werken met kinderen is dat zeker een pré. Er zal natuurlijk ook een VOG (bewijs van goed gedrag, in de volksmond) aangevraagd worden. Deze wordt aangevraagd en betaald door Vluchtelingenwerk. Tot de 'arbeidsvoorwaarden' behoren verschillende trainingen en vrijwilligersdagen met workshops.
Hier hadden ze niks. Ze leefden met 12 man in 1 ruimte, het gezin plus 1 andere vluchteling. De keuken deelden ze met de andere kamers op de verdieping. Mijn eerste kennismaking met een AZC was behoorlijk ontnuchterend. Iedereen die ooit zoiets gezien heeft, zal het woord 'gelukszoeker' niet snel meer in zijn of haar mond durven nemen. Nadat ze verhuisden naar IJmuiden, waar ze een 4 kamer flat toegewezen kregen, verwaterde het contact. Ik hoop oprecht dat ze gelukkig zijn geworden in Nederland.
Daarna kwamen er andere dingen in mijn leven, en liet ik het vrijwilligerswerk op het AZC even voor wat het was.
Inmiddels heb ik het vrijwilligerswerk toch weer opgepakt. Ditmaal officieel voor Vluchtelingenwerk Nederland. Ik kwam de vacature tegen tijdens het zoeken naar werk, en voelde gewoon aan alles dat ik dit moest doen. Ze waren op zoek naar mensen die de kinder- en jeugdclubs konden draaien in Luttelgeest. Het project heet Time4You, en is ook echt bedoeld als tijd voor de kinderen. 1 uur en een kwartier in de week mogen ze bij ons komen, doen we spelletjes, knutselen we, zijn we lekker aan het sporten. En terwijl we dit doen, leren de kinderen gaandeweg steeds beter Nederlands en over onze gebruiken en omgangsvormen, mogen ze alle vragen stellen die ze hebben, maken we echt tijd voor ze. Ik heb nu vier maal meegedraaid, vandaag zelfs de voorbereiding gedaan, en ik kan alleen maar zeggen: wat een ongelooflijk dankbare taak! Het vertrouwen dat de kinderen je in zo'n korte tijd geven is onvoorstelbaar. Dit zijn kinderen die dagelijks te maken hebben met afscheid nemen. Ze zijn niet lang op dit AZC over het algemeen, ze zitten midden in de asielprocedure, verhuizen bij beslissingen weer door, krijgen soms 'een status' en mogen dus blijven, maar verhuizen ook dan door, en het ergste oordeel is natuurlijk als ze horen dat ze niet mogen blijven.... Vaak gaat dat ineens razendsnel, en zijn kinderen gewoon 'verdwenen'. Vertrokken met onbekende bestemming. Vriendjes en vriendinnetjes komen en gaan.
Deze kinderen leven volgens het principe: ik heb je nu, en daar geniet ik iedere seconde van. Zo lijkt het tenminste.
Wat betreft de behuizing is er de afgelopen 20 jaar wel een hoop veranderd. De logge flatcomplexen zijn ingeruild voor geschakelde huisjes/bungalows op de AZC's hier in buurt. Zowel Dronten als Luttelgeest, zijn mooie centra. Volgende week is er een landelijke vrijwilligers dag voor medewerkers van Vluchtelingenwerk, ik hoop daar te horen dat de andere AZC's er net zo uit zien tegenwoordig. Die in Balk zag er van een afstandje in ieder geval ook mooi uit. Het is niet groot, het is niet luxe, deze mensen hebben minder dan niks, maar het is een stuk menswaardiger dan de 12 persoonskamers waar ik in 1999 mee geconfronteerd werd.
Ik bedoel met minder dan niks, dat ze echt niet meer hebben dan nodig is om te overleven in veel gevallen. Vandaag vertelde een meisje dat ze nog niet wilde stoppen met kleuren, omdat ze 'thuis' geen stiften heeft. Dat raakte me tot het diepst van mijn ziel....stiften of potloden behoren hier tot de basisuitrusting, en ik geloof dat we van allebei wel 4 of meer setjes hebben in verschillende formaten. (buiten mijn eigen stiften-set en luxe kleurpotlodendoos gerekend) Je eerste instinct is dan naar de eerste de beste prijsvechter te rennen om een berg van die spullen in te slaan en uit te delen, maar dat kan echt niet. Iedere week komen er zo'n 10-15 kinderen bij ons, in wisselende samenstelling. Als wij cadeautjes uit gaan delen is het hek van de dam, dan staan er volgende week 50 kinderen die hetzelfde verwachten, en de week erna is elk kind op het terrein aanwezig. Ik zou ze met alle liefde allemaal van stiften en ballen voorzien, maar dat is gewoon geen optie. Wat we ze kunnen bieden is een uur lol, even niet denken aan de situatie waar ze in zitten, even geen verveling, een luisterend oor en een knuffel.
Op dit moment ben ik in Dronten aan het werk voor Time4You, maar ik hoop in september te kunnen starten met 2 medevrijwilligers in Luttelgeest. Ook daar zijn veel kinderen, maar helaas is het vinden van vrijwilligers voor die locatie ontzettend moeilijk. Hierbij dus een oproep: ben je, of ken je iemand die in totaal 4 uurtjes per week beschikbaar wil zijn voor deze kinderen? De bijeenkomst zelf duurt maar een uur en een kwartier. Meestal zijn we zo'n drie kwartier van tevoren aanwezig om een bakkie te doen, en de plannen door te spreken en voor te bereiden. Meestal bespreken we een kwartiertje casual na. De begeleiding vanuit Vluchtelingenwerk is goed en betrokken. Je voegt echt iets toe aan de levens van deze kinderen, en het is ontzettend leerzaam voor jezelf omdat je te maken krijgt met taalbarrières en andere omgangsvormen en culturen. Het grootste wat deze kinderen mij de afgelopen weken hebben geleerd, is vertrouwen. Vertrouwen in de medemens, en vertrouwen dat het goed komt. Ze hebben me maximaal vier keer gezien, en vandaag rende er een meisje achter me aan die riep: "Juf wacht! Ik wil je nog een knuffel geven!" Of die knuffel uit dankbaarheid was, of uit angst, dat weet ik niet. Misschien is ze binnenkort verhuisd, misschien was ze gewoon dankbaar voor een ontzettend gezellige middag. Maar het feit dat ze mij die knuffel toevertrouwde, maakt het voor mij elke minuut waard.
Dus mocht je geïnteresseerd zijn, neem vooral contact met me op! Dit kan via Facebook, via Instagram ( Mamajoy78) of via mijn emailadres: mtdl24@hotmail.com Ik zal je dan in contact brengen met de projectleider die gaat over de locatie Luttelgeest (dit is dezelfde als Dronten) Gebruik in ieder geval NIET mijn gmail account, want die gebruik ik niet. Je zult dan met haar een gesprek hebben, en indien je volgens haar geschikt bent regelt zij alle verdere stappen die nodig zijn. Affiniteit met kinderen in de leeftijd van 8-12 of 13-18 is vanzelfsprekend natuurlijk. Mocht je zelfs een pedagogische achtergrond hebben, of veel ervaring in het werken met kinderen is dat zeker een pré. Er zal natuurlijk ook een VOG (bewijs van goed gedrag, in de volksmond) aangevraagd worden. Deze wordt aangevraagd en betaald door Vluchtelingenwerk. Tot de 'arbeidsvoorwaarden' behoren verschillende trainingen en vrijwilligersdagen met workshops.
zondag 3 maart 2019
Wat februari me bracht. :-)
Aan heb begin van de maand schreef ik het al op Instagram: Hallo Februari, ik hoop dat je veel moois gaat brengen. En dat bracht het!
Sinds ik per 1 december officieel werkeloos ben, is er toch iets veranderd in mijn 'systeem'. De eerste weken bracht het stress. Ik voelde me echt nutteloos, nergens goed voor, onrustig terwijl er in de praktijk niet zoveel veranderd was ten opzichte van november. Het enige verschil was dat ik nu 4 sollicitaties per 4 weken moest doorgeven aan het UWV, en mijn inkomsten....maar die 4 sollicitaties deed ik eigenlijk toch al. Na bijna 17 jaar een vast contract voelde het als reddeloos verloren zijn. Alsof ik een beetje los in de ruimte zweefde, en daar kon ik niet bepaald van genieten.
Nou is december natuurlijk een enorm drukke maand, dus voldoende afleiding om niet al te veel te gaan stressen daarover. Sinterklaas, Sint Lucia, Kerst, de Adventstijd, oud en nieuw... het leven bestond even uit feestjes, jaarfeesten en voorbereidingen voor die feestjes. Zeker met een basisschoolkind ontkom je daar niet aan. Danny werkte zich een slag in de rondte, dus ik was ook een beetje alleenstaande ouder deze maand. Het leven nam het even over, en dat was voor december prima.
En toen kwam januari. BAM! Alle feestjes weer voorbij, guur en nat weer, Joy weer gewoon naar school. En ik ging plat op mijn bakkes. Want als er niks te vieren valt, geen voorbereidingen te treffen, maar alleen jezelf om op terug te vallen...….dan kom je jezelf tegen. Nou is januari nog nooit mijn favoriete maand geweest. Sterker nog: ik heb best een beetje een hekel aan de eerste 2 maanden van het jaar. De overgang van gezelligheid, lampjes, kerstknusheid, naar niks vind ik ieder jaar weer een uitdaging. Vorig jaar zaten we natuurlijk vlak voor de verhuizing, waren we druk aan het inpakken en voorbereidingen treffen voor ons vertrek naar Hoogland: toen was de overgang aanzienlijk makkelijker. Nu voelde ik elke dag een stukje erger dat de stress omhoog kroop, en dat ik op randje instorten stond. Ik weet niet of iemand van jullie wel eens depressief geweest is? Ik wel, lang geleden. Dat is een vreselijk gevoel! En ik voelde mezelf dat pad weer op gaan. "Oh nee, dat gaan we niet doen!!" Vanaf half januari ben ik iedere avond een dagplanning gaan maken voor de volgende dag. In die dagplanning stonden de to-do's, maar ook verplichte ruimte voor ontspanning.
Ik nam er alles in mee. Van Joy naar school brengen, tot en met de honden wandelen, ( ik verplichtte mezelf 3x per week minstens een uur met ze te lopen) wassen draaien/ophangen/vouwen/opruimen en andere huishoudelijke klussen, afgebakende tijd achter de pc voor het zoeken naar vacatures en andere UWV zaken, yoga en ontspanningsoefeningen. Het weekmenu werd weer in ere hersteld, maandag werd de vaste boodschappendag. En iedere avond opnieuw een dagindeling maken voor de volgende dag, en bij de huidige dag 3 positieve dingen invullen en een samenvatting van de to-do's. Ritme, structuur, beweging, gezond eten; het is een cliché, maar het werkte wel. In het begin kostte het me best wat moeite, en na een week heb ik wel met mezelf afgesproken dat het een richtlijn is: als iets niet lukt, of als er iets tussen komt, dan is dat zo. Anders brengt zo'n lijst je alleen maar meer in de stress. Focus vooral wat je wel voor elkaar gekregen hebt, ondanks vermoeidheid, waardeloos gevoel, onverwachte zaken.
Vooral dat nutteloze gevoel irriteerde me mateloos. Hoezo heb ik altijd mijn eigenwaarde aan mijn baan gehangen? Waarom zou ik minder zijn nu ik niet werk? Ik ben nog steeds dezelfde persoon, in ieder geval nog steeds zo hard werkend, alleen nu voor mezelf en mijn gezin, in plaats van voor mijn baas. Dat ging niet in 1 dag weg. Je kunt iets weten, maar het beslist niet zo voelen. De kunst is dat je het uiteindelijk ook echt gaat geloven. En dat duurt even.
Ik voelde wel dat februari een omslag ging worden. Eerlijk is eerlijk, dat zonnetje met die 15 graden die we ineens tussendoor cadeau kregen hebben beslist bijgedragen aan de positieve vibes. Ik had echt letterlijk het gevoel 'uit mijn winterslaap te komen'. Een winterslaap die al een paar jaar duurt overigens. De omslag die ik de afgelopen maand heb gemaakt, heeft natuurlijk een voorloper van maanden.
Ik heb niet voor niets die mindfulness training gedaan, ik ben niet voor niets naar de hypnotherapeut gestapt. De afgelopen weken heb ik denk ik minstens 25 Webinars gevolgd. Zowel van het UWV met betrekking tot solliciteren, LinkedIn, Netwerken etc, als Webinars van particuliere coaches en andere ondernemers. Er is een wereld voor me open gegaan. Je kunt uit zo'n eerste gratis Webinar al zo veel informatie halen. Natuurlijk willen al die mensen graag dat je een product bij hen afneemt, wat vaak over flinke bedragen gaat. Misschien ga ik dit in de toekomst ook nog wel eens doen, zodra we wat beter in de slappe was zitten. Maar voor nu moet ik het even met de start-info doen. De Webinars van het UWV zijn ook serieus leuk en informatief. Niet alles is op jezelf van toepassing, maar je kunt er altijd iets uithalen wat voor jou handig is. Solliciteren is tegenwoordig serieus werken. En een beetje kennis van de digitale snelweg is onontbeerlijk. En lef....heb je absoluut nodig. In dit geval is het zeker waar dat brutalen de halve wereld hebben, en netwerken is tot kunst verheven. Met alleen een Word-sjabloon brief en een dito CV kom je er niet meer.
Mijn CV is een waar kunstwerk volgens de Werkadviseur van UWV, altijd leuk om te horen.
Maar ook dat leverde mij nog steeds geen baan op. Nou solliciteer ik ook regelmatig op banen waarbij HBO werk- en denkniveau gevraagd wordt. Wat ze dan eigenlijk bedoelen is dat je een HBO diploma moet hebben, tenzij je daarvoor exact hetzelfde werk hebt gedaan, en dus minimaal 5 jaar ervaring hebt in dezelfde functie. Ik was daar wel een beetje klaar mee, want ik weet inmiddels wel dat ik niet gek ben, dat ik best wat in huis heb, en dat ik heel erg snel leer. Maar ik mis het bewijs in de vorm van een diploma. Zoals het er nu voorstaat, moet ik de komende 27 jaar nog werken, en tegen de tijd dat ik aan mijn pensioen toe ben waarschijnlijk nog wel 3 jaar langer. Ik ga dat niet trekken als ik tot die tijd baantjes moet aannemen die onder mijn werk- en denkniveau liggen. Mijn hersens moeten uitgedaagd worden, ik moet op een plek komen te zitten waar ik kan doorgroeien en waar mijn hart ligt. Dat is geen louter administratieve baan, ik moet mensen kunnen helpen, ondersteunen, en motiveren tot groei op wat voor manier dan ook. En ik ben er achter gekomen dat er heel veel mensen ( met name vrouwen) die zijn zoals ik: ze kunnen veel meer, maar het leven staat in de weg, en het ontbreekt ze aan de moed om dat aan te pakken, en dus zitten ze af te wachten tot er iets gebeurt, hun kans komt. Inmiddels ben ik er wel achter dat die kans niet komt, als je hem zelf niet creëert.
Ik ben gaan mindmappen. Daar kwam uit wat ik eigenlijk al jaren weet: ik wil de opleiding Toegepaste Psychologie gaan doen. Met die opleiding kan ik namelijk alle kanten uit die me trekken, en ik heb meteen die HBO Bachelor titel in the pocket. Dus heb ik me na een aantal dagen brainstormen met Danny en wat andere mensen ingeschreven op 20 februari. Een enorme stap!!! Stel je voor dat ik al minstens 8 jaar ieder jaar de studiegids aanvraag bij de NCOI, en het uiteindelijk nooit doe. Nu Wel! Van het UWV heb ik inmiddels toestemming, nu nog even wachten op het leven lang leren krediet...… maar in principe ga ik 5 april met opgeheven hoofd, huppelend naar school in Zwolle.
Een ander ding dat ik al heel lang wil, is werken op een AZC. Het liefst met kinderen. Ook die vacature kwam in december al eens voorbij, en daar had ik op gereageerd. Begin februari werd ik gebeld of ik langs wilde komen, en inmiddels ben ik vrijwilliger voor Time4You in Dronten. Het is de bedoeling dat ik na de zomer 2 collega's heb voor Luttelgeest, en dat we hetzelfde programma dan daar ook op gaan zetten. Ook in Dronten is het nog pionieren, het project loopt in deze vorm nog niet zo lang, en de definitieve opzet is nog niet klaar. Ik hoop eigenlijk dat ik het hele proces in Dronten en in Luttelgeest kan gebruiken voor mijn opleiding. Er is vast wel een module waarbinnen dat past. Een uiteindelijke vaste baan op het AZC zou fantastisch zijn. Bijvoorbeeld in de rol van coach, of gezinsbegeleider. Maar deze vrijwilligersfunctie is een mooie start, en voorlopig heb ik het enorm naar mijn zin met mijn 3 collega's daar.
Een half jaar geleden had ik echt nog niet kunnen bedenken dat ik mijn dromen waar zou gaan maken. Ik heb echt allerlei zijpaden bewandeld. Onderzocht of ik Virtueel Assistent wilde worden ( iets wat ik nog steeds niet uitsluit voor de toekomst, maar dan wel op een ander niveau dan louter administratief ondersteunend), of ik misschien moest gaan bloggen voor mijn inkomsten. Zou ik nog steeds ook leuk vinden, maar als hobby is het misschien nog wel leuker, want dan zit er geen druk achter. En dat boek dat ik wil schrijven gaat er ooit komen. Misschien wel over dit hele proces. Misschien wel totaal iets anders. Maar schrijven is mijn tweede natuur, en daar hoop ik in de opleiding met al die verslagen veel plezier van te hebben. Op de SPW werd ik steeds terug gestuurd dat het korter moest....beetje jammer, aangezien het overgrote deel van de klas juist het tegenovergestelde commentaar kreeg.
En natuurlijk heb ik gereageerd op tig administratieve banen waar ik het heus wel een jaartje uithou, maar daarna wel helemaal leeggezogen ben. Ook daar moet je talent voor hebben, en dat talent bezit ik denk ik niet. Zeker niet als het met cijfertjes van doen heeft. Ik kan het prima, maar ik zou er niet bijster gelukkig van worden. Misschien kom ik straks ook wel tijdelijk in zo'n baan hoor, en mijn baas kan er rustig van uitgaan dat ik het beste van mezelf ga geven als dat zo is, want zo zit ik in elkaar: je doet iets goed, of je doet het niet.
Afgelopen week had ik een Webinar Transactionele Analyse. Een manier van kijken naar je persoonlijkheid. En dit was een wake-up call. De TA gaat uit van 3 manieren om jezelf te uiten, de ouder, de volwassene en het kind. En dan zijn (in de versimpelde versie) de ouder en het kind nog in tweeën gesplitst: de structurerende ouder, en de zorgzame ouder, het aangepaste kind, en het natuurlijke kind. ( google er maar eens op).
Het grootste deel van de tijd zit ik in het aangepaste kind: ik voeg me naar alles en iedereen. Doe wat er van me gevraagd wordt, zal zelden weerstand bieden, en val vooral niet op. De volwassene en de structurerende ouder scoorden ook hoog: serieus, verantwoordelijk, hard werkend.
Mijn werkstijlen ( drijfveren die ons handelen bepalen) zijn: wees perfect, doe je best, wees sterk.
Op lol maken scoorde ik om precies te zijn 0,0.
Dat was wel even een eyeopener: ik handel nooit vanuit mijn natuurlijke kind. In dit geval betekend dat gewoon dat je nooit de controle loslaat, jezelf geen lol toestaat ( er moet nog dit....etc), de lol die je hebt heeft een functie, maar nooit plezier om het plezier.
Auw, dat is best wel waar.
Ik doe heel veel leuke dingen met Joy, maar altijd met de achterliggende gedachte dat het goed is voor haar ontwikkeling en voor haar ontspanning. Wat niet betekend dat ik er niet van geniet....maar nooit volledig.
Die uitkomst afgelopen week, is wel een flinke omslag. Meer dan ik voor mogelijk had gehouden in zo'n korte tijd. En ik ben er echt nog niet, en ik zal er nog veel aandacht aan moeten besteden, maar hé, ik ben verkleed gegaan met carnaval!! Joy heeft me mogen schminken ( dat had ik vorig jaar nooooit toegestaan) en ik heb met die kinderen polonaise gelopen vanmiddag die IK heb ingezet. Klinkt simpel, en dat is het ook, maar vorige week was het nog geen optie geweest. Wat is in hemelsnaam het nut van achter elkaar aan hossen?!?!?!?! Nu weet ik dat het geen nut hoeft te hebben.... en het gekke is: uiteindelijk heeft het nut, want ik ontspan ervan. ( volg je het nog?)
Die Webinar was op de laatste dag van februari, en het is misschien wel mijn meest waardevolle inzicht van de afgelopen maand.
Ik zie maart zeer zonnig tegemoet, al zal ze best nog haar staart gaan roeren misschien. Kom maar op! Het leven begint bij 40 mensen. Nog zo'n cliché, en dat is het mooie van clichés, ze zijn vaak wel waar....
Sinds ik per 1 december officieel werkeloos ben, is er toch iets veranderd in mijn 'systeem'. De eerste weken bracht het stress. Ik voelde me echt nutteloos, nergens goed voor, onrustig terwijl er in de praktijk niet zoveel veranderd was ten opzichte van november. Het enige verschil was dat ik nu 4 sollicitaties per 4 weken moest doorgeven aan het UWV, en mijn inkomsten....maar die 4 sollicitaties deed ik eigenlijk toch al. Na bijna 17 jaar een vast contract voelde het als reddeloos verloren zijn. Alsof ik een beetje los in de ruimte zweefde, en daar kon ik niet bepaald van genieten.
Nou is december natuurlijk een enorm drukke maand, dus voldoende afleiding om niet al te veel te gaan stressen daarover. Sinterklaas, Sint Lucia, Kerst, de Adventstijd, oud en nieuw... het leven bestond even uit feestjes, jaarfeesten en voorbereidingen voor die feestjes. Zeker met een basisschoolkind ontkom je daar niet aan. Danny werkte zich een slag in de rondte, dus ik was ook een beetje alleenstaande ouder deze maand. Het leven nam het even over, en dat was voor december prima.
En toen kwam januari. BAM! Alle feestjes weer voorbij, guur en nat weer, Joy weer gewoon naar school. En ik ging plat op mijn bakkes. Want als er niks te vieren valt, geen voorbereidingen te treffen, maar alleen jezelf om op terug te vallen...….dan kom je jezelf tegen. Nou is januari nog nooit mijn favoriete maand geweest. Sterker nog: ik heb best een beetje een hekel aan de eerste 2 maanden van het jaar. De overgang van gezelligheid, lampjes, kerstknusheid, naar niks vind ik ieder jaar weer een uitdaging. Vorig jaar zaten we natuurlijk vlak voor de verhuizing, waren we druk aan het inpakken en voorbereidingen treffen voor ons vertrek naar Hoogland: toen was de overgang aanzienlijk makkelijker. Nu voelde ik elke dag een stukje erger dat de stress omhoog kroop, en dat ik op randje instorten stond. Ik weet niet of iemand van jullie wel eens depressief geweest is? Ik wel, lang geleden. Dat is een vreselijk gevoel! En ik voelde mezelf dat pad weer op gaan. "Oh nee, dat gaan we niet doen!!" Vanaf half januari ben ik iedere avond een dagplanning gaan maken voor de volgende dag. In die dagplanning stonden de to-do's, maar ook verplichte ruimte voor ontspanning.
Vooral dat nutteloze gevoel irriteerde me mateloos. Hoezo heb ik altijd mijn eigenwaarde aan mijn baan gehangen? Waarom zou ik minder zijn nu ik niet werk? Ik ben nog steeds dezelfde persoon, in ieder geval nog steeds zo hard werkend, alleen nu voor mezelf en mijn gezin, in plaats van voor mijn baas. Dat ging niet in 1 dag weg. Je kunt iets weten, maar het beslist niet zo voelen. De kunst is dat je het uiteindelijk ook echt gaat geloven. En dat duurt even.
Ik voelde wel dat februari een omslag ging worden. Eerlijk is eerlijk, dat zonnetje met die 15 graden die we ineens tussendoor cadeau kregen hebben beslist bijgedragen aan de positieve vibes. Ik had echt letterlijk het gevoel 'uit mijn winterslaap te komen'. Een winterslaap die al een paar jaar duurt overigens. De omslag die ik de afgelopen maand heb gemaakt, heeft natuurlijk een voorloper van maanden.
Mijn CV is een waar kunstwerk volgens de Werkadviseur van UWV, altijd leuk om te horen.
Maar ook dat leverde mij nog steeds geen baan op. Nou solliciteer ik ook regelmatig op banen waarbij HBO werk- en denkniveau gevraagd wordt. Wat ze dan eigenlijk bedoelen is dat je een HBO diploma moet hebben, tenzij je daarvoor exact hetzelfde werk hebt gedaan, en dus minimaal 5 jaar ervaring hebt in dezelfde functie. Ik was daar wel een beetje klaar mee, want ik weet inmiddels wel dat ik niet gek ben, dat ik best wat in huis heb, en dat ik heel erg snel leer. Maar ik mis het bewijs in de vorm van een diploma. Zoals het er nu voorstaat, moet ik de komende 27 jaar nog werken, en tegen de tijd dat ik aan mijn pensioen toe ben waarschijnlijk nog wel 3 jaar langer. Ik ga dat niet trekken als ik tot die tijd baantjes moet aannemen die onder mijn werk- en denkniveau liggen. Mijn hersens moeten uitgedaagd worden, ik moet op een plek komen te zitten waar ik kan doorgroeien en waar mijn hart ligt. Dat is geen louter administratieve baan, ik moet mensen kunnen helpen, ondersteunen, en motiveren tot groei op wat voor manier dan ook. En ik ben er achter gekomen dat er heel veel mensen ( met name vrouwen) die zijn zoals ik: ze kunnen veel meer, maar het leven staat in de weg, en het ontbreekt ze aan de moed om dat aan te pakken, en dus zitten ze af te wachten tot er iets gebeurt, hun kans komt. Inmiddels ben ik er wel achter dat die kans niet komt, als je hem zelf niet creëert.
Ik ben gaan mindmappen. Daar kwam uit wat ik eigenlijk al jaren weet: ik wil de opleiding Toegepaste Psychologie gaan doen. Met die opleiding kan ik namelijk alle kanten uit die me trekken, en ik heb meteen die HBO Bachelor titel in the pocket. Dus heb ik me na een aantal dagen brainstormen met Danny en wat andere mensen ingeschreven op 20 februari. Een enorme stap!!! Stel je voor dat ik al minstens 8 jaar ieder jaar de studiegids aanvraag bij de NCOI, en het uiteindelijk nooit doe. Nu Wel! Van het UWV heb ik inmiddels toestemming, nu nog even wachten op het leven lang leren krediet...… maar in principe ga ik 5 april met opgeheven hoofd, huppelend naar school in Zwolle.
Een half jaar geleden had ik echt nog niet kunnen bedenken dat ik mijn dromen waar zou gaan maken. Ik heb echt allerlei zijpaden bewandeld. Onderzocht of ik Virtueel Assistent wilde worden ( iets wat ik nog steeds niet uitsluit voor de toekomst, maar dan wel op een ander niveau dan louter administratief ondersteunend), of ik misschien moest gaan bloggen voor mijn inkomsten. Zou ik nog steeds ook leuk vinden, maar als hobby is het misschien nog wel leuker, want dan zit er geen druk achter. En dat boek dat ik wil schrijven gaat er ooit komen. Misschien wel over dit hele proces. Misschien wel totaal iets anders. Maar schrijven is mijn tweede natuur, en daar hoop ik in de opleiding met al die verslagen veel plezier van te hebben. Op de SPW werd ik steeds terug gestuurd dat het korter moest....beetje jammer, aangezien het overgrote deel van de klas juist het tegenovergestelde commentaar kreeg.
En natuurlijk heb ik gereageerd op tig administratieve banen waar ik het heus wel een jaartje uithou, maar daarna wel helemaal leeggezogen ben. Ook daar moet je talent voor hebben, en dat talent bezit ik denk ik niet. Zeker niet als het met cijfertjes van doen heeft. Ik kan het prima, maar ik zou er niet bijster gelukkig van worden. Misschien kom ik straks ook wel tijdelijk in zo'n baan hoor, en mijn baas kan er rustig van uitgaan dat ik het beste van mezelf ga geven als dat zo is, want zo zit ik in elkaar: je doet iets goed, of je doet het niet.
Afgelopen week had ik een Webinar Transactionele Analyse. Een manier van kijken naar je persoonlijkheid. En dit was een wake-up call. De TA gaat uit van 3 manieren om jezelf te uiten, de ouder, de volwassene en het kind. En dan zijn (in de versimpelde versie) de ouder en het kind nog in tweeën gesplitst: de structurerende ouder, en de zorgzame ouder, het aangepaste kind, en het natuurlijke kind. ( google er maar eens op).
Het grootste deel van de tijd zit ik in het aangepaste kind: ik voeg me naar alles en iedereen. Doe wat er van me gevraagd wordt, zal zelden weerstand bieden, en val vooral niet op. De volwassene en de structurerende ouder scoorden ook hoog: serieus, verantwoordelijk, hard werkend.
Mijn werkstijlen ( drijfveren die ons handelen bepalen) zijn: wees perfect, doe je best, wees sterk.
Op lol maken scoorde ik om precies te zijn 0,0.
Dat was wel even een eyeopener: ik handel nooit vanuit mijn natuurlijke kind. In dit geval betekend dat gewoon dat je nooit de controle loslaat, jezelf geen lol toestaat ( er moet nog dit....etc), de lol die je hebt heeft een functie, maar nooit plezier om het plezier.
Auw, dat is best wel waar.
Ik doe heel veel leuke dingen met Joy, maar altijd met de achterliggende gedachte dat het goed is voor haar ontwikkeling en voor haar ontspanning. Wat niet betekend dat ik er niet van geniet....maar nooit volledig.
Die uitkomst afgelopen week, is wel een flinke omslag. Meer dan ik voor mogelijk had gehouden in zo'n korte tijd. En ik ben er echt nog niet, en ik zal er nog veel aandacht aan moeten besteden, maar hé, ik ben verkleed gegaan met carnaval!! Joy heeft me mogen schminken ( dat had ik vorig jaar nooooit toegestaan) en ik heb met die kinderen polonaise gelopen vanmiddag die IK heb ingezet. Klinkt simpel, en dat is het ook, maar vorige week was het nog geen optie geweest. Wat is in hemelsnaam het nut van achter elkaar aan hossen?!?!?!?! Nu weet ik dat het geen nut hoeft te hebben.... en het gekke is: uiteindelijk heeft het nut, want ik ontspan ervan. ( volg je het nog?)
Die Webinar was op de laatste dag van februari, en het is misschien wel mijn meest waardevolle inzicht van de afgelopen maand.
Ik zie maart zeer zonnig tegemoet, al zal ze best nog haar staart gaan roeren misschien. Kom maar op! Het leven begint bij 40 mensen. Nog zo'n cliché, en dat is het mooie van clichés, ze zijn vaak wel waar....
zaterdag 2 februari 2019
Mijn grote kleine heldin
De afgelopen dagen werd me iets duidelijk. En ik ben tot tranen toe geroerd.
Onze kleine meid brak gistermiddag tijdens het spelen met een vriendje, haar neus.
Ze waren boven, en vanaf de eerste schreeuw wist ik dat er iets heel erg mis was gegaan. Eerst Joy; "Mamaaaa!!!!!!" En daarna haar vriendje: "Joy ze moeder, Help!!!!". In 2 seconden was ik boven. Zelfs eerder dan Danny, die in de stoel lag bij te komen van zijn nachtdienst.
Het bloed gutste uit haar neus en in eerste instantie dacht ik dat ze uit bed gevallen was. (Ze heeft een hoogslaper)
Keurig met haar handjes onder haar neus, om haar kleding en kleed te beschermen. De schat. Het sijpelde door haar vingers...... Ik ben wel wat gewend met mijn stuntpiloot, maar dit keer moest ik echt al mijn kracht aanspreken rustig te blijven. Met een moeder in paniek, is zij niet geholpen.
Ik was zó blij dat Danny ook thuis was. Het vriendje was volledig in shock beneden achter de bank gekropen. Ik zou mezelf nooit in tweeën hebben kunnen splitsen om beide kinderen bij te staan.
Het vriendje wilde alleen nog maar naar huis en voelde zich, ondanks dat we hem probeerden gerust te stellen, ongelooflijk schuldig. Hij had de kruk vast gehad..... waar Joy haar neus op brak. Gewoon een ongelukje, zoals zoveel gebeurt tijdens het spelen. Domme pech....
Dat we naar de dokter moesten was natuurlijk ook snel duidelijk. Aangezien ik niet meteen naar de EHBO wilde rennen omdat Joy best een beetje een ziekenhuis-trauma heeft, de huisarts gebeld. Ik had het idee dat haar neus recht stond. Misschien zou de EHBO niet nodig zijn.
Wat ben ik dan ook weer blij met onze huisarts, die meteen tegen Joy zegt:"ik ga er nu niet aankomen, alleen met mijn handen op mijn rug naar kijken". Op zijn knieën in haar neus gekeken.... inderdaad zonder aanraken. En staande vanuit alle andere hoeken. Hij kwam tot dezelfde conclusie:"Hij lijkt recht te staan. Rust, Paracetamol en voorlopig niet aankomen. Die heeft echt een flinke klap te verduren gehad en zal waarschijnlijk alle kleuren van de regenboog gaan krijgen".
Thuis Netflix aangezet en extra paracetamol erin. Lekker tegen papa en mama aan op de bank.
De oma's gebeld, afspraken voor het weekend afgezegd en in de pauze-stand.
En dan blijkt de tam-tam in het dorp te werken. 🤣 Om 18.00 uur hing de moeder van een ander vriendje aan de telefoon. Zo lief! Op Facebook en Whatsapp stroomden de (video)berichtjes voor Joy binnen. Op zaterdagmorgen stond er zelfs een klasgenootje met een cadeautje voor de deur. Dank daarvoor allen!
Wat me duidelijk is geworden? Hoe zeer die kleine meid na de verhuizing weer een cirkel van mensen om zich heen gebouwd heeft. En hoe ze vriendjes van voor de verhuizing nog steeds tot haar inner-circle mag rekenen.
Joy raakt harten aan. En zij laat zich ook aanraken. Want wat is ze teleurgesteld dat ze niet naar de verjaardag van een vriendinnetje kan die ze maar een paar keer per jaar ziet.
Blijf zoals je bent, kleine stuntpiloot. Dan ben je de rest van je leven verzekerd van liefde. En dat is de grootste schat die je kunt ontvangen. ❤
dinsdag 22 januari 2019
Fotoverslag IJsbeelden Festival Zwolle
In 2018 was 1 van mijn goede voornemens: meer met Joy ondernemen. De wereld ontdekken, de natuur in, originele uitstapjes maken met zijn tweeën. Dat hoeft niet groots en meeslepend, Joy is overal voor te porren en altijd enthousiast. De tijd samen met mama is belangrijker dan het uitje zelf.
Ik kan veel van mijn dochter leren. Zij ziet dingen waar ik zomaar langsloop. Hier zag ze bijvoorbeeld 'de lopende stoel' voor de IJsselhallen. Een heel hoog kunstwerk, waar ik alleen de palen zag waar ik omheen moest lopen. Voer voor een nieuw blog.
Maar voor nu even de foto's van de prachtige ijsbeelden. Verwacht geen ochtend- of middagvullend programma, in een half uur sta je weer buiten. Wat overigens niet heel vervelend is, want het is KOUD binnen. Heel koud! Zo rond de -10.
 |
| Het thema: Verhalen en sprookjes. |
 |
| Joy had in het begin moeite te geloven dat het echt allemaal ijs is. |
 |
| Op theevisite bij de gekke hoedenmaker uit Alice in Wonderland. |
 |
| Ik was vooral verrast door de details. Je loopt langs de beelden, maar ook langs muurtjes en door poortjes. Alles is van ijs en sneeuw. |
 |
| Dit stukje was toch wel onze favoriet: The Chronicles of Narnia. Hier de bevers. |
 |
| De lantaarnpaal, Mister Tumnus en Lucy. |
 |
| 1 van de vele poorten. Alsof je door een kathedraal loopt. |
 |
| In de kist van Dracula. Ik vond haar een held! Zo koud, en dan ook nog in een ijskist gaan liggen. |
 |
| Een verhaal dat ze nog niet kent: de klokkenluider van de Notre Dame. |
 |
| Zelfs Dementors ( Harry Potter) worden mooi als ze uit ijs gemaakt zijn. |
 |
| Bibi Bij, door ons omgetoverd in Wendy Wesp...want ze is geel/zwart, moest ook mee. Joy had gezien dat de honingpot van Winnie the Pooh er was, en Wespen houden heel veel van honing dus: "dat vindt ze vast leuk mama!" |
Voor pak'm beet 35 euro totaal hebben we dus een heerlijke ochtend gehad. Zeker het geld waard. Ga je met een gezin van 3 kinderen, waarvan 2 boven de 10, ben je dus een hoop meer geld kwijt. Dan vind ik het aardig prijzig worden. Je zit zo op de 100 euro, als je ook nog iets gaat drinken. Tip: koop in ieder geval je kaarten online! Je hebt daarvan overigens niet echt voordeel qua wachten. Ze houden goed in de gaten dat het niet te vol loopt, wat fijn is! Meteen als je de deuren doorkomt, begint de route, waardoor mensen natuurlijk blijven staan. En dan is 'Alice in Wonderland' ook nog eens echt een prachtstuk. In principe moet je van de beelden afblijven, maar er zijn speciale fotomomenten ingebouwd waarbij je wel op ( en in het geval van Dracula dus zelfs in) het ijs mag zitten of staan. Een nadeel van de opkomst van mobiele telefoons is dat iedereen van elk kunstwerk een foto wil maken, daar heb ik mezelf ook volledig schuldig aan gemaakt. Daar is niet heel veel ruimte voor, en daardoor loopt het nog wel eens wat vast. Vergeet niet ook nog ècht te kijken. Ik merkte de 2e keer dat ik echt wel wat dingen gemist had, door het bezig zijn met mijn telefoon. Ook daarom is een tweede rondje geen slecht idee. Maak je de eerste ronde foto's en bekijk je de 2e ronde offline. (Of andersom natuurlijk, wat misschien nog wel een beter idee is) Voor iedereen die nog gaat: heel veel plezier, en verwonder jezelf over wat er met ijs mogelijk is.
vrijdag 18 januari 2019
P.M.S.
Nooit last van gehad.....totdat ik diabetes kreeg. En ja, het beïnvloed mijn leven veel meer dan ik zou willen.
Tot 2016 had ik natuurlijk wel eens van de term gehoord. En ik dacht, in al mijn naïviteit:"watjes".
Ook ik had enorme buikkrampen, verdacht veel trek in chocola, en oké, soms was ik ook niet de gezelligste. Dat heb je nou eenmaal als je pijn hebt, daar wordt geen mens vrolijker van.
WRONG!
Het Pré Menstruaal Syndroom is van een hele andere orde. Het.kan.je.leven.een.week.lang.tot.een.hel.maken.orde.
Nou uit het zich bij iedereen anders, ik zal me houden tot aan wat het bij mij doet.
1. Buikpijn ( dus vóór de menstruatie al)
2. Rugpijn (dus vóór de menstruatie al)
3. Depressief ( niet een beetje down, maar echt geen zin in het leven meer hebben als je je er teveel aan over geeft. Gewoon best link dus)
4. Geen rust in mijn lijf. Ik noem het altijd: het kriebelende beestjes onder mijn huid gevoel.
5. Trek in zoet. Voor de meesten geen onoverkomelijk probleem, maar met diabetes is het niet handig.
6. Schommelende bloedsuikers. Hier zal niet iedereen last van hebben. Ik krijg mijn bloedsuiker nauwelijks stabiel, gebruik veel meer insuline, en moet extra letten op wat ik eet. ( En ik wil zoet!!)
7. Ik kan niet doorslapen. Word midden in de nacht klaarwakker, val tegen 6 uur weer in slaap, en ben de volgende dag dus een vaatdoek.
8. Pijnlijke tieten. ( Achmed the dead terrorist: "I'll kill you if you touch me!") Sowieso is aanraking een dingetje in deze week.
Het één is een gevolg van het ander, daar ben ik me van bewust. De hele sodemieterse bende staat met elkaar in verband.
Omdat je het leven niet leuk vindt, en geen rust in je lijf hebt, ben je niet echt een gezellig persoon om mee samen te leven. Dus ook voor mijn medebewoners is het soms flink lastig. Wat weer een schuldgevoel oplevert, en je vond het leven toch al niet leuk, "wat ben je toch een waardeloos stukkie mens", en we blijven vooral dat soort rondjes draaien in het hoofd als je niet uitkijkt. Tel daarbij op dat je moe bent van het niet doorslapen en de schommelende bloedsuikers.....tel uit je winst. En dan mag ik dat klotegevoel ook nog eens niet wegvreten. De lieverd wil me dan knuffelen omdat hij echt wel begrijpt dat ik me rot voel ( die van mij is er 1 uit en 1.000.000....had ik dat al gezegd?), maar
zodra hij dat doet beginnen de beestjes onder mijn huid als een malle de marathon te rennen. Waarop ik dus reageer met afstand nemen. Iets dat ik helemaal niet wil! Ik zie de wanhoop in zijn ogen...schuldgevoel....kringetje....huilbui.....AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH!!!!!
Omdat ik ook nog eens ontzettend onregelmatig ongesteld ben, is het soms lastig te herkennen in de beginfase. Sinds een jaar hou ik het wel bij. Ik weet dan: "vanaf nu zou het op kunnen komen zetten. Maak je geen zorgen! Over een week is het weer over". Dat veranderd niks aan de kwalen, maar wel aan de manier waarop we er hier in huis mee omgaan. Ik zeg expres 'we', want P.M.S. in een relatie heb je niet alleen.
Er zijn dingen die je eraan kunt doen. De pil slikken bijvoorbeeld. Helaas is dat voor mij geen optie, want van de hormonen die daar in zitten, word ik permanent depressief. Dat geldt voor alle anticonceptie met hormonen. Ook geen spiraal-mogelijkheid dus.
Waar mijn huisarts uiteindelijk mee gekomen is, is anti-depressiva. Een hele kleine dosis, die voor een echte depressie geen enkele zin zou hebben, zorgt bij mij voor net genoeg steun om de week door te komen zonder echt depressief te raken. Ik zou meer kunnen gaan slikken om het gevoel volledig de kop in te drukken, maar dat wil ik niet. Het betekent dat ik ook de rest van de maand van alles zou onderdrukken en ik geniet graag van de kleine dingen in het leven, zonder chemische middelen. Die andere drie weken heb ik het helemaal niet nodig: ik vind het leven in mijn gewone doen namelijk ontzettend leuk.
Ik leg me er nu ook bij neer. "Ik voel me rot. Dat zijn de hormonen die dat doen, en hebben niks met mij als persoon te maken". Als het mogelijk is, plan ik geen belangrijke afspraken in die week. In ieder geval geen afspraken die me emotioneel zouden kunnen raken, of veel van me vergen. Ik kan in deze week gewoon niet op mijn gevoel vertrouwen. In huis gaan we die week dus ook geen heftige gesprekken aan, of nemen we grote beslissingen. Iets waar ik in de P.M.S. week volmondig 'nee' tegen zeg, zou namelijk de week erna een overduidelijk 'ja' kunnen zijn. Het verschil zit hem in; "welke idioot heeft dàt verzonnen?" en "wat een ontzettend leuk plan!"
Je hebt het niet altijd voor het zeggen natuurlijk, soms valt het gewoon niet anders. Maar over het algemeen kun je bij vragen van anderen zeggen: "mag ik er even over nadenken?" Vooral op het werk is dat een handige.
Accepteren was lastig voor me in het begin. Nu weet ik dat ik er niks tegen kan doen, en lig ik wat vaker op de bank. Maar wel met in mijn achterhoofd dat het gevoel tijdelijk is. Dat geeft rust. Doe ik wat vaker dingen die ik anders erg leuk vind om te doen. Ik kan dan echt met frisse tegenzin beginnen, en uiteindelijk ga ik er toch wel lol in hebben. Zoals nu: ik had echt geen zin om te schrijven, maar nu ik bezig ben lucht het enorm op. Vanmorgen ook al hetzelfde gedaan met de honden. Ik wandel op maandag, woensdag en vrijdag altijd een uur met ze. Daar had ik ondanks het prachtige weer, totaal geen motivatie voor.( Ik wilde eigenlijk gewoon in bed kruipen, met het dekbed over mijn hoofd en de gordijnen potdicht) Vooruit, het was geen uur lopen vanmorgen, maar we zijn
wel een uur buiten geweest. Ik heb ze eerst uit laten razen op het veld, en ben daarna nog een half uur gaan lopen. Onderweg reeën-sporen gevonden, ze zijn er dus ècht! Wat toch weer een klein geluksmomentje was. Vanavond gaan we er even voor zitten met de verrekijker. Ik weet nu waar we moeten kijken.
Mijn ik van voor 2016 biedt haar excuses aan voor eventuele bagatellisering aan het adres van mensen die zeiden last te hebben van P.M.S. Helaas moest ik het zelf weer ervaren om tot die conclusie te komen. Mocht je er dus op dit moment geen last van hebben; prijs je gelukkig!
Tot 2016 had ik natuurlijk wel eens van de term gehoord. En ik dacht, in al mijn naïviteit:"watjes".
Ook ik had enorme buikkrampen, verdacht veel trek in chocola, en oké, soms was ik ook niet de gezelligste. Dat heb je nou eenmaal als je pijn hebt, daar wordt geen mens vrolijker van.
WRONG!
Het Pré Menstruaal Syndroom is van een hele andere orde. Het.kan.je.leven.een.week.lang.tot.een.hel.maken.orde.
Nou uit het zich bij iedereen anders, ik zal me houden tot aan wat het bij mij doet.
1. Buikpijn ( dus vóór de menstruatie al)
2. Rugpijn (dus vóór de menstruatie al)
3. Depressief ( niet een beetje down, maar echt geen zin in het leven meer hebben als je je er teveel aan over geeft. Gewoon best link dus)
4. Geen rust in mijn lijf. Ik noem het altijd: het kriebelende beestjes onder mijn huid gevoel.
5. Trek in zoet. Voor de meesten geen onoverkomelijk probleem, maar met diabetes is het niet handig.
6. Schommelende bloedsuikers. Hier zal niet iedereen last van hebben. Ik krijg mijn bloedsuiker nauwelijks stabiel, gebruik veel meer insuline, en moet extra letten op wat ik eet. ( En ik wil zoet!!)
7. Ik kan niet doorslapen. Word midden in de nacht klaarwakker, val tegen 6 uur weer in slaap, en ben de volgende dag dus een vaatdoek.
8. Pijnlijke tieten. ( Achmed the dead terrorist: "I'll kill you if you touch me!") Sowieso is aanraking een dingetje in deze week.
Het één is een gevolg van het ander, daar ben ik me van bewust. De hele sodemieterse bende staat met elkaar in verband.
Omdat je het leven niet leuk vindt, en geen rust in je lijf hebt, ben je niet echt een gezellig persoon om mee samen te leven. Dus ook voor mijn medebewoners is het soms flink lastig. Wat weer een schuldgevoel oplevert, en je vond het leven toch al niet leuk, "wat ben je toch een waardeloos stukkie mens", en we blijven vooral dat soort rondjes draaien in het hoofd als je niet uitkijkt. Tel daarbij op dat je moe bent van het niet doorslapen en de schommelende bloedsuikers.....tel uit je winst. En dan mag ik dat klotegevoel ook nog eens niet wegvreten. De lieverd wil me dan knuffelen omdat hij echt wel begrijpt dat ik me rot voel ( die van mij is er 1 uit en 1.000.000....had ik dat al gezegd?), maar
Omdat ik ook nog eens ontzettend onregelmatig ongesteld ben, is het soms lastig te herkennen in de beginfase. Sinds een jaar hou ik het wel bij. Ik weet dan: "vanaf nu zou het op kunnen komen zetten. Maak je geen zorgen! Over een week is het weer over". Dat veranderd niks aan de kwalen, maar wel aan de manier waarop we er hier in huis mee omgaan. Ik zeg expres 'we', want P.M.S. in een relatie heb je niet alleen.
Er zijn dingen die je eraan kunt doen. De pil slikken bijvoorbeeld. Helaas is dat voor mij geen optie, want van de hormonen die daar in zitten, word ik permanent depressief. Dat geldt voor alle anticonceptie met hormonen. Ook geen spiraal-mogelijkheid dus.
Waar mijn huisarts uiteindelijk mee gekomen is, is anti-depressiva. Een hele kleine dosis, die voor een echte depressie geen enkele zin zou hebben, zorgt bij mij voor net genoeg steun om de week door te komen zonder echt depressief te raken. Ik zou meer kunnen gaan slikken om het gevoel volledig de kop in te drukken, maar dat wil ik niet. Het betekent dat ik ook de rest van de maand van alles zou onderdrukken en ik geniet graag van de kleine dingen in het leven, zonder chemische middelen. Die andere drie weken heb ik het helemaal niet nodig: ik vind het leven in mijn gewone doen namelijk ontzettend leuk.
Ik leg me er nu ook bij neer. "Ik voel me rot. Dat zijn de hormonen die dat doen, en hebben niks met mij als persoon te maken". Als het mogelijk is, plan ik geen belangrijke afspraken in die week. In ieder geval geen afspraken die me emotioneel zouden kunnen raken, of veel van me vergen. Ik kan in deze week gewoon niet op mijn gevoel vertrouwen. In huis gaan we die week dus ook geen heftige gesprekken aan, of nemen we grote beslissingen. Iets waar ik in de P.M.S. week volmondig 'nee' tegen zeg, zou namelijk de week erna een overduidelijk 'ja' kunnen zijn. Het verschil zit hem in; "welke idioot heeft dàt verzonnen?" en "wat een ontzettend leuk plan!"
Je hebt het niet altijd voor het zeggen natuurlijk, soms valt het gewoon niet anders. Maar over het algemeen kun je bij vragen van anderen zeggen: "mag ik er even over nadenken?" Vooral op het werk is dat een handige.
Accepteren was lastig voor me in het begin. Nu weet ik dat ik er niks tegen kan doen, en lig ik wat vaker op de bank. Maar wel met in mijn achterhoofd dat het gevoel tijdelijk is. Dat geeft rust. Doe ik wat vaker dingen die ik anders erg leuk vind om te doen. Ik kan dan echt met frisse tegenzin beginnen, en uiteindelijk ga ik er toch wel lol in hebben. Zoals nu: ik had echt geen zin om te schrijven, maar nu ik bezig ben lucht het enorm op. Vanmorgen ook al hetzelfde gedaan met de honden. Ik wandel op maandag, woensdag en vrijdag altijd een uur met ze. Daar had ik ondanks het prachtige weer, totaal geen motivatie voor.( Ik wilde eigenlijk gewoon in bed kruipen, met het dekbed over mijn hoofd en de gordijnen potdicht) Vooruit, het was geen uur lopen vanmorgen, maar we zijn
Mijn ik van voor 2016 biedt haar excuses aan voor eventuele bagatellisering aan het adres van mensen die zeiden last te hebben van P.M.S. Helaas moest ik het zelf weer ervaren om tot die conclusie te komen. Mocht je er dus op dit moment geen last van hebben; prijs je gelukkig!
woensdag 16 januari 2019
"Nagele? Wat moet je daar nou??"
Hoe vaak we die vraag niet gekregen hebben toen we vertelden dat we naar Nagele gingen verhuizen. En ergens snapte ik het ook wel. Ik ben geboren en getogen in Hilversum, Danny in Hoogland bij Amersfoort, en we hebben samen 10 jaar lang tot grote tevredenheid in Almere Haven gewoond. Als je dan verteld dat je naar een dorp met 1700 inwoners verhuist, en ook nog in het buitengebied gaat wonen, is dat even schakelen.
Toch heb ik er nooit een geheim van gemaakt dat 'de stad' het voor mij niet is. Het is makkelijk, je hebt alles in de buurt, maar daar hield het genot voor mij wel op. Mijn droom was altijd al ruimte en natuur. Danny kun je overal neerzetten denk ik, en Joy had naar ons idee ook rust en ruimte nodig.
Eerst begonnen we met een seizoensplek op een camping in Friesland, en waren we vanaf het begin af aan elk weekend daar te vinden. Het was voor ons de generale repetitie: dit is wat we willen!
Maar waarom denkt iedereen dat de Noordoostpolder het einde van de wereld is? Dat er hier niets gebeurd? Want dat is beslist niet waar!
Vanmiddag moest ik in Zwolle zijn voor een sollicitatiegesprek, en verbaasde ik mezelf eigenlijk weer over het feit dat Nagele behoorlijk centraal ligt, voor zogenaamd afgelegen gebied. In een half uur zijn we in Zwolle, Almere, Heerenveen of Sneek. In 20 minuten in Lelystad, Kampen of Lemmer. En eerlijk is eerlijk: Emmeloord is ook prima winkelen en van alle gemakken voorzien. Met de auto in 5 minuten, op de fiets in een kwartiertje/20 minuten al naar gelang welk gedeelte van het centrum je wilt zijn. Op Urk is het ook leuk shoppen en is de markt fijn.
Als je alle dorpsfeesten en festivals wil aflopen hier in de regio, ben je ieder weekend zo'n beetje zoet. Ieder dorp heeft sowieso zijn eigen dorpsfeest, Urk heeft meerdere festivals, Emmeloord is de markt/festivalstad bij uitstek hier: Pieperfestival, aftrap van het agrarische seizoen, winterfestival, Koningsdag (sorry, maar leuker dan in Almere), de marathon, Tulpenfestival, Boerderijenroute, Fish-Potatoe-run ( van Urk naar Emmeloord) Polderpop...je kunt het zo gek niet bedenken, alles is reden voor een feestje hier.
En dan zijn er best ook veel toeristische trekpleisters, die mijns inziens, veel te weinig aandacht krijgen. Je hebt natuurlijk de Orchideeënhoeve, die gelukkig aan populariteit aan het winnen is. Echt een aanrader, zeker de lichtjesroute in December! Het blote voetenpad dat ik vorig jaar met Joy gelopen heb: superleuk om met jonge kinderen te doen, zeker als het mooi weer is. We hebben zelfs Wereld Erfgoed: Schokland, waarvan de noordpunt op zo'n 3 km wandelen hier vandaan ligt. De Gesteente-tuin. Netl, de leukste tuin: krijgt ook veel te weinig aandacht. Natuurlijk spelen Pur Sang! Ook zeker een aanrader met mooi weer. Het strand bij Schokkerhaven, nog zo eentje. Urk is echt leuk om te bezoeken. (Nee, je wordt er niet weggekeken, dat is een mythe) De fijnste snoepwinkel van de NOP vind je sowieso in winkelcentrum Urkerhard. (Ja, dat is met een D). Waar we ook graag komen zijn de bossen bij Kraggenburg. Vooral het Waterloopbos is bijzonder. Er is hier nog veel meer te doen, en ik beloof plechtig dat uit te gaan zoeken en erop terug te komen in 2019. ( misschien wel in combinatie met de gemeentelijke VVV?) En dan heb ik het nog niet eens gehad over het zuiden van Friesland, rond Lemmer, waar ook nog van alles te doen en te zien is het hele jaar door.
En Nagele zelf is de moeite waard als je iets met architectuur hebt. Er worden complete busladingen toeristen afgeleverd hier van april t/m oktober. Ik vind de geschiedenis leuk, en al die platte daken zijn zeker bijzonder. Nu nog een plek waar je een kop koffie met een broodje of gebak kan scoren, en zelfs Nagele kan zichzelf op de kaart gaan zetten.
Waar ik een klein beetje bang voor was toen we hier naartoe gingen, was het idee in een dorp te komen waar de gemeenschap gesloten zou zijn. Niets is minder waar! We zijn in een warm bad beland. Natuurlijk moet je daar zelf ook wat voor doen, maar de mensen van wie we dit huis kochten waren al schatten waar we meerdere keren bij op de koffie zijn gegaan voor de overdracht. Inmiddels wonen ze in het dorp, en komen we er nog wel eens. Iedereen weet ook dat wij 'in het huis van W.....' wonen. Joy heeft vriendjes en vriendinnetjes bij de vleet, en de hele school kent haar inmiddels. Het grote voordeel van een school met minder dan 100 leerlingen. Danny is lid geworden van de voetbalclub en met open armen ontvangen. Joy zit in Tollebeek bij de majorette en in Bant op paardrijden. Ik heb inmiddels mijn yoga-clubje gevonden en de Mindfulness training gedaan in Emmeloord. Je woont hier niet in 1 dorp, je woont in de NOP.
En last but not least: je zit hier buiten de Randstad. No offense, maar ik had het wel een beetje gehad met de Randstad, zijn competitiegedrag en hoge tempo. Mommy wars kennen ze hier niet, iedereen doet zijn stinkende best en het ene kind is het andere niet, maar ze hebben allemaal hun eigen kwaliteiten. Ook geen gemopper over modderige schoenen na het spelen of vlekken op de kleding: daar hebben we een wasmachine voor. Voor mijn gevoel wordt iedereen hier veel meer in zijn of haar waarde gelaten als een stukje zuidelijker. Het tempo ligt hier een stuk lager, minder gemopper in bijvoorbeeld de rij bij de kassa, en je hulp aanbieden is de doodgewoonste zaak van de wereld als je ziet dat iemand dat kan gebruiken, of als ze zien dat jij dat kan gebruiken.
Is het allemaal koek en ei? Nee, natuurlijk niet. Ook hier maken ze planmatige missers, gaat het ziekenhuis failliet en heb je te maken met verkeershufters. Maar over het algemeen genomen is het leven hier goed en kunnen de meeste steden nog een puntje zuigen aan de activiteiten die hier aangeboden worden voor en door de bevolking.
Conclusie: 'Wat moet je daar nou??" Ontzettend gelukkig zitten te wezen!
Toch heb ik er nooit een geheim van gemaakt dat 'de stad' het voor mij niet is. Het is makkelijk, je hebt alles in de buurt, maar daar hield het genot voor mij wel op. Mijn droom was altijd al ruimte en natuur. Danny kun je overal neerzetten denk ik, en Joy had naar ons idee ook rust en ruimte nodig.
Eerst begonnen we met een seizoensplek op een camping in Friesland, en waren we vanaf het begin af aan elk weekend daar te vinden. Het was voor ons de generale repetitie: dit is wat we willen!
Maar waarom denkt iedereen dat de Noordoostpolder het einde van de wereld is? Dat er hier niets gebeurd? Want dat is beslist niet waar!
Vanmiddag moest ik in Zwolle zijn voor een sollicitatiegesprek, en verbaasde ik mezelf eigenlijk weer over het feit dat Nagele behoorlijk centraal ligt, voor zogenaamd afgelegen gebied. In een half uur zijn we in Zwolle, Almere, Heerenveen of Sneek. In 20 minuten in Lelystad, Kampen of Lemmer. En eerlijk is eerlijk: Emmeloord is ook prima winkelen en van alle gemakken voorzien. Met de auto in 5 minuten, op de fiets in een kwartiertje/20 minuten al naar gelang welk gedeelte van het centrum je wilt zijn. Op Urk is het ook leuk shoppen en is de markt fijn.
En dan zijn er best ook veel toeristische trekpleisters, die mijns inziens, veel te weinig aandacht krijgen. Je hebt natuurlijk de Orchideeënhoeve, die gelukkig aan populariteit aan het winnen is. Echt een aanrader, zeker de lichtjesroute in December! Het blote voetenpad dat ik vorig jaar met Joy gelopen heb: superleuk om met jonge kinderen te doen, zeker als het mooi weer is. We hebben zelfs Wereld Erfgoed: Schokland, waarvan de noordpunt op zo'n 3 km wandelen hier vandaan ligt. De Gesteente-tuin. Netl, de leukste tuin: krijgt ook veel te weinig aandacht. Natuurlijk spelen Pur Sang! Ook zeker een aanrader met mooi weer. Het strand bij Schokkerhaven, nog zo eentje. Urk is echt leuk om te bezoeken. (Nee, je wordt er niet weggekeken, dat is een mythe) De fijnste snoepwinkel van de NOP vind je sowieso in winkelcentrum Urkerhard. (Ja, dat is met een D). Waar we ook graag komen zijn de bossen bij Kraggenburg. Vooral het Waterloopbos is bijzonder. Er is hier nog veel meer te doen, en ik beloof plechtig dat uit te gaan zoeken en erop terug te komen in 2019. ( misschien wel in combinatie met de gemeentelijke VVV?) En dan heb ik het nog niet eens gehad over het zuiden van Friesland, rond Lemmer, waar ook nog van alles te doen en te zien is het hele jaar door.
En Nagele zelf is de moeite waard als je iets met architectuur hebt. Er worden complete busladingen toeristen afgeleverd hier van april t/m oktober. Ik vind de geschiedenis leuk, en al die platte daken zijn zeker bijzonder. Nu nog een plek waar je een kop koffie met een broodje of gebak kan scoren, en zelfs Nagele kan zichzelf op de kaart gaan zetten.
Waar ik een klein beetje bang voor was toen we hier naartoe gingen, was het idee in een dorp te komen waar de gemeenschap gesloten zou zijn. Niets is minder waar! We zijn in een warm bad beland. Natuurlijk moet je daar zelf ook wat voor doen, maar de mensen van wie we dit huis kochten waren al schatten waar we meerdere keren bij op de koffie zijn gegaan voor de overdracht. Inmiddels wonen ze in het dorp, en komen we er nog wel eens. Iedereen weet ook dat wij 'in het huis van W.....' wonen. Joy heeft vriendjes en vriendinnetjes bij de vleet, en de hele school kent haar inmiddels. Het grote voordeel van een school met minder dan 100 leerlingen. Danny is lid geworden van de voetbalclub en met open armen ontvangen. Joy zit in Tollebeek bij de majorette en in Bant op paardrijden. Ik heb inmiddels mijn yoga-clubje gevonden en de Mindfulness training gedaan in Emmeloord. Je woont hier niet in 1 dorp, je woont in de NOP.
En last but not least: je zit hier buiten de Randstad. No offense, maar ik had het wel een beetje gehad met de Randstad, zijn competitiegedrag en hoge tempo. Mommy wars kennen ze hier niet, iedereen doet zijn stinkende best en het ene kind is het andere niet, maar ze hebben allemaal hun eigen kwaliteiten. Ook geen gemopper over modderige schoenen na het spelen of vlekken op de kleding: daar hebben we een wasmachine voor. Voor mijn gevoel wordt iedereen hier veel meer in zijn of haar waarde gelaten als een stukje zuidelijker. Het tempo ligt hier een stuk lager, minder gemopper in bijvoorbeeld de rij bij de kassa, en je hulp aanbieden is de doodgewoonste zaak van de wereld als je ziet dat iemand dat kan gebruiken, of als ze zien dat jij dat kan gebruiken.
Is het allemaal koek en ei? Nee, natuurlijk niet. Ook hier maken ze planmatige missers, gaat het ziekenhuis failliet en heb je te maken met verkeershufters. Maar over het algemeen genomen is het leven hier goed en kunnen de meeste steden nog een puntje zuigen aan de activiteiten die hier aangeboden worden voor en door de bevolking.
Conclusie: 'Wat moet je daar nou??" Ontzettend gelukkig zitten te wezen!
Abonneren op:
Posts (Atom)